Aan de vooravond van een verlengd weekend vraag ik mij op Twitter af waar je in Gent de lekkerste scone eet, want zo neem ik mij voor om die paar vrije dagen in te zetten. Huize Colette en Julie’s House komen als suggesties naar voor. De scone van de eerste proefde ik al, dus waarom eens niet bij Julie langsgaan? Ik at al ettelijke taartjes van deze succesvolle zaak vlakbij het Gravensteen; nog nooit echter consumeerde ik ter plekke in dit ‘gebakshuisje aan de Leie’ (volgens de website). Op een herfstige feestdag loop ik er rond 10u ’s morgens zonder reservatie binnen. Dat blijkt geen probleem, ik mag de vrij middeleeuwse stenen draaitrap op naar boven. Want daar is nog plaats aan de bar met zicht op de winkel beneden: absoluut een perfecte plek voor een Einzelfresser.

Haar wereld vol beige, roos, wit en bolletjes is niet meteen mijn ding, al stoor ik mij daar evenmin aan. Integendeel zelfs: respect voor de manier waarop Jullie die stijl op een consequente en tevens smaakvolle manier doortrekt. Ik bekijk de kaart en beslis vrij instant. Een cappuccino met melkschuim, een scone (inclusief clotted cream) en een gekookt ei met soldaatjes. Zacht- of hardgekookt? Zacht graag, een no-brainer. Misschien een beetje atypisch om in een huis beroemd om z’n zoets hartige keuzes te maken. Dat is nu eenmaal wat mijn smaakpapillen mij bevelen…

Mijn koffie volgt snel. OR-koffie met een mooie veer in het melkschuim en een brok zachte koek als zoetigheidje erbij. Rondom mij zie ik ontbijtende mensen met goed gevulde tafels en etagères. Zelf ben ik tevreden dat ik het bescheiden gehouden heb; straks staat er immers nog een lunchdate in mijn agenda. Oh, daar zijn mijn scone en eitje al!

Ik start met het eitje, want dat is het meest tijdgevoelig wegens warm en hopelijk perfect zachtgekookt. De schaal wordt verwijderd en dan volgt het spannendste moment: het topje eraf snijden. En jawel, dat is een eitje zoals het hoort! Beetje zout erop en aanvallen, want daar dienen soldaatjes toch voor? Dan is het tijd voor de scone. Doorsnijden en vervolgens hapje voor hapje besmeren met clotted cream enerzijds en confituur anderzijds. De bessenconfituur mag voor mij iets zuurder zijn, maar dat is een detail.

Hier kan ik kort over zijn. Een volmaakt ontbijt! En dat voor slechts € 7,10. Ik reken beneden aan de kassa af en trek volkomen voldaan de stad in.

Lunchtijd. Mijn huisgemaakte courgettesoep schreeuwt om een dagje extra in de koelkast en ikzelf heb last van een Asian food craving. Welk vlot adres staat nog op mijn restolijstje en zweert eerder bij stokjes dan mes en vork? De Wok A Way op de Korenmarkt!

Doorgaans een plek waar ik met enige angst in het hart eten bestel wegens nogal gericht op toeristen – behalve dan bij Du Progrès, al dateert mijn laatste bezoek daar van jaren geleden. Op de (online) menukaart van Wok A Way staat te lezen “order at the bar / take your drink along / dishes are served at the tabel”. Dat klinkt als een quick & easy lunch…

En dat snelle kan ik wel gebruiken na drie wegomleggingen waardoor ik onmogelijk bij de vooropgestelde Sint-Michielsparking geraak en noodgedwongen op het Casinoplein parkeer – met een stevige wandeling op hoge hakken tot gevolg. Komt daar nog eens bij dat er aan de kassa “only cash & maaltijdcheques” hangt, dus ik moet op zoek naar een bankautomaat. Dan blijkt tenslotte dat die vlak naast de Wok A Way een souvenirwinkel geworden is: de Groentenmarkt dan maar. Uiteraard zijn deze rits hindernissen allemaal zaken waar Wok A Way niets aan kan doen (behalve dan investeren in een kaartlezer), maar u begrijpt dat ze mijn humeur niet meteen ten goede komen…

Mijn keuze is snel doorgegeven, want eigenlijk al gemaakt van achter mijn bureau. Graag de steamy selection (a selection of the four dim sum types mentioned above (6 pieces) – € 7,90). Als voorgerecht? Neen, graag samen opgediend met nog een andere starter: de gyoza with chicken (3 pieces – € 4,50). Ik ben namelijk dol op deze ‘pot stickers’ of gebakken dim sum / dumplings.

