Vooraleer ik start met het schrijven van deze resto review tik ik ‘ramen’ in het zoekvenster van mijn blog. Instant scroll ik doorheen nogal wat ramenherinneringen: Nanaban (Zaventem), Eetramen (Gent), Umamido (Zurenborg en Flagey), Golden Gai (Gent), … Stuk voor stuk smakelijke souvenirs, niettemin – spoiler alert – krijgt Takumi op de Antwerpse Marnixplaats mijn persoonlijke label van ‘best ramen ever’. Misschien nog even toelichten dat ik nog nooit in Japan noedels slurpte, dus Takumi moet enkel op Belgische bodem concurreren.
Mijn collega wacht mij iets na 12u00 op. Controlefreaks als we zijn, vragen we ons af of er plaats zal zijn in deze ramenbar waar je niet kan reserveren… Onnodig gestress zo blijkt, want bij mijn aankomst zijn er slechts twee tafeltjes bezet.
Lees verder →
Kikkererwten in de hoofdrol, met dit concept startten de laatste jaren nogal wat eethuizen – zeker in het Antwerpse: denk maar aan Chickpea, Middle Eats en Hümm. De tweede Hümm locatie opende ongeveer een half jaar geleden op de populaire Dageraadplaats; ik spreek er met een Zurenborgse vriend af voor de lunch.
Ons tijdstip van afspraak (13:15) ligt iets later dan bij de gemiddelde luncher, waardoor de paar bezette tafels eigenlijk al aan het afronden zijn wanneer ik binnenwandel. Gelukkig blijft Hümm doorlopend open tot ’s avonds laat en komt er bijgevolg geen tijdsdruk om de hoek loeren. Ze doen er trouwens niet aan reservaties, met als gevolg dat ik op deze superzonnige lentedag even twijfel om toch voor een plek te gaan die binnen het bereik van de zonnestralen ligt. Maar goed, we stick to the plan en het moet gezegd dat het aangenaam vertoeven is op de ingesloten stadskoer – ook al zit ik er en serieuze poos helemaal alleen. Geen erg, want met zo’n stijlvol interieur inspecteren ben ik wel even zoet…
Lees verder →
Een vriendin tipt mij over het nieuwste initiatief van de mensen achter Copacobana – een jaarlijks gratis festival in het Rozebroekenpark: ze openden een tijd geleden Villa Anamma in kasteel Carelshof. Dat kasteel in Sint-Amandsberg herinner ik mij van een iMinds teambuilding met cocktailshaken en salsadansen. Het blijkt inmiddels het tweede horeca-avontuur van team Copacabana, want ze startten en stopten ooit Copa Café in datzelfde Sint-Amandsberg.
Lees verder →
Het is niet altijd eenvoudig om cadeautjes te bedenken voor mijn vader, omdat hij doorgaans koopt wat hij leuk vindt en dus geen echt verlanglijstje opbouwt… Kleine toevoeging: de appel (mezelf) valt niet ver van de boom (vader). Vandaar dat ik de laatste tijd steeds vaker ervaringen schenk in plaats van materiële dingen. Zo kreeg hij van ons de afgelopen eindejaarsfeesten tickets voor een symfonisch concert én een restobon voor Restaurant Rebelle, het restaurant van chef Martijn Defauw en gastvrouw Tessa D’haene in Marke. Deze kok wekt al een tijdje mijn culinaire interesse: bij Hotel Damier ben ik nooit geraakt, vandaar dat ik me voornam om beter te doen bij zijn 100% eigen creatie Restaurant Rebelle.
Op een donderdagmiddag parkeer ik in de Rekkemsestraat schuin tegenover het restaurant. Rond 12u30 blijken de meeste lunchers al aangekomen. Ik installeer me en wacht op mijn vader die niet veel later aankomt – met zijn cadeaubon mee.
De ober verschijnt met twee kaarten: apéro en lunch. Paps gaat meteen voor de meest feestelijke bubbels en wie ben ik om hem tegen te spreken: laat die champagne Palmer & co (€ 10) maar komen. Qua lunch kiezen we de gulden middenweg: € 35 voor drie gangen, dit betekent dat we niet gaan voor twee (€ 29) of vijf gangen (€ 55).
Lees verder →
Wanneer er een uitnodiging in de bus valt voor een werkgerelateerd etentje in Het Pomphuis, reageer ik enthousiast. Het Pomphuis mag een klassieke vaste waarde genoemd worden in Antwerpen, alleen zal ik er uit mezelf wellicht niet snel komen. Ik neig in mijn privé toch snel naar iets modernere eetgelegenheden…
Foto – Website Het Pomphuis
Het moet gezegd: het authentieke en tegelijk monumentale pand maakt indruk. Ik arriveer toevallig samen met een ingenieur en hij kijkt vol verwondering naar de gigantische pompen. Mijn aandacht wordt getrokken door een oversized vaas in het midden van het restaurant. We worden als eerste gasten van het gezelschap naar onze gereserveerde tafel achterin gebracht. Onze compagnie van tien personen mag vanavond dineren rond een langwerpige tafel met afgeronde hoeken (de naam van de meetkundige figuur ontsnapt mij even); een leuke opstelling die zeker en vast beter zal werken dan simpelweg een lange tafel.
Eens quasi compleet krijgt iedereen een glas cava als aperitief. Inmiddels staat er ook water op tafel en krijgen we de gelegenheid om het suggestiemenu (volgens de website € 54 voor drie gangen, € 27 extra met aangepaste wijnen) te bestuderen.
Lees verder →
