Een boek van Celeste Ng

Op de eerste verdieping van De Krook staan enkele rekken met romans uit de ‘Uitgelezen’ categorie. Omdat ik wel van een preselectie hou, duik ik vaak in die achterflappen om mijn volgende boek te bepalen als ik niet echt iets meer op mijn ‘want to read’ lijstje heb staan… Zo kom ik uit bij ‘Kleine brandjes overal’, de tweede roman van de Amerikaanse schrijfster Celeste Ng uit 2018.

Het overkomt met wel vaker dat ik in een bepaalde periode – doorgaans per toeval – twee of meer boeken rond eenzelfde thematiek lees. Zo vertelde ik hoe het in Dit is hoe het ging fout afloopt met hoofdpersonage Cato Schmidt. Het relaas van deze ontspoorde tiener boeide mij eerder matig, bij ‘Kleine brandjes overal’ van Celeste Ng durf ik te stellen dat ik laaiend (foute en flauwe woordspeling) enthousiast de laatste bladzijde omsla.

Hier zet de veertienjarige Izzy Richardson de burgerlijke buurt in Shaker Heights op stelten door brand te stichten in haar ouderlijke woning. Izzy groeit in dit als perfect gepropageerde stadje op als jongste in een gezin van vier: moeder journaliste bij de lokale krant, vader advocaat, oppervlakkige zus Lexie, sportgekke broer Trip en gevoelige broer Moody.

Ze lijkt boos te zijn op de alles en iedereen, en Izzy’s woede richt zich in het bijzonder op haar overbezorgde moeder Elena. Tot het moment dat Mia Warren in beeld verschijnt als nieuwe bewoonster van de familie Richardson’s huurhuis… De mysterieuze en nomadische Mia leeft voor haar fotografie, alleen legt ze de lat voor zichzelf zo hoog dat alleen de foto’s waar ze zelf 100% achter staat naar buiten mogen komen. Daarom klust ze bij om in het minimum levensonderhoud van haar dochter Pearl en zichzelf te voorzien.

Binnen de kortste keren verweven de levens van beide gezinnen zich tot een complex web. Eén intrigerende persoonlijkheid staat centraal: wie is Mia Warren, wie is deze vrouw die zowel de rebelse Izzy als de jolige Lexie op een bepaald moment kan beroeren?

Wat mij betreft een absolute aanrader! Het viel mij op hoe hard ik ook meegezogen werd in de fotokunst van Mia Warren. Celeste Ng beschrijft op geniale wijze de foto’s die Mia maakt waardoor ik achteraf even in de waan verkeer dat ik echt een fototentoonstelling van deze kunstenares bezocht. Hier stel ik me echt de vraag of Celeste research deed naar fotografische technieken of misschien een professionele fotograaf in het creatieproces betrok… Indien niet, dan kan ik alleen maar nog extra respect opbrengen voor de verbeeldingskracht van deze auteur. Echt prachtig omschreven.

Een boek van Astrid Boonstoppel

Eerlijk gezegd weet ik niet meer exact waar ik dit boek oppikte, wel staat het buiten kijf waarom: de titel… De laatste keer dat ik die titelvoorkeur omschreef, moet van bij Niet dat het iets uitmaakt zijn geweest.

You had me at the title… Want ik heb een zwak voor een bepaald soort titel. Hoe kan ze omschrijven? Ze zijn doorgaans eerder lang en bevatten een humoristische of dramatische ondertoon. Denk aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door, De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een IKEA-kast of Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won. Ik denk dat jullie nu wel begrijpen waar ik op doel.

Net zoals bij Bert Moerman (de auteur van ‘Niet dat het iets uitmaakt’) waag ik me hier aan een debuutroman. Dit keer eentje van Astrid Boonstoppel, een leeftijdsgenote (1983) van me uit Rotterdam.

SPOILER ALERT

In ‘Dit is hoe het ging’ vertelt Cato Schmidt letterlijk hoe het gegaan is, hoe het zover is kunnen komen. Hoever? Dat zou té veel spoilen zijn…

Cato Schmidt verhuist met haar ouders van Rotterdam naar Groenbeek. Officieel voor het werk van de vader des huizes, de echte reden voor de beslissing van meneer en mevrouw Schmidt ligt echter bij Cato zelf: op haar Rotterdamse school kreeg ze het hard te verduren van een groepje pesters geleid door Lianne. Een nieuwe school, een nieuwe kans. Die grijpt Cato met beide handen, zeker wanneer de populaire Vic vanaf dag één besluit om haar in hun vriendinnengroepje op te nemen.

Thuis bij haar ouders of bij haar ogenschijnlijk perfecte zusje Hanne kan Cato doorgaans haar diepste gevoelens niet kwijt. Wel kan ze terecht bij Adrian, een zeven jaar oudere jongen die ze online leerde kennen en tot ver in het verhaal nooit ontmoette.

