Een boek van Herman Koch

>> Spoiler alert! Aan zij die het boek nog willen lezen: Stop hier… En bij deze ook mijn excuses richting Kathy.

Herman Koch doet het weer. Een licht verteerbaar boek schrijven dat bulkt van de zwartgalligheid. Eenvoudig taalgebruik dus troef in deze paginaverslinder. In tegenstelling tot Het diner weet je als lezer meteen dat het hoofdpersonage er een op z’n zachtst gezegd eigenaardige levensvisie op nahoudt. Je ziet dadelijk de merkwaardige beroepsethiek van huisarts Marc Schlosser in.

Een korte samenvatting van het boek kunnen jullie all over the web vinden. Maar mij intrigeerde voornamelijk het begin en het einde. Beide quasi identieke passages, meer bepaald het gesprek tussen Marc en acteur Ralph Meier aan het sterfbed van die laatste. In deze conversatie vraagt Ralph om haar zijn excuses aan te bieden. Waar je bij de aanvang van het boek nog instinctief aan overspel denkt, weet je naar de plot toe dat het echter om Julia – de oudste dochter van het hoofdpersonage – gaat. De bekende acteur geeft uiteindelijk toe te weten wie Julia aanrandde tijdens een zomerse avond op het strand. Hij wijst – ingefluisterd door z’n zoon Alex – de onderhoudsman van het zomerhuis als schuldige aan.

De vraag blijft of Ralph de waarheid vertelt. De vraag blijft of Marc terecht manueel dodelijke kankercellen in z’n lichaam uitzaaide. De vraag blijft hoe ver iemand mag gaan om z’n kind te verdedigen?

‘Zomerhuis met zwembad’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Paolo Giordano

Na jaren romanloos wezen, wachtte ik de afgelopen maanden op dat boek dat mij meedogenloos zou katapulteren richting verleden. Richting mijn verleden met leesverslaving. Pagina na pagina verslinden, zonder enige notie van een wereld buiten dat boek.

En Paolo Giordano slaagde hier moeiteloos in.

Paolo vertelt het verhaal van Alice en Mattia. Eén moment dacht ik aan mezelf en mijn jeugdvriendje Matthias. Eén moment maar. Tot ik merkte met hoeveel moeite de protagonisten in het leven staan. Wat vooral meteen aangrijpt, is de manier waarop zowel Alice als Mattia ongelofelijk hard vechten met het leven. Nikske levenslust. En leven met littekens. Van jongsaf. Getekend voor het leven – al lijkt dat in hun geval soms een ongeschikt woord.

Hartverwarming. Rillingen. Oprispingen. Je zou ze persoonlijk dooreen willen schudden. Of een schouder bieden. Maar als je weet dat zij zelf die eenzaamheid niet kunnen of willen doorbreken, dan weet je dat het vergeefs is.

Een happy end ware dan ook ongepast…

‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Yann Martel

Yann Martel schreef een buitengewoon verhaal neer.
Buitengewoon als in adembenemend, apart, bijzonder.

Als je van plan bent om het boek nog te lezen, stop je beter hier…
Want ik neem mij voor om het einde te verklappen.

Piscine Molitor Patel – kortweg Pi – groeit op in Pondicherry als zoon van een dierentuindirecteur. Wanneer zijn vader besluit om naar Canada te emigreren, verkoopt hij alle dieren en plant hij de grote oversteek – samen met een deel van hun persoonlijke fauna – aan boord van het Japanse vrachtschip Tsimsum. Het schip vergaat echter in de Stille Oceaan en Pi overleeft vermoedelijk als enige de scheepsramp. In de reddingssloep krijgt hij echter het gezelschap van een zebra, een hyena en een Bengaalse tijger – die luistert naar de nogal menselijke naam Richard Parker. Doorheen het boek word je geraakt door de ontberingen van Pi op open zee: warm en koud wisselen elkaar af, honger en dorst, bidden en twijfelen aan elke god. Met haaien, zeeschildpadden, dorades, vliegende vissen, dolfijnen en stokstaartjes als figuranten. 227 dagen lang overleven en dan de Mexicaanse kust bereiken.

Na de opluchting van de redding komt de droge realiteit van enkele Japanse douanebeambten die voornamelijk oren hebben naar wat de Tsimsum deed vergaan. Pi vertelt zijn verhaal. Over zichzelf, de zebra, de hyena, de Bengaalse tijger. Hij stoot op ongeloof. Hij vertelt zijn verhaal opnieuw. Over zichzelf, de Chinese matroos, zijn moeder, de Franse kok. Hij laat het aan zijn Japanse toehoorders om te beslissen welk verhaal ze voor waar aannemen.

Zo ook voor de lezer.

‘Het leven van Pi’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van A.F.Th. van der Heijden

In mijn stukje over Het diner onderstreepte ik hoe lang het lezen van fictie geleden was. Maar ik zet koppig verder. En zo sloeg ik de eerste bladzijde van Tonio – Een requiemroman door A.F. Th. van der Heijden open. Op aanraden van een aantal mensen wiens literaire smaak ik instinctief vertrouw. Zij gaven aan volledig ondersteboven te zijn door deze grafproza voor zijn verongelukte (enige) zoon.

Geen tranen, geen kippenvel. Niet overhoop door de meer dan 600 bladzijden boordevol herinneringen aan een jongeman die op 22-jarige leeftijd overleed. Ben ik kil? Mis ik inlevingsvermogen? Misschien omdat ik verlies door de dood nooit eerder van dichtbij ervoer. Misschien omdat ik zelf (nog) geen kinderen heb. Vermoedelijk omdat ik voornamelijk respect ontwikkelde voor de mooie mens die Tonio Rotenstreich van der Heijden ongetwijfeld was. En omdat ik bovenal de schrijver-vader bewonder.

‘Dat vind ik nou het mooie van zo’n verduistering,’ fluister ik tot Tonio, hem de bril teruggevend, ‘dat de zon zich voor de gelegenheid als maansikkel vermomt. Welkom op het gemaskerde bal van de hemellichamen. Het carnaval van het zonnestelsel.’

Een persoonlijk, sereen en waardig eerbetoon van een schrijvende vader aan een zich tot volwassen man ontpoppende zoon. Treffende woorden. Woorden die ik zelf zou willen schrijven. En tegelijk weer niet.

‘Tonio – Een requiemroman’ holderdebol.comder kopen?