Ik ben niet meteen een koffieleut. Ik word dan ook iets minder hard dan de gemiddelde Gentenaar naar de zo populaire koffiebars gezogen. Voor de gezelligheid probeer ik het, een cappuccino of een latte macchiato. En ik moet zeggen dat de mooie figuren op dat melkschuim van de getrainde barista’s – vaak vrouwen overigens – en dan dat warme goedje eronder inderdaad innerlijke vrede stimuleren.

Op zoek naar een rustige zaterdag fiets ik rond 10u ‘s morgens richting de hoek van de Savaanstraat en de Walpoortstraat (de aflopende straat van de Vooruit richting Sint-Baafs). Het blijkt er bijzonder levendig. Quasi alle tafeltjes en tevens stoelen aan de toog rondomrond tegen de ramen zijn ingenomen. Er staat bovendien een aanzwellende rij aan de toog – waar je sowieso moet bestellen (zo merk ik snel), dus eigenlijk logisch. Wanneer een koppeltje vertrekt, palm ik hun plaats met zicht op de etalage van schoenwinkel Giraldo alvast in. Ik hou er best wel van, plekken waar je aan het raam kunt zitten en rustig je ding doen of gewoon naar voorbijgangers staren.

Na de koffie- en ontbijtkaart onder de loep genomen te hebben, schuif ik mee aan. Voor mij graag een cappuccino (€ 2,60) en een toast + boiled egg + Gouda cheese (€ 4). Ik reken meteen af, krijg het nummer 4 en mag terug naar mijn plaats. Ik zit nog maar een paar bladzijden ver in ‘De nazi en de kapper’ als eerst mijn ontbijt en daarna ook de koffie door twee verschillende dames gebracht wordt.

De toast blijkt heerlijk warm krokant Turks brood en verder biedt het bord plaats aan twee sneetjes Goudakaas, dat gekookte eitje, boter, abrikozenconfituur en een peper- en zoutvat. De ene helft van de toast beleg ik met een beetje boter (iets wat ik niet in huis heb en bijgevolg buitenshuis extra van geniet) en de kaas. Tussen het nippen van mijn koffie door ga ik verder met het eitje. Het pelt gemakkelijk en doet dus niet al te zacht gekookt vermoeden. Dat blijkt te kloppen en is meteen de enige bummer van mijn bezoekje aan de Or Espressobar. Niets te doppen dus, maar ik lepel het toch leeg met wat zout als extra smaakmaker. Tenslotte moet de abrikozenconfituur er samen met de andere helft van de toast aan geloven.

Volgens mij ben ik breed glimlachend buitengewandeld… Zo wil je toch elk weekend – en waarom niet bij uitbreiding de rest van de week – inzetten? What else? Volgende keer probeer ik een iets exotischer koffie.

Waar gaan we nog eens eten in Antwerpen? Mijn vriendin met vrij oosterse sympathieën komt zowaar met een westers voorstel af: NOME. Prima! Ik reserveer telefonisch en we spreken af op een dinsdagavond aan het Verbindingsdok op het Eilandje.

Wanneer ik iets te laat arriveer, tref ik haar in een quasi leeg restaurant aan. Heeft het iets te maken met die razend populaire Rode Duivels die diezelfde avond hun galamatch tegen Wales spelen om hun deelname aan het WK 2014 nogamaals te onderstrepen? Ik weet het niet. In ieder geval proberen wij om ons daar geen ene kneit van aan te trekken!

Zij heeft alvast een glas cava, ik doe mee. De eetopties staan op de krijtborden: als hoofdgerechten hebben we de keuze uit varkenswangetjes, filet pur, ravioli of zalm. Gezien mijn vriendin bij een vorige passage de ravioli proefde, gaat zij nu voor de Schotse zalm met puree van broccoli en rucola (€ 18). Ik twijfel enigszins en beslis uiteindelijk om de varkenswangetjes met rode wijnsaus en kroketjes (€ 18) te bestellen.

