De Lieve was een fenomeen in Gent, zo’n fenomeen zelfs dat hun dagschotel een aantal jaar geleden door De Standaard in een lijstje werd opgenomen met ’70 dingen die je moet eten voor je sterft’ en zo ook in mijn blogpost hierover Ter voorbereiding van de rijstpap. Het café met de lekkere keuken sloot echter de deuren – al moet ik toegeven dat ik niet weet wanneer dat exact gebeurde. En dan zag ik recent ineens iemand inchecken in Eetkaffee De Lieve, plus daarenboven een erg aanlokkelijke foto posten. Nog wat mondelinge reclame erbij van Famke – aka mevrouw Jason Blanckaert – en ik reserveer er om onze zomervakantie op gepaste wijze in te zetten…
Lees verder →
Okay, waar zal ik beginnen? Bij het feit dat sommigen mij al jarenlang ‘de officieuze voorzitter van de Kobe Desramaults fanclub’ noemen. Bij het feit dat Kobe op mijn blog zwaar vertegenwoordigd is – tik maar eens ‘Kobe’ of ‘Superette’ in als zoektermen?
Misschien met een snelle schets: Kobe stopte vrij recent met In De Wulf (Dranouter) en De Vitrine (Gent). Wel bakt hij nog steeds vrolijk verder met Biggie Lemke / De Superette in Gent én Bokrijk en focust hij nu voluit op zijn nieuwe project met 2020 als houdbaarheidsdatum: Chambre Séparée in de oude Belgacomtoren.
Wanneer ik ‘open for reservations’ spot op Instagram, neem ik meteen actie. Ik geef toe, je zou kunnen denken dat Kobe nogal wat drempels inbouwt. Je mag er enkel per 1 of 2 reserveren. Gezellig toch, een intieme setting en geen luidruchtige groepen? Je moet op voorhand betalen. Handig toch, dan voelt het alsof je de avond zelf quasi niets moet betalen? Hij houdt geen rekening met diëten. Niet ideaal voor een zwangere vrouw, maar Kobe en zijn leveranciers moet ik voedselgewijs toch blindelings kunnen vertrouwen? Chambre Séparée opent op 1 juni, dus het lijkt mij een goed moment om aan het einde van de eerste maand te reserveren. Vrijdag 30 juni, we have a date!
Parkeren doen we op het nabijgelegen Julius de Vigneplein en tegen 19u45 stappen we de betonnen toegangstrappen op. We worden geleid naar oranje en beige Cassinazetels van Gerrit Rietveld in een met gebogen gordijnen afgescheiden gedeelte. De rest van het interieur ziet er alvast veelbelovend uit, maar wij genieten eerst even van dit hoekje. Hoge plafonds, betonnen gewelven, donkergroen kamerbreed tapijt, … Kortom: hoedje af voor interieurontwerper Frederic Hooft. Hij combineerde retro en modern naadloos met een metropolistisch resultaat als gevolg waar ik mij meteen 100% in mijn element voel. Dit is honderd keer meer mijn ding is dan de landelijke sfeer van In De Wulf.
Tijd voor een eerste interieurkiekje dus en meteen ook de melding dat ik me gisteren – na lang overwegen – voorgenomen had om voluit voor de eetervaring te gaan. Dat betekent niet elk bord fotograferen en notuleren, mijn iPhone zo veel mogelijk aan de kant. Ja, dat is een relatief radicale beslissing als je er achteraf graag wil over schrijven. Maar ik kan nu al zeggen dat ik het zó opnieuw zou doen, want ik genoot des te bewuster. Gelukkig kan ik beroep doen op beelden uit de pers, van op andere blogs of van een goede vriend die eerder deze week dineerde bij Chambre Séparée.
Copyright – Wouter Maeckelberghe voor De Tijd
Lees verder →
De Superette – de bakkerij en zoveel meer van Kobe Desramaults en Biggie Lemke – is na enkele jaren een gevestigde waarde in Gent. En dat is ook Opinionated About Dining (OAD) niet ontgaan met een 51ste plaats in hun Top 100+ European Gourmet Casual 2017. Ondertussen startten ze samen een tweede bakkerij in Bokrijk, sloot Kobe De Vitrine en opende hij in de oude Belgacomtoren aan de Beestenmarkt een nieuw (tijdelijk) project, zo’n beetje zijn opvolger van In De Wulf: Chambre Séparée. Deze ongetwijfeld memorabele culinaire ervaring van 20 gangen aan een centrale eettoog mogen we binnenkort beleven, maar intussen gingen we al even piepen bij het zomerse broertje van De Superette dat letterlijk in de schaduw van diezelfde Belgacomtoren oppopt: Superette RTT, oftewel pizza’s van hun mobiele oven tussen kleine dennenboompjes die niemand wellicht eerder opmerkte.