Als drankje vraag ik nog een Bionade met gember en dan installeer ik mij – samen met mijn nummer 58 – aan de toog waar ik de wokkende mannen in het oog kan houden. Voor mij rolt een band waarop de te serveren gerechten voorbijkomen. Op de houten toog staan tools (stokjes, maar ook westers bestek) en extra smaakmakers (less salt soy sauce, soy sauce & hot chili sauce). Ik hou tijdens het lezen in het oog wanneer ze aan mijn bestelling zullen beginnen, maar dan word ik plots verrast door een serveerster die uit het niets opduikt met mijn gerechten.

De dim sum zijn 5 verschillende soorten, waarvan ik niet 100% zeker ben wat ik allemaal proef – sowieso garnalen, kip en varken. Het metalen mandje in plaats van een rieten versie ontgoochelt mij enigszins; evenals de smaak van de dim sum. Ik ben recent natuurlijk nog extreem verwend bij Cuichine, maar toch. Ik besef dat dim sum bestellen in een laagdrempelige plek als Wok A Way een zeker risico inhoudt. Er zal wellicht een reden zijn waarom ik iedereen woks uit bowls zie eten en nergens stoommandjes ontwaar.

En dan moet ik nog aan de gyoza beginnen… Die vallen mij al tegen van zodra ik het metalen deksel verwijder. Gyoza staan op hun eigen menukaart omschreven als ‘pot stickers’ en ik had de heerlijke exemplaren van bij de Ramen Noedelbar in gedachten bij mijn bestelling. De gyoza voor mij verschillen echter in niets van de dim sum. Niets stickyness of gebakken, dit zijn gewoon gestoomde pasteitjes. Pruillip alom!

Wat een zonde van mijn tijd en mijn geld! Misschien ben ik te hard en was een wok mij beter bevallen. Ik zie mannen voor mij vlotjes roerbakken en hoor links en rechts goedkeurende woorden bij het lunchpubliek. Maar ik voel weinig voor een tweede kans.

Samengevat kan ik niet anders dan concluderen dat ik wat betreft Aziatisch eten té verwend ben met overheerlijke eetervaringen bij de eerder genoemde Ramen Noedelbar of Cuichine bijvoorbeeld, of zelfs een sterrendiner bij Lam & Yin. Volgende keer bedwing ik mijn zin in dim sum of gyoza wel tot ik nog eens bij hen over de vloer kom…

Als ik Gent en sushi in één adem noem, blaas ik doorgaans Sushi Palace uit. Tokyo Sushi vlakbij de nieuwe Stadshal staat intussen toch ook al even op mijn lijstje, maar het is in die andere Oudburger Ikura Sushi dat we vrij laat belanden na een #tijdvoor80 soirée.

Het zit er behoorlijk vol en het eerste woord dat eens binnen bij mij opkomt is ‘chaos’. Een aantal onafgeruimde lege tafels, twee zwijgzame mannen die achter de toog rollen en een serveerster die eerst niet te bespeuren en daarna druk in de weer blijkt. We installeren ons vlak bij de deur en krijgen na behoorlijk wat aandachttrekkerij de kaarten. Het gebruikte servies wordt afgeruimd, maar de papieren onderleggers blijven liggen. Ik trek een pruillip. Na toch nog twijfelen of we een ander adres zullen opzoeken, overtuigen we onszelf met de gedachte dat zó veel klanten wel iets betekent.