Even speciaal vermelden dat de gastvrouw extreem vriendelijk is, maar niet op zo’n stropigerige manier dat het irritant wordt. Het is eenvoudigweg een überlieve dame die weet hoe ze eetgasten meteen op hun gemak stelt. Bij onze cava krijgen we een lepeltje met gemarineerde Schotse zalm om de appetijt alvast te stimuleren. Als extraatje komt daar nog eens bij dat je gratis Spa krijgt tijdens de maaltijd. Wij opteren voor rood.

Niet zo heel veel later – we zijn en blijven immers de enige NOME-gangers op deze dinsdagavond – verschijnen na de eerdere komst van een potje mayonaise onze borden. Eerst en vooral mijn oprechte excuses voor de erg wazige foto hierboven: donker, niet goed gefocust en zo. Aan de overkant staat een diep bord met de rucolapuree, daarbovenop een mooi stuk gebakken zalm en een kleine trostomaat uit de oven.Bij mij staat in het platte bord een kom met daarin een royaal aantal varkenswangen, ernaast ontwaar ik een stronk gestoofd witloof, vier kroketjes (die helaas geen vermoeden van huisgemaaktheid opwekken) en platte peterselie als afwerking.

Omdat het gezellige NOME de lichten gedimd houdt, herken ik in eerste instantie de andere ingrediënten van het stoofpotje niet. Het gaat bij nader inzien om spek, wortel, selder, blonde champignons en oesterzwammen. Ik eet met smaak van het supermalse vlees. Het geheel van het gerecht zou echter nog net iets beter worden met wat sla – een dag zonder sla blijft immers een dag niet geleefd.

We passen voor een dessert en wandelen niet veel armer naar onze om de hoek geparkeerde auto’s. Jammer dat we alleen waren, want een volle NOME is volgens mij een nog drie keer zo aangename NOME. Eenvoudig lekker adresje!

Een aantal weken geleden shopte ik voor het eerst bij Boxy | Fine Foods met als buit flesjes ginger beer van Fentiman’s. Vandaag maakte ik werk van mijn mentale nota ‘to test during lunch break!’. Tegen 12u30 stap ik er binnen en word wederom meteen naar het traiteuraanbod gezogen. Wat het zal worden, kon ik in principe op voorhand inspecteren op de website bij de ‘daily specials’. Wegens een impulsieve bui moet ik mijn keuze nog à la minute maken terwijl ik voor de koeltoog sta.

Na even twijfelen vraag ik om een bordje te vullen met

• tahinsalade met bonenmengeling, selder en amandel (€ 3 / 100 gr)
• spruitjes met cantharellen en kiemenmengeling (€ 3,2 / 100 gr)
• scampi in sojasesam (€ 3,6 / 100 gr)

Daarbij haal ik uit de andere koeltoog met drank en desserts nog een flesje ginger beer, terwijl de dame probeert om mijn bord te vullen en af te wegen. Dat blijkt uiteindelijk geen zo’n eenvoudige opgave, maar ik heb geen haast en er staat verder niemand in de zaak om haar op te jagen… Intussen zit ik aan één van de vier ronde tafeltjes.

Bij Boxy | Fine Foods is werkelijk alles even oogstrelend: het interieur, de spullen en de gerechten. Eten met zo’n gouden bestek deed ik eerder nog niet. Ook het bord is de moeite waard: wanneer ik (na het leeggegeten te hebben) omdraai, vind ik echter geen merk terug. En tenslotte tevens mijn complimenten voor het waterglas: zo’n modern laag en breed ding met paarse bodem.

Mijn bord komt op tafel en hoewel de foto er misschien een beetje messy uitziet, vult een bijna uitwendig waarneembare vrolijkheid mijn hart – iets wat ik wel vaker voorheb in het aanschijn van erg lekker eten. De definitie van een foodie?

