Toen ik een eindje geleden voor De Student enkele resto’s beschreef met als grootste gemene deler ‘goed + veel’ mocht een ribbetjestent vanzelfsprekend niet ontbreken. In Gent kom je al snel bij Amadeus of De Gekroonde Hoofden uit en die laatste was ook degene die ik uiteindelijk recenseerde. Na een tweet daaromtrent reageerde The Ribhouse uitnodigend. Net te laat, want mijn artikel was al ingediend… Maar genoeg reden om op mijn restolijstje te zetten. Een bon voor een proefpakket was de extra push om deze slow cooked take away ribben met uitvalsbasis in de Overpoort uit te testen.

Behalve het proefpakket bestel ik nog een half slab ribs met als glaze sizzling hot & spicy (€ 10). Deze komen samen met gekruide aardappelpartjes, coleslaw en huisgemaakte knoflooksaus. Leveren doen ze niet tot in Mariakerke, dus rij ik zelf langs. Ze kunnen binnen 10 minuten klaar zijn, zelfs net iets sneller dan ik er kan geraken…

Ik ben alvast fan van hun huisstijl: een stoer zwart-wit logo dat perfect past bij alles wat je met ribben associeert. Dat herkenbare logo komt terug op hun inpakpapier, servetten, citroendoekjes, … Hun slow cooked en coleslaw doen mij vermoeden dat ze – in tegenstelling tot de traditionele Gentse ribbetjes – eerder de Amerikaanse kaart trekken. Van mijn enige (business) trip in de USA herinner ik mij een eetervaring waar het vlees letterlijk van de ribben viel. O zo anders dan dat knagen bij ons!

Het proefpakket bestaat uit lookbroodjes, een halve rib en een drumstick met sweet & smokey BBQ glaze, gekruide aardappeltjes, coleslaw, knoflooksaus en chocolate-raspberry mousse. Samen met die extra bestelling perfect voor 2 personen, van de categorie ‘goede eters’ weliswaar!

De lookbroodjes wekken de eetlust op. We scheppen elk een bord op met wat vlees, aardappel, koolslaatje en dip. Aanvullen doen wij als fervente konijnen met gemengde sla die bij ons thuis altijd in de koelkast staat. Het vlees (zowel het varken van de ribben als de kip van de drumstick) is inderdaad opvallend mals en glijdt als het ware binnen. Absoluut meer iets voor mij dan dat knagen. Ik ben in het bijzonder fan van de coleslaw en de groene knoflookdip. Lekker fris en bovendien uiterst geschikt ter compensatie van de onvermijdelijke vettigheid van de ribbetjes.

We eten alle bakjes en potjes flink leeg. Zo leeg zelfs dat de chocolademousse nog even in de frigo op een nieuwe plekje in de maag moet wachten… Het heeft gesmaakt, maar achteraf valt het wel op dat we bijzonder veel verpakkingsafval weggooien.

Bestellen kan online en levert bovendien 5% korting op. Jouw bestelling ook nog delen op Facebook of Twitter geeft recht op een extra 5%. Tegen mijn natuur in ga ik echter voor telefonisch. Nog even vermelden dat ik de bijzonder vriendelijke Jeffrey aan de lijn krijg, één van de drie jonge uitbaters van The Ribhouse. Alle succes gewenst!

Een eindje geleden spreek ik met een vriendin over Thawan Thai, een Thai take away niet ver van mijn werkplek in Ledeberg. Ze zei mij dat er blijkbaar nog eentje bijgekomen is in die buurt: Madame’s Krock. Vroeger zat die aan het Sint-Pietersstation, maar tegenwoordig op de Brusselsesteenweg 350.

Bedankt voor de tip! Meteen op mijn ’to resto’ lijstje…

Op een zondagavond met gebrek aan zin in thuis koken en evenmin in restaurant twijfelen we qua take away tussen Thai en ribbetjes van The Ribhouse. Madame’s Krock haalt het. Omdat we toch in de buurt zijn, rijden we meteen langs om te bestellen.

Graag het volgende voor ons:

• 6B – Thod Man Pla: Golden fish cakes | € 8,90
• 20 – Pa Naeng Kai: Gesneden kipfilet met rode curry in kokosmelk, gemengd met geroosterde gestampte nootjes en verscheidene exotische kruiden (kra-chai, kaffirlimoen bladeren, chee fah chili, zoete basilicum) | € 13,90
• 31 – Moe Pad King: Geroerbakte malse stukjes varkensvlees met verse gember, sojaboon en enkele groene groenten | € 13,90

De vrouw achter de toog spreekt geen Nederlands, maar die schattige kniebuigingen die ze maakt bij elke overhandiging en haar glimlach maken dat ruimschoots goed. De man bij de wokken en de stoompotten communiceert waar nodig. Of het goed is dat het binnen een half uurtje klaar is? Jawel, tot straks! Even later pikken we ons Thaise (hopelijk feest)maal op en nu zo snel mogelijk naar de Kollebloemstraat… Onderweg attaqueren we de kroepoek alvast. Overheerlijk huisgemaakt, dat belooft!