No reservations, dat is handig! Wanneer we op een donderdagavond de boomschorsen ondergrond betreden zijn er nog behoorlijk wat tafels vrij. We installeren ons vrij dicht bij de ingang en merken dat ze later op de avond zelfs mensen moeten wegsturen. Gent lijkt de weg snel gevonden te hebben… Instinctief verwachtte ik overwegend een publiek van dertigers (zoals mezelf); de pizza lovers blijken echter van alle leeftijden. Fijn!
Lees verder →
Ik krijg vaak de commentaar dat ik veel (sjiek) uit eten ga… Dat zal statistisch gezien wellicht kloppen, daarbij wil ik toch even de kanttekening maken dat ik minstens even enthousiast kan worden van een perfect pak friet of een eethuisje waar je spotgoedkoop kan eten als van een sterrenmaal. En die laatste beleving onderging ik afgelopen week nogmaals bij Libanese Snack, een doodeenvoudig Libanees restaurant op de hoek van de Rodelijvekensstraat. Bij het voorbijwandelen merken we dat er plaatsen vrij zijn op het terras en die worden door ons meteen bezet – uiteraard na binnen even gecheckt te hebben of ze niet gereserveerd zijn. Mijn vriend en de ons vergezellende vriendin zijn er samen al eerder geweest, voor mij wordt het mijn eerste keer.
De vriendelijke uitbater charmeert en bezorgt ons elk een menukaart die foto’s van het eten bevat. Menukaarten met foto’s: zo fout dat het opnieuw leuk wordt… De deelbare gerechtjes kosten gemiddeld € 6 en we besluiten om er 2 per persoon (dus 6 in totaal, want we zijn met 3) te selecteren. Wegens keuzestress belanden we uiteindelijk op 7 stuks die achteraf gezien meer dan genoeg blijken. Er kunnen trouwens ook hoofdschotels (€ 12 à 16) per persoon besteld worden bij Libanese Snack, dus delen moet je zeker niet als een verplichting zien. De anderen vragen een karaf rode wijn, ik hou het bij Gini en spuitwater.
Laten we meteen overgaan naar wat er allemaal op onze tafel komt te staan… Elke liefhebber van Libanees eten zal nu gegarandeerd watertanden!
Lees verder →
Het wordt stilaan een traditie, dat we om de X tijd een culinair / gastronomisch / high-end etentje plannen met Geert en Belle. Eentje die wat afwijkt van onze dagdagelijkse food(ie)paden en ons tevens naar plaatsen brengt waar je minder makkelijk spontaan heen rijdt… Zo stond vorig jaar het afscheid van In De Wulf in Dranouter op de planning, inclusief een overnachting in een dolle Airbnb te Bailleul. Dit jaar doen we Brussel aan, want La Buvette staat al jarenlang op mijn restolijstje. Het initiële plan met fullfledged weekend wordt uiteindelijk een avondje wegens druk-druk-druk en zo.
We spreken om 18u00 af bij Bar Du Matin, een bar helemaal naar onze meug op de kruising van de Alsembergsesteenweg en de Albertlaan. Op het bruisende – ja, dat adjectief komt altijd in me op als ik aan Brussel denk – terras voelen we ons meteen grootstedelijk en dus in onze nopjes. Wel onderga ik enige stress omdat La Buvette nog op mijn voicemail blijkt te staan voor een telefonische bevestiging. Ik ging ervan uit dat alles in orde was na de herinneringsemail zonder verdere instructies, maar krijg ze gelukkig nog aan de lijn waardoor ik alsnog van het aperitief kan genieten.
Tegen 19u30 arriveren we dan als eerste eetgasten iets verder in de Alsembergsesteenweg. We krijgen een tafeltje op de piepkleine benedenverdieping van de voormalige beenhouwerij; de authentieke tegeltjes en de vleeshaken bleven onaangeroerd.
De eerste keuze van de dag bestaat uit zes (€ 49) of negen (€ 64) gangen. Lang wordt er niet getwijfeld: als we naar Brussel komen om te dineren, dan mag het all the way zijn. Alleen die extra gang (€ 10) met kaasjes laten we zo. Ik laaf me met een alcoholvrij Bitburger, best wel een lekker biertje – in de categorie ‘beter dat dan niets’ welteverstaan. De rest besluit om een flesje wit te delen en landen bij een Sloveen waarvan ik geen verdere details onthouden noch genoteerd heb.
Ik hou wel van de no nonsense bij La Buvette: niet te veel tierlantijntjes en amuses, gewoon brood + boter op tafel en van start gaan… 3. 2. 1. Here we go!
Lees verder →