Als lezer weet je meteen dat dit verhaal niet goed zal aflopen, alleen duurt het bij mij tot meer dan halfweg vooraleer ik echt doorheb wat er zal gebeuren. Enigszins hoop je nog dat de dingen niet zullen gaan zoals ze zullen gaan, maar je weet tegelijkertijd wel beter.

Een boek van Sally Rooney

Sommige boekcovers grijpen meteen je aandacht, zo ook deze van ‘Normale mensen’. De titel spreekt al aan, want hoe definieer je normale mensen? Daarbij komt nog het beeld van een sardienenblik waarin twee perfect in elkaar passende lichamen liggen. Potje pas, zoals West-Vlamingen zeggen.

Ik liet mij al vaker inspireren door de Bende van het Boek, tegelijk moet ik bekennen dat ik vooral naar hun boekkeuzes keek op Instagram en nooit naar de podcasts luisterde. Tot nu dus. Voor alle duidelijkheid: gelukkig wel nadat ik ‘Normale mensen’ gelezen heb, want ze geven toch vrij veel prijs in de podcast. Ik genoot van hun duobespreking: Sara las ‘De Japanse manier’ van Erin Niimi Longhurs en Trees ‘Normale mensen’. Gestructureerd rond een aantal topics praten ze elk over hun boek. Aanrader!

Intussen weet ik wat Trees van het boek vond (spoiler ‘Het neemt u mee, maar gij neemt het boek niet per se nog mee…’), maar hoe kijk ik naar Sally Rooney’s tweede roman?

Het romantische – en soms schokkend onromantische – verhaal van Connell Waldron en Marianne Sheridan lees ik op korte tijd uit.

Na jarenlang lezen kan ik eigenlijk wel zeggen dat ik mezelf op vlak van boeken lezen niet kan bedriegen: ofwel neemt het me mee en krijgt dat boek prioriteit op elk vrij moment (zo lag ik op een ochtend te lang lezend in bad waardoor ik bijna te laat kwam op onze teambuilding), ofwel lees ik verder op discipline.

Connell en Marianne passen perfect in dat sardienenblik, alleen probeer je als lezer vooral te begrijpen waarom ze dan niet gewoon van happily ever after kunnen doen… Daarvoor moet je hun (familie)geschiedenis kennen en die geeft Sally Rooney met mondjesmaat prijs.

Trees spreekt in de podcast over hoe het boek wordt omschreven als ‘voor twintigers en jonge dertigers’. Met mijn 36 jaar val ik niet meer helemaal in die categorie en toch lukt het met wat inlevingsvermogen (en decors van series op mijn netvlies) om me te laten meeslepen door de thema’s in het boek. Zijn Connell en Marianne voor elkaar gemaakt? En bestaat dat überhaupt, potje pas?

Een boek van Sien Volders

Sien Volders, geboortejaar 1983 en gediplomeerde kunsthistorica. Dan vraag ik me meteen af of ik ooit naast haar in het auditorium gezeten zou hebben… Want studenten geschiedenis en kunstgeschiedenis volgen nu eenmaal een vijftal vakken samen. Soit, tijdens wat online gespeur leer ik toevallig dat ze haar leven deelt met Lieven Scheire. Niet dat dat iets ter zake doet als je een boek van iemand leest, maar ik geef het toch maar even mee voor zij die eerder van de boekskes houden dan van het echte werk.

Over naar Noord, het debuut van Sien Volders.

Op de cover en de achterflap staan (uiteraard) uitsluitend lovende woorden, héél erg lovende woorden zelfs van onder meer Guy Mortier en Herman Brusselmans. Als ik dat lees vooraleer ik aan het boek begin, heb ik altijd zo’n ja, ja, ’t zal wel gevoel. Eens ik het boek uit heb, grijp ik nog eens terug naar die complimenten en ik begrijp nu ieder woord.

Zilversmid en juwelenontwerpster Sarah Torun Aysgarth rijdt in haar olijfgroene Dodge uit 1969 Vancouver uit. Noordwaarts, tot je niet meer verder kan (met de auto). Zo belandt Sarah in Forty Mile, een goudzoekersstadje waar ’s zomers toeristen komen en ’s winters zwaar gedronken wordt om het barre van de winter in het noorden te vergeten.

Sarah trekt naar Forty Mile om even afstand te nemen van haar werk, zodat ze daar in alle rust een weloverwogen beslissing kan nemen. Gaat ze verder als zelfstandige juwelenontwerpster of verkoopt ze als het ware haar ziel (en dus haar ontwerpen genaamd Torun) aan een bekend juwelenhuis met internationale faam? Kiest ze voor de kunst of voor het geld? Of is de keuze misschien niet zo zwart-wit?

Meteen connecteert Sarah met andere creatieve geesten: Adam en Jacob die met hun livemuziek ’s avonds de lokale Tavern opjutten, Mary van de enige winkel in Forty Mile die later een ooit bekende kunstschilderes blijkt.

Meer vertel ik beter niet… Gewoon Noord lezen en je laten betoveren door de natuur en de mensen uit Noord-Canada. Bijna niet te geloven dat dit boek door een Belgische geschreven is.