De tahinsalade (€ 5,16) valt bij mij erg in de smaak: ik hou best wel van bonen. En deze combinatie van kidney- en tuinbonen met een fluweelachtig accent werkt zeker en vast met de tahinsaus. De rauwe selder, witte rozijntjes, reepjes wortel en tot slot eetbare bloemen werken het geheel af! De mini-spruitjes met cantharellen en verschillende kiemen (€ 3,71) doen het minstens even goed. Enige kleine opmerking is dat de spruiten wat mij betreft iets te beetgaar zijn. En dan zet ik de puntjes op deze lunch door nog drie scampi met soja en sesam (€ 1,94) toe te voegen. Sojasaus, zwarte sesam en lenteuitjes zijn binnen mijn smaakpallet absolute winners.

Ik ben een tevreden en voldane vrouw. Al zou het uiteraard nog iets aangenamer zijn om niet de enige klant te zijn… Mijn vrees voor een uit de span swingende rekening blijkt overigens gigantisch mee te vallen: ik betaal € 12,26, het drankje inclusief. De dame vertelt mij tot slot dat ze in de toekomst ook de warm te eten gerechten zullen opwarmen over de middag. Meteen geef ik aan dat dat voor mij absoluut niet hoeft. Ooit schreef ik een blogpost Mijn restaurant met als ene foodconcept ‘I like it cold’, een eetadres waar alles koud / op kamertemperatuur geserveerd wordt. En daar blijf ik nog steeds van overtuigd… Niets dat tussen hun traiteuraanbod staat (zij het stoofvlees, Indische kipcurry, puree of sint-jacobsvruchten), zou ik onopgewarmd weigeren.

Met de laatste aflevering van Albert II nog in mijn achterhoofd bedenk ik dat ik als koningin of prinses (niet dat dat een ambitie is) elke dag zo zou willen eten. Evenmin als popster ambieer ik een carrière, al zou ik dit type voedsel absoluut op mijn rider zetten.

I do love Boxy.

Een knipperlichtrelatie met mijn restolijstje, dat heeft Per Bacco ongetwijfeld. Minstens vier keer toegevoegd en opnieuw geschrapt… Op een zondagmiddag zijn we na mijn voormiddagshift ter ere van Open Bedrijvendag op zoek naar een plek om iets gezellig te drinken en een hapje te eten. Instinctief denken we aan een soort koffiebar. Wanneer mijn vriend “En hier?” vraagt tijdens het Per Bacco voorbijrijden, verzoek ik meteen om te parkeren. Ideaal! Een glas wijn met wat antipasti. Geen volle maaltijd en dus minder risico.

Het interieur – inclusief de knapperd die ons onthaalt – bevalt meteen. Gewoon iets drinken en een hapje bestellen tijdens deze zondagse lunch vormt geen enkel probleem. Waarvoor dank! We mogen een tafel uitkiezen; de zaak zit voor ongeveer de kleine helft vol en we gaan tegen de zwarte muur met de grote spiegel zitten.

Vervolgens brengt de Nederlandse serveerster de kaarten. Ik heb geen zin in bubbels, dus duik ik met veel zin in de ruime wijnkaart. Iets wellicht onnozels dat ik wel apprecieer: de wijnen die per glas verkrijgbaar zijn, zijn daarom niet per se de goedkoopste en staan ook niet aan het begin van de kaart gebundeld. Je vindt ze her en der terug… We kiezen na even twijfelen beiden voor een Siciliaanse witte wijn (€ 5) uit 2011. Intussen kunnen we alvast van de prima olijven proeven: groen, donkerbruin, gemengd met paddenstoelen en look – identiek aan deze bij Kiosko. Niet zo vreemd wegens van dezelfde uitbater.

Qua antipasti twijfelen we even, maar bestellen uiteindelijk de “Assortimento di salumi artigianali con mostarda” (oftewel bordje met diverse artisanale vleeswaren geserveerd met in mosterdzaad gekonfijt fruit – € 15,50). Het bord volgt al snel in combinatie met een mandje brood: iets tussen ciabatta en focaccio, denk ik. We zijn het erover eens dat het er best lekker uitziet, maar toch geen zo’n royale portie is voor € 15,50. Dat best lekker mag een understatement genoemd worden! Dit is stuk voor stuk eersteklas charcuterie met een fascineerde soort chutney die een zoete toets geeft.

