Als een chef (Vilhjalmur Sigurdarson) een maand lang (van 1 tot 31 juli 2019) de keuken van zijn restaurant (Souvenir) aan zijn sous-chef (Radu Iliescu) overlaat, dan mag je stellen dat hij er alle vertrouwen in heeft… Mag ik al spoilen? Dat vertrouwen is meer dan terecht.
Radu takes over – #radutakesover – en dat voor een volle zomermaand inclusief Gentse Feesten en zonder terras. Dat is moedig en laat ons moed nu net appreciëren. Alsook de uitnodiging om van Radu’s kunsten te komen proeven. Graag!
Radu kookt ’s middags drie gangen voor € 33 en ’s avonds vier gangen voor € 44. Daarnaast kunnen een aantal snacks en menu-uitbreidingen toegevoegd worden aan de basisbestelling. We laten ons doorheen de ganse avond leiden en besluiten om enkel volmondig ‘JA!’ te zeggen.
We starten met picon vin blanc (€ 9) voor mijn vriend en cava Saniger Loxarel met een scheutje rabarbervermout (€ 12) voor mij. Niet veel later komt onze tafel vol te staan met een indrukwekkende line-up snacks…
tempura van sjalot en mayonaise van gefermenteerde witte kool
ravioli van koolrabi & gerookte makreel
varkensterrine, pickles, prei-olie
komkommersalade met bottarga, stekelbes en platte kaas
Lees verder →
Na ons topavondje bij Willem Hiele besluiten we de volgende dag om de duinen in te trekken, onder meer op zoek naar wilde asperges. We zien een zeewaardige afsluiter na deze zandwandeling wel zitten en omdat de garnaalkroketten de dag voordien op de dijk van Koksijde niet veel soeps bleken, durven we zelfs nogmaals te dromen van garnaalkroketten… Dit keer zoeken we ons garnaalgeluk bij Estaminet De Peerdevisscher, een authentiek adresje naast het Visserijmuseum in Oostduinkerke . Ik ben instant fan!
Foto: Libelle Lekker – https://www.libelle-lekker.be/artikelen/193545/17-adresjes-koksijde-oostduinkerke
We zoeken een schaduwrijk plekje, alleen blijken de meeste tafels onder de parasols bezet. Bijgevolg schuiven we een tafeltje aan de zijkant van het terras nog wat verder opzij om zo wat schaduw van een boom mee te pikken. Op het terras zit een breed scala aan leeftijden: van fietsende gepensioneerden tot gezinnen met piepjonge kinderen. Een levendige mix!
Voor de ‘grote kaart’ met onder andere in boter gebakken tongskes moet je reserveren, gelukkig zijn wij die middag vooral uit op een kleine vangst: garnaalkroketten. Aan onze tafel wordt er eensgezind gekozen voor garnaalkroketten met brood (€ 14) en een frisse pint (€ 2,50). Andere opties voor een kleine honger zijn bijvoorbeeld tomaat garnaal of een boterham met – je raadt het nooit – garnalen of preskop. Om helemaal in de garnaalmodus te komen, lijkt een portie ongepelde garnalen (€ 5) als hapje ons een gepast extraatje.
Lees verder →
Zal ik beginnen met de conclusie? Als duinenhoge verwachtingen moeiteloos omvergeblazen worden, dan kan je niet anders dan gelukkig – en lichtjes beneveld – in slaap vallen…
Dit eetavontuur startte met de nakende sluiting van In De Wulf in 2016 en sindsdien gaan we met ons vierkoppig foodclubje één keer per jaar uitgebreid tafelen. Na In De Wulf stonden La Buvette, Souvenir (afscheid van Ieper – wel bloglink van een eerder bezoekje) en Benoit & Bernard Dewitte op het programma. Rest de vraag waarheen we in 2019 trekken. Ik stel een chef met een Noordzeehart voor die de laatste jaren steeds vaker mijn radar kruist: Willem Hiele. Het naar hem genoemde restaurant ligt in de Koksijdse Pylyserlaan, een straatnaam die ik consequent fout lees als Plezierlaan – en ook dat draagt natuurlijk bij tot die verwachting. Samen met zijn vriendin Shannah Zeebroek (toevallig familie van Kamagurka?) en hun – their words – dreamteam verwelkomen ze eetgasten in een authentiek visserhuisje.
We parkeren tegen 20u00 op de kasseien en wandelen binnen langs het terras. Correcter: het zalig ogende terras op deze zwoele pre-zomeravond. Gelukkig nam mijn gezelschap meer foto’s van de omgeving dan ik.
Geef toe, wat een plaatje! De buitenkeuken blijkt trouwens gloednieuw.
Aan de dakgoot hangt vis te drogen.
Lees verder →
Waar gaat een mens eten vóór een optreden – meer bepaald dé Ideal Crash tour van dEUS – in de Ancienne Belgique? Ik denk aan iets vlots en dus kom je al snel in de buurt van het Sint-Katelijneplein uit bij pakweg spaghetti (Monk), burgers (Ellis Gourmet Burger), frietjes (Frites Atelier) of rice paper rolls (Knees To Chin). Mijn vriend geeft echter aan het gezond te willen houden. Okay, point taken! Iets langere online research brengt mij bij een blogpost van Sas Kookt! en zo bots ik op Kumiko in de Aalststraat dat zij omschrijft als ‘lekker Aziatisch, heerlijke binnentuin, hipsters die je er wel bij moet nemen’… Hipsters, no problemo. Ik haal wel even mijn witte sportsokken die ik bij mijn Wado sneakers kreeg uit de lade.
