Ja, ik heb moeite met mij in Nederland begeven en geen broodje kroket eten. Laat staan dat ik kan weerstaan aan hét eetsalon van dé bekende Van Dobben kroketten. En dan bevestigt de Where Chefs Eat app mijn zwak. Eetsalon Van Dobben, here I come!

Ik ga voor de meest authentieke vestiging in de Korte Reguliersdwarsstraat, vlakbij het Rembrandtplein. De Van Dobben kroketten en het salon bestaan sinds 1945, dus als ik goed reken is dat nu exact 70 jaar. Een respectabele leeftijd voor een eetsalon.

Omdat ik zelf geen goede foto nam en Google Images mij niets geeft wat de sfeer illustreert, hieronder een Google Street View printscreen.

Lees verder →

Wederom via Twitter kreeg ik de tip om bij Bird op de Zeedijk langs te gaan. Ik herinnerde mij een geslaagde passage in deze door Aziatische zaken gedomineerde straat, bij A-Fusion. Dus ik zet op een zaterdagmiddag koers richting de Amsterdamse Asiatown.

Aan de ene kant van de straat (op de rechterkant als je van het Centraal Station komt) zit het Bird restaurant, aan de overkant de Bird snackbar waar je voor snacks en take away terecht kan. Ideaal voor een solo-eter als ik die onderweg is naar een museum! Ik bemerk nog een plekje aan de toog tegen het raam en installeer mij.

Ik bestel als starter de Tod Man Pla (€ 5), want ik kan geen neen zeggen tegen Thaise viskoekjes. Ook al besef ik nu al dat de portie met nog een hoofdgerecht erbij veel te veel zal zijn voor één persoon. Soit! Even twijfel ik om aan mijn buren een paar koekjes af te staan, maar dan besluit ik toch om in mijn contemplatieve leesmodus te blijven.

Lees verder →

Mijn maatje @gtje doet sinds een paar weken van dieet. “Als ik minder dan 90 kilo weeg, dan eet ik een pizza bij Bellini (op het Tramplein, het andere deel van de Draakplaats, in Zurenborg)”, zei hij. De weegschaal laat die pizza al een tijdje toe, maar dan popt er een tweede argument op: zijn verjaardag. Die verjaardag vierde het feestvarken ’s middags al uitgebreid op de bovenste verdieping van het MAS en bijgevolg past een snack als een pizza perfect in het programma.

Het is al na 20u00 als we aankloppen en binnen zijn alle tafeltjes bezet. Geen probleem! We drinken alvast een glas Racine, een eenvoudige Franse (?) Sauvignon Blanc op het terras in afwachting van onze Napolitaanse pizza uit de houtoven. Een groot kwartier later vertrekken er enkele eetgasten en kunnen we ons gaan opwarmen.

Op de onderleggers staan de ‘Pizze classica’ met tomaat op de bodem en de ‘Pizze bianca’ zonder tomaat opgelijst (prijzen tussen € 9 en € 15). Ja, we hebben ooit eerder een discussie gehad over rode versus witte pizza. Maar vandaag is het uiteraard de jarige die beslist en het krijtbord met de suggestiepizza’s trekt zijn aandacht… Het initiële idee was om één pizza te delen, het duurt echter niet lang eer we zwichten voor twee stuks.

Lees verder →

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Op de grootste markt van het land opende onlangs een nieuwe tapasbar: Nova.  

Samen met een vriendin installeer ik mij op het aangename tuinterras. Lang twijfelen we niet: doe maar het tapasmenu met 4 voor-, 3 hoofdgerechten en 1 dessert (€ 45). Dessert is optioneel op weekavonden, dus stellen we die beslissing nog even uit.

Als aperitief proef ik graag de overal opduikende Lillet (€ 6,50), een vermouth op basis van Bordeauxwijn met Fever Tree tonic. Ik verkies blanc boven rosé of rouge. Lekker!

Daar komt de eerste ronde al: leistenen met chorizo, salami, gedroogde ham, manchego en olijventapenade. Als dragers voor dit lekkers zijn er crostini, ciabatta en grissini.

Ons enthousiasme blijft op peil bij het krokantje met rauwe zalm en verse kaas en vervolgens het maatje met zuring en komkommer. Keer op keer frisse smaken – al moet ik toegeven dat ik met een klassiekere Spaanse tapasverwachting bij Nova reserveerde.

Plots druppelt het en we verkasten ondanks de parasol toch naar binnen. Daar worden de mosseltjes Nova geserveerd die mij al sinds het binnenkomen de ogen uitsteken. Wat is die drang toch altijd groot aan het begin van het seizoen!

Bij de overgang naar de hoofdgerechten worden de bordjes pas écht culinair. De chef overtreft onze verwachtingen met vlaswijting, tomaat en koriander als eerste visgerecht en daarna nog koolvis, venkel en mosselen. We hebben een favoriet van de avond.

De zaak begint al geleidelijk aan leeg te lopen als wij tot slot onze picanha met aardappelsoufflé en béarnaise krijgen. Helaas moet mijn zwangere vriendin het met bien cuit doen. Zonde van deze heerlijkheid, maar de prima béarnaise brengt troost.

De aandacht verslapt. Er wordt niet meer geïnformeerd naar het dessert waar we sowieso zouden voor passen. Nog een cappuccino (€ 2,50) en de rekening alstublieft.

Sint-Niklaas zal Nova zonder twijfel in de armen sluiten. En terecht!

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Michelinzaak Cuines 33 uit Knokke opende onlangs een nieuwe zaak iets verder in de Smedenstraat: Brasa Grill.

Op een zondagavond schuiven we aan in het kleurrijke interieur en duiken in de menukaart met starters, mains, sides, … Maar first things first: voor haar picon vin blanc (€ 11), voor hem champagne Gonet (€ 12). De toffe Brasa keukenhanddoek verdwijnt op onze schoot om ruimte te maken voor de hapjes: boneless ribs (€ 7) en ansjovis (€ 7) met pan de coca, tomaat en olijfolie. Geslaagde starters, vooral die ribbetjes zonder been!

We skippen het voorgerecht en gaan meteen over tot de hoofdzaak. In een grillrestaurant met dry aged meat gaat mijn vriend steevast overstag. Hij kiest de Gasconne (€ 34), een rustiek runderras uit de Pyreneën. Alle extra’s moeten apart besteld worden, waardoor de rekening snel aandikt: verse friet (€ 2), fris slaatje (€ 4) en poivre (€ 3) als salsa. Ikzelf zwicht voor de halve kreeft (aan dagprijs – € 29): graag Louisiana style met hot sauce. Daarbij lust ik wel de Asian veggies (€ 6). Mijn kreeft bevalt, al moet ik toegeven dat gegrild niet mijn favoriete kreeftbereiding is. De saus blijkt niet té pikant en de gewokte paksoi met sojasaus en pindanootjes begeleiden prima. En toch kijk ik een tikje jaloers naar het vleesfeest aan de overkant… Nog een speciale vermelding trouwens voor zijn leuke slaatje met kropsla, tomaat en augurk.

Wijnbewijs besluiten we om een fles rood te delen. Uit de ruime wijnkaart selecteer ik de Australische Woodhouse (€ 29), een Merlot uit de Riverinastreek. Het blijkt een complexloze wijn te zijn die mijn meneer minder kan bekoren. Hij vraagt dan ook om een ander glas te proeven dat achteraf € 12 blijkt te kosten. Slik!

De ananas van het spit en de slow coffee lonken en toch besluiten we om af te ronden. Onze conclusie? De gegrilde heerlijkheden zijn mals, de prijzen iets minder.