Thuis installeren we ons in de tuin met een frisse fles witte wijn en onze zak vol meeneemeten. Vijf behoorlijk grote potten met de viskoekjes, het kip-, het varkensgerecht en twee dozen rijst. Al lang hebben we door dat we voor de verandering veel te gulzig zijn geweest in onze bestelling, dus dat wordt de volgende dag een restjeslunch.

We starten met een viskoekje. In dat mooie korstje zitten ook blaadjes basilicum meegebakken, echt overheerlijk! De sla en de wortelen die meegeleverd worden als rauwkost overleven zo lang in een plastieken potje met gloeiend hete viskoekjes niet echt. Maar decoratie wordt tevens geapprecieerd.

Daarna proeven we het varkensgerecht: gebakken reepjes varkensvlees met paprika (groen, geel, rood), groene peper en lenteui. Zonder meer lekker, maar minder verbluffend dan de viskoekjes en de rode curry die nog volgt. Die kip rode curry is werkelijk subliem! Ik hou niet meteen van best ever stellingen, niettemin durf ik die nu wel in de mond nemen. De saus heeft een prachtige volle smaak en de juiste pikantheid. De verse blaadjes basilicum en kaffirlimoen werken het geheel perfect af. Topcurry!

Ik ben nu al klaar voor de herhaalbezoeken, maar dan beperken we ons wellicht tot één gerecht. Vanzelfsprekend veel kans dat dat de Pa Naeng Kai (kip rode curry) wordt. Met misschien nog een voorgerecht of een soepje, we blijven tenslotte Bourgondiërs. Weliswaar met een zwak voor Thai!

Ik heb best wel een zwak voor een écht Nederlands broodje kroket. Wanneer het mij ter ore komt dat Hobbykok finaliste Daphne in Gent een krokettenbar opent, neem ik instant voor om snel langs te gaan bij Pure Daphne. Op een zaterdag wandel ik rond 12u30 binnen en er zit toch behoorlijk wat volk voor een zaak die pas een tweetal weken bestaat. Ik vraag of ik mag kiezen waar ik ga zitten en meteen valt hun (en Daphne’s in het bijzonder) vriendelijkheid mij op. In de hoek staan wat zetels en daar installeer ik mij.

Het interieur wordt gekenmerkt door donker hout, zwart en wit. Niet meteen mijn persoonlijke smaak, maar ik moet toegeven dat het eens binnen beter meevalt dan wat ik op basis van de foto’s verwacht had…

Daphne komt al snel vragen wat ik wil drinken en of ik het concept ken. Ik vraag alvast een cava en zeg dat ik ongeveer mee ben. Wanneer ze terugkomt met mijn bubbels bestel ik de tapaskroketjes. Voor 6 stuks betaal ik € 7 en de kroketjes wegen volgens het krijtbord 35 gram. Het gamma tapas van de dag bestaat uit feta en olijven, chorizo, Breydelham en vis met zuiderse groenten. Vind ik het okee dat hier een paprikaslaatje bij geserveerd wordt, of wil ik toch eerder gewone sla? Prima voor mij, ik volg de krokettenchef.

Is 35 gram jou te veel of te weinig, dan kun je kiezen voor de mini-kroketjes van 20 gram of de grote kroketten. De eerste dienen eerder als aperitiefhapje, de laatste als maaltijdvullend. Die zijn ongedefinieerd qua gewicht en verkrijgbaar per 2 of 3.

Daphne komt alvast een mandje brood en wat boter brengen. Niet veel later verschijnt mijn zwarte bord met het paprikaslaatje en de kroketten. Ik vroeg mij op voorhand al af van dewelke er 2 op het bord zullen liggen en dat blijken de chorizo en de Breydelham te zijn. De kroketjes zijn stuk voor stuk mooi gebakken, lekker smeuïg en helder van smaak. Daarmee bedoel ik dat de chorizo duidelijk naar chorizo smaakt en zo ook voor de andere. De paprika’s gaan wonderwel samen het assortiment vullingen. Kroketten blijven natuurlijk niet het soort eten waar je je achteraf licht en gezond bij voelt, vandaar dat ik dat tapasformaat best kan appreciëren.

Pure Daphne gaat bovendien meteen al voor wat merchandising, want de kroketten blijken tevens te koop. De doosjes staan opgesteld in het wijnrek waar ik naast zit.

Een sympathieke bar, ideaal voor dat hongertje tijdens een dagje Gent. Omdat ik toch een zwak heb voor dat broodje kroket, lijkt het mij geen slecht idee om ook zo’n variant te voorzien in het gamma. Een grote kroket tussen een handig broodje. Ik geef het maar mee.

Don’t we all love sushi?

Ik ben zeker geen expert. Maar met dank aan Caroline ontdekte ik dat in Gent Sushi Palace inderdaad stukken beter is dan Ocean Sushi en dat in Antwerpen Zaowang van de vroegere baas is van Sushi Palace is én zelfs nog een tikkeltje beter. Tijd dus voor de proef en de som, ik reserveer een tafeltje bij Zaowang voor mezelf en een ex-collega.