Waar ik voor vreesde wordt werkelijkheid: we zijn op dreef, we hebben zin in meer. Dus het wordt voor mij een extra glaasje van dezelfde wijn en voor mijn vriend één van de betere rode (€ 7,50 – geen details onthouden). Daarnaast vallen we tevens voor de “Antipasto dell’Oste” (oftewel bord gegrilde en in de oven bereide mediterraanse groentjes en Italiaanse kazen – € 15). Eigenlijk ligt dit tweede bord ons nog meer dan het vorige: prachtige gegrilde courgette en aubergine, gemarineerde ui, champignon, kazen, peper gevuld met tonijn en een soort overheerlijke ricottataart. Hemels Italiaans assortiment!

Voldaan en tegelijk veel meer geld kwijt dan initieel gepland wandelen we de Sint-Jacobsnieuwstraat in. Dit vraagt om een zondagse lazy afternoon… En als Per Bacco nogal zwart-witte gevoelens oproept, dan mag ik toch bij de believers gerekend worden. Al moet het gezegd dat ze alles behalve goedkoop zijn!

Het zal intussen wel ongeveer een jaar geleden zijn dat Het Gouden Hoofd een paar huizen in de Slachthuisstraat opschoof. Ik was fan van hun vorige zaak, wegens lekker en gezellig vertoeven in een eerder bruin eetcafé. Ik concludeer nu al dat ik nog meer fan ben van de vernieuwde zaak, wegens een geslaagde poging om de gezelligheid te behouden en tegelijk te combineren met een paar meer industriële / eigentijdse elementen. Bovendien – maar nu loop ik wel erg voor op de feiten – kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat ook hun keuken nog een sprongetje genomen heeft…

We zijn niet zeker of Het Gouden Hoofd geopend is voor een donderdagse lunch wegens de ganse voormiddag voicemail op het gsmnummer. Toch wagen we het en raken bij aankomst nog wat meer in de war omwille van opnames door Sultan Sushi in de straat. Uiteindelijk blijkt het toch open te zijn en kunnen we ons aan de grote tafel in het midden van het woonkamergedeelte installeren.

Op tafel liggen enkel drankkaarten, dus we veronderstellen dat de keuzes beperkt zijn tot de lunchsuggesties op het bord. Achteraf zien we echter spaghetti voorbijkomen. Deze middag luidt het menu (€ 13,50) groentesoep met ofwel lamsnavarin met krieltjes en witlof-koolsla, ofwel gevulde patat met Keiemse bloem (een soort kaas). We kiezen voor de lamsnavarin – een gerecht met een welluidende naam dat ik thuis nog nooit klaarmaakte.

Ik hou het bij een huisgemaakte ice tea (€ 2,80) met appel en kaneel. Die wordt in zo’n leuk flesje met afsluitdop op tafel gezet. Daarnaast komt er opvallend lekker brood en een ouderwetse serveerkom waaruit we de groentesoep kunnen pollepelen. Het voelt aan als thuis, maar dan eerder op een zondag bij de oma dan doordeweeks. Leuke opener!

Inmiddels zie ik ook de stevig gevulde aardappel voorbijkomen en besef dat dat zeker een evenwaardige optie was. Maar spijt staat niet in mijn restowoordenboek, alleen “Hier moet ik nog eens terugkomen!”. Even later komt de lamsnavarin en de stijl van het gerecht bevalt mij meteen… Propere stukken lamsvlees in een smaakvolle saus met spek en zilveruitjes. Daarbij komen correct gebruneerde krieltjes en een fris slaatje met door de mandoline gejaagde rode kool, witte kool en een weinig witlof.

De vlotte jongens die op Flemish Food Fest ook achter de schermen aan de slag waren, staan hier in voor de bediening. Dit is dus de keuken die ook de GELINAZ chefs tijdens hun verblijf in België geproefd hebben. Dit is een keuken waar ik van hou.

De liefde voor Het Gouden Hoofd blijft dus. Meer zelfs, ze is nog groter geworden.