Op een boot voor twee personen liggen doorgaans een 40 à 45 stuks. Wij hebben echter al allerlei hapjes binnen en besluiten dan ook om het bijzonder beperkt te houden met een 20tal stuks in totaal. Eerst denken we om à la carte sashimi en inside out rolls te bestellen. Wanneer we echter doorbladeren naar de combo’s, switchen we toch nog naar de Ikura Combo Deluxe (€ 16,50 – 20 stuks). Die bestaat uit het volgende:

• 4 nigiri (tonijn, makreel, zalm, garnaal )
• 4 maki zalm
• 4 maki komkommer
• 4 inside out krab
• 2 sashimi zalm
• 2 sashimi tonijn

Mijn vriendin wil initieel geen tonijn. De gedachte dat het uiteindelijk maar drie stuks op de ganse combo zijn, doet haar plooien. Dan moet ik die maar opeten! Met plezier, al zal het in het bijzijn van mijn ecologisch bewustere vriendin mét schuldgevoel zijn.

We bestellen rond 21u40 en gaan een kleine weddenschap aan over wanneer we ons rauw lekkers geserveerd zullen krijgen… Ik denk voor 22u, zij denkt erna. De inzet? Wie het dessert maakt op ons eerstvolgende homecooked etentje. Ik win, want ongeveer vijf minuten later verschijnt ons late avondmaal. We mengen wat sojasaus met wasabi en vallen beheerst aan… Mmmmm! Dit was alweer veel te lang geleden. Elk stuk smaakt vers, zoals het hoort en even lekker als bij Sushi Palace.

Ik loer met enige jaloezie naar onze luidruchtige buren (met overigens net iets te veel testosteron, al zitten er tevens vrouwen aan tafel). Daar hebben ze à la carte besteld en ik zie mooie dingen passeren die mij best wel nieuwsgierig maken. Volgens mij gaat het om een aantal van hun Ikura Special Rolls: de Softshell Crab Roll en de Volcano Roll. Deze probeer ik bij een volgend(e) bezoek / bestelling zeker nog eens uit!

Wat ik dus met sushi quasi altijd heb, is dat ik de restaurants maar niets vind. Zo ook bij Ikura Sushi: geen sfeer, onderbemand qua bediening, bang om wijn te bestellen. Daarom kan ik alleen maar tevreden zijn dat deze Ikura Special Rolls terugkeren op de take-away kaart. Want voor mij smaakt sushi het lekkerst thuis: in de zetel op een zondag na een wilde zaterdag, met een lekkere wijn of bubbels en dan zelf je best doen om de sushi zo mooi mogelijk op schalen te presenteren. Want uit meeneembakjes, daar eten we niet uit!

Waar kun je in Gent terecht voor een (vlotte) Aziatische lunch? Ramen Noedelbar of A Food Affair is bij mij top of mind. Maar naast deze toppers en andere oosterse smaken tussen de Gentse food reviews, staan er nog een aantal plaatsen met lage drempel op mijn restolijstje: Wok-A-Way bijvoorbeeld en ook Lucy Chang.

Voor deze laatste zet ik mij even over mijn terughoudendheid tegenover ketens, want dat is wat Lucy Chang met adressen in onder meer Gent, Antwerpen en Hasselt is. Ik parkeer in de ondergrondse Sint-Michielsparking, zo moet ik nog slechts een paar honderd meter tot aan de Jakobijnenstraat – die samen met de Hoornstraat de verbinding tussen Onderbergen en de Veldstraat vormt. Reserveren hoeft pas vanaf gezelschappen van twaalf personen en bij aankomst rond 12u15 blijkt die overbodigheid terecht.

We bekijken even de menukaart en beslissen snel. Voor mijn gezelschap de Beef Chow Mein (gebakken noedels met rundsvlees en groentjes – € 13) met een cola light. Ikzelf kies voor de Thaise salade met rundsvlees (€ 13,50) en een glas sauvignon blanc (€ 5). Die salade is doorgaans een erg frisse keuze en daar heb ik op zo’n nazomerse dag – met dus een song van Ozark Henry als oorwurm tot gevolg – best wel behoefte aan. De prijs van de witte wijn valt wel wat tegen voor de vlotte eettent die Lucy Chang ambieert te zijn. Zeker als ze die wijn in hetzelfde glas serveren als de cola light…

Het woord ‘vlot’ is al een paar keer gevallen. En we zitten inderdaad nog maar een paar roddels ver als onze gerechten verschijnen!