In een aantal reviews las ik dat de bediening niet meteen als vriendelijk bestempeld kan worden en die eerste indruk wekken ze ook. Ik heb echter doorheen de jaren geleerd dat je op restaurant ofwel voor de doorgedreven glimlach en beleefdheid kunt gaan, ofwel zelf grumpy kunt worden. Raad eens welke aanpak de leukste eetervaring oplevert? Na wat wachten worden we naar ons tafeltje gebracht in een soort serre.

Sommige mensen houden van een boot, een controlefreak als ik neemt de touwtjes liever zelf in handen. Mijn uitdaging houdt dan telkens in om een palet samen te stellen dat in eenzelfde prijscategorie meer aanleunt bij mijn persoonlijke voorkeuren. Zo hou ik bijvoorbeeld niet speciaal van nigiri, ik vind ze te duur voor wat ze zijn. Geef mij maar sashimi, maki en allerlei andere inside-out / speciale rollen… En ook paling kan mij niet altijd bekoren, tonijn (ecologische terreur – ik besef het) en zalm daarentegen wel.

Omdat mijn disgenoot een minder grote eter is dan mezelf (een confrontatie met mijn eigen gulzigheid – geloof me), besluiten we om voor een 30tal stuks te gaan in plaats van de gebruikelijke 45 op een boot voor twee personen.

Het wordt (op de foto van onder naar boven):

• sashimi maguro (tonijn – 4 stuks – € 6,50)
• inside-out met tonijn en avocado (8 stuks – € 8,50)
• kamikaze tonijn (tempura, avocado, pikante mayo – 5 stuks – € 8,50)
• tempura maki (tempura scampi, komkommer, vissaus, pikante mayo
  – 5 stuks – € 8,50)
• dragon eyes (in tempura gefrituurd met zalm, kanikama, avocado, tamago
  – 8 stuks –  € 12,50)

We genieten druk taterend van ons gepersonaliseerd bootje. De overkant geeft het inderdaad iets vroeger voldaan op, waardoor ik alsnog mijn best moet doen om deze 30 stuks soldaat te maken.

Zaowang biedt inderdaad dezelfde geapprecieerde sushi-ervaring als Sushi Palace. Sinds ik echter bij Ko’uzi geweest ben, spannen zij wel de kroon. Bij deze laatste gaan we trouwens binnenkort zelf eens sushi rollen tijdens een workshop. Benieuwd!

Voldaan wandelen we parkingwaarts doorheen een mooi doch toeristisch stukje Antwerpen. Wanneer we quasi voorbij Da Giovanni komen, kan ik niet anders dan aan die hilarische ‘Wat Als?’ sketch denken. Brochetten, bruschetta, proscuitto.

Een collega tipte mij over een Italiaan in de buurt van Dampoort, één van de betere Italianen in Gent volgens haar: La Bussola. Genoeg trigger dus om op mijn restolijstje te zetten en bij gelegenheid eens te gaan proeven. En Rappers Delight van Studio Brussel op DOK Gent is zo’n gelegenheid… Wegens gigantisch in de buurt en geen eetmogelijkheid tussen dat hiphoppend en b-boyend volkje. We komen dus ‘op de ruttel’ (zoals men in West-Vlaanderen placht te zeggen) aan in het begin van de Antwerpsesteenweg. Op alle tafeltjes staat een bordje ‘réservé’. Maar na een lieve glimlach en wat goodwill van de baas krijgen we toch een tafeltje voor ons gedrieën toegewezen. Grazie mille!

Op de kaart vinden we een uitgebreid aanbod pizza’s, pasta’s, vis en vlees. De omschrijving alleen al doet mij gunstig stemmen… Al is de uitbater een ietwat dominante Italiaanse brompot, we voelen meteen dat we hier lekker zullen eten. De heren tegenover mij gaan voor pizza: parma (parmaham, rucola parmesan – € 13) en tartufata (iets met champignons en truffelpasta – € 13,50). Ikzelf kies zoals gewoonlijk voor een pasta: tortellini ricotta e spinaci (€ 12), ondergebracht onder de huisgemaakte pasta.

Om de dorst te stillen – niet dat de Vedetts op DOK ons niet smaken – bestellen we een halve liter rode huiswijn en een (plastieken) fles San Pelligrino. Tevens verschijnt om de eerste goesting wat te temperen focaccia met tomaat en een mix van groene en zwarte olijven. Wat. Een. Massa’s. Lekker. Brood. Fantastische focaccia!

Ondertussen is de zaak volgedruppeld en onze gerechten verschijnen. Ik zie de oogjes van mijn wederhelft blinken… Hij is gek op een échte pizza parma: rijkelijk belegd met ham, kraakverse rucola en royale schilfers parmezaan. Men wordt niet verondersteld om uit de slaapkamer – en bij uitbreiding de badkamer – te klappen. En toch kan ik getuigen dat hij de volgende morgen onder de douche zucht: “Man, dat was een lekkere pizza!”. Ikzelf geniet evenzeer van mijn tortellini. Italiaans met body en zonder poespas.

Hoef ik het echt nog te zeggen dat we hier sowieso terugkeren?

Arrivederci! Letterlijk dan.