Een boek van Guillaum Van der Stighelen

Getriggerd door een tweet van Steven Van Belleghem googelde ik op “echt guillaume van der stighelen” en belandde in de Lannoo e-shop. Kostprijs € 10, exclusief € 2,50 verzendkosten. Daar scheurt niemand zijn broek, rok of kleedje aan… Maar toen interageerde de auteur via datzelfde medium. Zijn verduidelijking luidde dat het om een essay ging, geschreven naar aanleiding van de Maand van de Spiritualiteit. Brrr… Horror! Snel verwijderde ik het boek uit mijn elektronische winkelmandje.

Want spiritualiteit, dat associeer ik met Ingeborg en haar tovermantel. Met Brigitta Callens en haar raja yoga, met vroegere hippievrienden en hun chakra’s. Maar bovenal met “Waar is Barry?”, de zaalshow van Bart Cannaerts. Toen hij schertsend uithaalde naar zij die met existentiële vragen als ‘Is dit het nu?’ worstelen. Neen, er is niets meer. Dit is het . Dit is het leven. Hier moet je het mee doen. Eindelijk iemand die op humoristische wijze mijn levenshouding zowat samenvat.

Diezelfde avond zit Guillaume Van der Stighelen in De Kruitfabriek en tegen in het bijzonder mijn verwachting in aanhoor ik een gesprek wars van zweverigheid. Het gaat over plastic bloemen en tomatensaus uit bokalen. Lieven Scheire blijkt fan.

De volgende ochtend bestel ik “Echt” alsnog.

Nog geen 24 uur na de snelle levering heb ik het essay uit. Niet zo verwonderlijk, want het boekje is een bijzonder charmant kleinood van 107 pagina’s dat denderend vlot leest. De schrijver slaagt er in om ten allen tijde weg te blijven van het adjectief ‘klef’. Jeugdsentiment komt dan weer wel breedvoerig aan bod: de les natuurkunde, de zeilboot van zijn ouders, de ontdekking van het andere geslacht.

Een paar wondermooie zinnen of passages wil ik jullie niet onthouden.

De liefde. Want ik was er klaar voor toen. Onvoorwaardelijke en oprechte liefde. Onberedeneerd en onstuimig, en tegelijk ook ernstig en beheerst. Ik geloofde erin. Elke keer voor ik op een feestje een meisje tongzoende, moest ik weten of het ernst was. Of ze het wel meende. Ik heb veel getongzoend, want vrouwen konden ook toen al goed liegen.

… de luchthaven die de Amerikanen hebben genoemd naar de man van wie ze zoveel hielden dat ze hem doodschoten.

… langs kleine Zeeuws dorpen waarvan de namen naar mosselen, oesters en schol roken.

Het ver brengen. Wát ver brengen? Waarheen? Voor wie?

Het tegengestelde brengt je dichter bij de werkelijkheid.

Het voorbije jaar kwam de voormalige copywriter tegen wil en dank in de media als de vader die zijn zoon door een stom ongeluk verloor. Het rouwen komt op twee plaatsen in het boek piepen. In de eerste passage voel je hoeveel pijn het doet, alsof je zelf pijn hebt. Er valt een stilte die die pijn omarmt, een pijnlijke stilte van anderhalve blanco pagina lang. Even slikken en dan die spreekwoordelijke bladzijde omslaan.

Over het antwoord op de vraag wat nu ‘echt’ en ‘onecht’ is, leer ik voornamelijk dat ik niet té hard mijn best moet doen. Echtheid ligt in de waarheid, maar evenzeer in de leugens. Echt is geen maatbekertje voor kenners. Ook in onecht zit een stuk echt vervat.

Beslist de moeite van het lezen waard! En zij die zelf schrijven – waaronder ik mezelf met deze blog reken – kunnen niet anders dan Guillaume Van der Stighelen onderkennen als een woordmeester, een man met een benijdenswaardig talent.

‘Echt’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Jonathan Franzen

Lang geleden dat ik nog zo tergend lang over een boek deed… Ergens midden juli begon ik te lezen in ‘Vrijheid’ op de terugweg van de Ardèche en midden september sloeg ik pas de laatste van de 589 bladzijden om!

*spoiler alert*

Nochtans vertelt Jonathan Franzen een mooi – maar lang – verhaal over een soort van levenslange driehoeksverhouding. Vanuit verschillende vertelstandpunten, ook bijvoorbeeld de zoon van twee elementen uit de driehoek. Met tevens aandacht voor bergtopmijnbouw, vogels – in het bijzonder de azuurzanger (tevens het gevederde diertje op de cover) en veel knipogen naar reële thema’s zoals de Amerikaanse politiek en protestbewegingen.

En dan op het einde. Een happy end.
Ze leefden nog lang en gelukkig, of het heeft er toch alle schijn van.

‘Vrijheid’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Peter Buwalda

Een debuutroman die inslaat, bij het lezerspubliek en de jury’s van verschillende literaire prijzen. Meteen al een knipmesbuiging voor auteur Peter Buwalda.

Want hoe snel kun je een lezer meeslepen? Instant, als je Buwalda heet.