Afgezien van het feit dat de foto mijn salade weinig eer aandoet, ben ik best tevreden van wat ik zie en vooral proef! Voor mij hoort in een dergelijke salade wel geen ‘echte’ sla (zoals groene eikenblad) thuis. Fijngesneden groenten als wortel, kool of sojascheuten mogen daarentegen echt domineren. Gelukkig zijn de munt en de lente-uitjes wel prominent aanwezig met de gewenste frisheid als gevolg. Koriander en Thaise basilicum kunnen het geheel wel nog meer kruiden. De supermalse en mooi rosé aangebakken sneetjes rundsvlees zijn erg vakkundig gemarineerd. Op het bord staat nog een kommetje met gemalen chilipeper en daar ga ik logischerwijs voorzichtig mee om.

Een uurtje later ronden we voldaan af. Verwacht bij Lucy Chang geen overweldigende eetervaring, maar een eenvoudige Aziatische keuken die perfect te combineren valt met een strak tijdschema. Mijn verwachtingen waren vergelijkbaar met de drempel en deze zijn meer dan ingelost. Alles scoort net iets beter dan mijn vooroordeel: het eten, het servies, de service en het interieur. Alhoewel, dat laatste neem ik terug.

Huiskamer Ernest is inmiddels al een tijdje niet meer. In datzelfde hoekpand aan de Bisdomkaai huist nu de combinatie van fietsen, bijhorende accessoires, koffie en op hun beurt bijhorend koffiegerief. Als je een (koffie)bar kunt combineren met een wassalon (à la WASBAR) of een boekenwinkel (à la Paard Van Troje), waarom dan niet met een fietsenwinkel? Tijd om even rond te gaan neuzen bij BIDON Coffee & Bicycle…

Het pand blijft leuk: hoog plafond, veel glas, betonnen vloer. Het meubilair ligt mij nu zelfs nog meer dan ten tijde van Huiskamer Ernest. Tafels en stoelen die ik allemaal zo in huis zou durven halen… Tegen het raam is een lange toog getimmerd waar het bijzonder aangenaam vertoeven is in geval van behoefte aan ‘me-time’. Ik had eerlijk gezegd iets meer atelier en haken voor te smeren kettingen verwacht: BIDON is duidelijk geen fietsenmaker. Er staan een aantal vrij hippe tweewielers en her en der al even hippe accessoires, zoals helmen en zadels. Daarnaast kun je er ook terecht voor de uitrusting van een echte barista. Het aanbod lijkt eerder beperkt, maar BIDON Coffee & Bicycle is vandaag immers pas vier dagen open. Misschien komt er nog meer.

Omdat ik al een koffie mét ontbijt achter de kiezen heb bij OR Espressobar, pas ik bij BIDON Coffee & Bicycle voor de coffee. Doe mij maar een homemade ice-tea (€ 3,20). De dame achter de toog zegt dat die naar mijn plekje aan het raam gebracht zal worden. Wanneer het tien minuten later wordt, ga ik toch eens horen. De dame schrikt en excuseert zich meervoudig! Nog geen minuut later krijg ik mijn ice-tea.

Ik had een iets kruidiger drankje verwacht; de huisgemaakte ice-tea is een combinatie van versgeperst vruchtensap met een theesmaakje en ijsblokjes. Verfrissend! Intussen klap ik mijn MacBook open om een paar blogposts te schrijven. De zinnen stromen. Wat een stimulerende omgeving en een fijn uitzicht niet doen voor de woordenstimulans!

Bij BIDON kun je tevens terecht voor ontbijt of een dagsoep. Eentje om te onthouden, want hier wil ik over de middag best wel graag een kom soep leeglepelen. En als ik ooit zo’n hipsterfiets wil aanschaffen, of gewoon een lederen zadel – al zou die wel behoorlijk olijk staan op die plechtige-communie-fiets waar ik nog steeds mee rondrij…

Knappe naam trouwens. KOFFIETS klinkt immers bijlange zo cool niet.
Hasta la vista, barista!