Nadat de babysit arriveert, reppen wij ons naar een parking in de Dansaertstraat en vervolgens naar het ruime binnenterras van Kumiko. We lopen eerst door het binnengedeelte waar enkele mensen van een bedrijfsevenement – herkenbaar aan hun badge – de genodigden verwelkomen. Wij zijn hier echter voor een tête-à-tête en zetten dus koers naar een vrije tafel in de buitenlucht. Daar krijgen we de menu- en drankkaart van onze buren.
In de auto maakte ik al deels mijn keuze op basis van het menu op hun website: ik voel die avond minder voor ramen, burger of salade. De donburi – bowl of hot rice with various toppings – daarentegen… Zelf kies ik voor de kipversie met extra ei en extra kimchi, wat voor een totaalprijs van € 16 zorgt. De overkant volgt ongeveer mijn keuze, alleen wordt de kip ingeruild voor varken. Daarnaast moet ik me inhouden om niet al te veel sides te bestellen: uiteindelijk land ik bij gyoza chicken & vegetables (€ 5,50 voor 5 stuks) en octopus balls (€ 5 voor 4 stuks). Aan die laatste hou ik een bijzonder smakelijke Takumi herinnering over, dus kon ik ze onmogelijk negeren op de menukaart.
Bestellen en meteen ook betalen – handig voor pre-concert-food! – doe je aan de bar. Daar krijg je zo’n oplichtende schijf mee en meteen ook de gekozen drank: in ons geval een flesje rosé Chateau Fontarèche uit de Corbières (€ 20).
Met iets meer tijd zou ik wellicht eerst de sides en dan de gerechten doorgeven, want bij het oplichten van de schijf staat alles – zoals verwacht – in één keer klaar op de toog. Geen nood! Ik vul het houten dienblad en breng de vier borden naar buiten. Later moeten we nog even terugkeren voor bestek en chopsticks in eerste instantie en nogmaals voor de sausjes.
Daarover een klein minpuntje: die à volonté beschikbare sauzen kunnen vrij getankt worden, helaas worden ze niet gelabeld en moet je dus wat blind vertrouwen. Mayonaise en ketchup horen wel thuis bij burgers, maar uiteraard niet bij onze donburi. Ik vind wel een soort zoete chilisaus en een soort srirachamayo, alleen zou ik pure sojasaus en stevige sriracha hier wel appreciëren.
Lees verder →
Doorgaans pas ik voor restaurantweken en dergelijke promo’s omwille van de vrees niet the full experience te krijgen. Je weet wel, dat tafeltje in het restaurant of die kamer in het hotel (toevallig respectievelijk vlak naast het toilet of de lift) waar de bongobonners steevast terechtkomen. Nadat ik een datum prikte met een Antwerpse vriendin om in Gent te dineren, kruist het Facebookbericht van Heritage over de Restaurant Week echter mijn online pad.
Argumenten pro? Aan het vorige restaurant in het pand waar Heritage nu zit (namelijk pizzeria Barbaro) hou ik een erg goede herinnering over: heerlijk eten en een vriendelijke Limburgs-Italiaanse gastheer die nu blijkbaar ook achter Heritage zit. Ik zag verder al een aantal lovende reacties van foodbloggers passeren – wellicht gesponsorde bezoekjes, dus voor wat het waard is. Tot slot zet Heritage in op groenten, groenten, groenten én vis en laat mijn gezelschap nu net totaal geen vleeseter zijn. Argument contra? ’t Is Restaurant Week. Doen niet alleen restaurants die het écht nodig hebben daar aan mee? Zitten niet alle goede zaken automatisch vol?
We spreken op een woensdag tegen 19u00 af. Ik loop rechtstreeks door van een jaardagsapero, dus mijn vriendin zit me al op te wachten… Tijdens de Restaurant Week biedt Heritage een viergangenmenu aan voor € 39. Daar kan nog een extra gang aan toegevoegd worden, alleen lijkt vier op een weekdag ons al voldoende.
Het aperitief wordt besteld: gin tonic voor mijn vriendin, een alcoholvrije cocktail (kwestie van die andere jaardagsapero wat te laten zaken) voor mij. Je zult merken dat ik behalve de prijs per menu niet al te veel details opgeslagen heb die avond, net voldoende wel om er toch een blogpostje aan te spenderen.
Van de sympathieke gastheer uit mijn Barbaro herinnering – genaamd Fabio Cammalleri – geen spoor te bekennen. We moeten het die avond met een lichtjes vreemde maître doen. Ik besef dat het een precair evenwicht is tussen té aanwezig en té afwezig, alleen voelt het de ganse tijd aan alsof we geen twee zinnen kunnen zeggen vooraleer hij aan onze tafel staat. Bankjes voor handtassen vind ik zelfs in sterrenrestaurants te gek voor woorden, sta me dus toe dat ik begin te lachen als ik dat in Heritage voorgesteld krijg.
Genoeg geluld. Tijd voor een eerste foto, zekerst?
Lees verder →