Op verbluffende wijze bouwt de schrijver een verhaal op dat meteen beklijft. Siem Sigerius, Joni Sigerius en Aaron Bever krijgen beurtelings het woord. In de tegenwoordige tijd of in een flashback. Wat initieel een behoorlijk doorsnee historie over een vader, een dochter en een schoonzoon in Enschede lijkt, ontaardt al snel en naar het einde toe absoluut in dramatisch en tragikomisch wezen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de laatste rechte lijn er soms wat over vond, maar Buwalda hield mij in een ongenadige leeskramp die drie volle dagen van mijn vakantie in de Ardèche aanhield. Toch heerlijk, je zo overgeven aan die meedogenloze paginadrift en grotendeels vergeten dat er nog een wereld buiten het Sigerius universum bestaat. Opgeslorpt, tot de laatste druppel.

Neen, er volgt geen korte samenvatting. In het geval van ‘Bonita avenue’ weiger ik alles wat nog maar enigzins naar spoiler alert ruikt. Gewoon lezen dus. Doen!

‘Bonita avenue’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Sandro Veronesi

Zowat iedereen met wie ik het over ‘Kalme chaos’ had, reageerde met iets in de aard van “Er gebeurt niet zo veel, hé…”. Tja, en ze hebben gelijk ook. Al hield dit mij uiteraard niet tegen om het boek uit te lezen.

De voornaamste actie speelt zich af in het eerste hoofdstuk: protagonist Pietro redt een voor hem onbekende vrouw van de verdrinkingsdood en verliest op dat eigenste moment zijn eigen vrouw door een hartfalen. De rest van het verhaal vindt in hoofdzaak plaats voor de schoolpoort van zijn enige dochter Claudia. Hij belooft haar de eerste schooldag na het verlies van haar moeder voor de poort op haar te wachten en blijft dit dag na dag na dag doen. Vreemd genoeg lijdt Pietro niet; de mensen die hem opzoeken in deze schoolbuurt vertrouwen hem daarentegen wel hun persoonlijke leed toe. Met “We are accidents waiting to happen” uit een songtekst van Radiohead als rode draad doorheen het boek.

‘Kalme chaos’ maakte geen verpletterende indruk, al irriteert het evenmin. Alleen slaagt Veronesi er niet in mij naar die typische staat van leestrance te voeren. O ja, en preutse Elise vindt hem misschien net iets te plastisch in zijn seksscène(s).

‘Kalme chaos’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Lionel Shriver

Een vriendin trakteerde mij op “We moeten het even over Kevin hebben”, begeleid door de mededeling dat een andere leesgrage vriendin en haar zus zwaar onder de indruk waren. Met verder nog talloze “En de film is ook goed!” opmerkingen op zak startte ik in deze kanjer van meer dan 600 pagina’s met superstrakke verwachtingen.

SPOILER ALERT ••• Iemand die de film gezien heeft, vertelt mij dat deze volledig anders is opgebouwd dan het boek… Als je de film nog wil bekijken (los van het boek), stop je hier beter met lezen!

Al na het eerste hoofdstuk / de eerste brief van Eva Khatchadourian (de mama van Kevin) aan Franklin Plaskett (de papa van Kevin) beaam ik hun enthousiasme. Het duurt voor mij wel even vooraleer ik in leestrance geraakte, waarmee ik bedoel dat ik quasi elk vrij moment benut om verder te lezen en het boek overal mee naartoe sleur.

Lionel Shriver slaagt er in om een levensecht beeld te scheppen van een complexe moeder-zoon-relatie. Complex is allicht nog een understatement. Eva schrijft in haar brieven pakkend intiem over haar (ongeboren) zoon en de moordpartij die hij op zijn middelbare school aanrichtte enkele dagen voor zijn zestiende verjaardag.

De auteur vindt een mix tussen het persoonlijke leed en de nieuwsberichten rond high school shootings die wij allemaal kennen – denk aan Columbine, een tragedie waarnaar men in het boek refereert. Evenzeer raakt het verhaal door de hoge graad van herkenbaarheid en ook weer niet. Eva slingert de lezer voortdurend heen en weer tussen alledaagse gezinssituaties en bevreemdend moederlijk gedrag. Een paar keer schrok ik zelfs op door scènes die zo uit mijn eigen leven lijken te komen. Wanneer het gezin van een knus huurappartement verhuist naar een ruime woning in een buitenwijk, kan Eva moeilijk afscheid nemen van de rommelige meubels en accessoires. Of wanneer de moeder van de 10-jarige Eva een al subtiel aangekondigd verrassingsfeestje organiseert, slaagt ze er niet in haar overduidelijke teleurstelling te verbergen. Treffend.

Hoewel je al 500 pagina’s lang weet wat er zit aan te komen, verrast het einde toch en blijf je aangeslagen achter zonder hét antwoord. Het antwoord op de vraag of iemand intrinsiek slecht kan zijn vanaf de geboorte of zij als moeder een vingerwijzing verdient.

‘We moeten het even over Kevin hebben’ holderdebol.comder kopen?