Soepbars en broodjeszaken in Gent. Ik kom er niet zo vaak wegens weinig voeling met brood en wegens day job in Vilvoorde. Vandaar dat ik van een half dagje verlof profiteer om VenTura eens uit te proberen.

De stralende zon doet mij niet echt smachten naar soep. Dat de courgette reeds opgesoupeerd is en enkel groentenjulienne bij mijn passage overblijft, helpt wel. Dus bestel ik een bruin broodje met gemarineerde tonijn (€ 3,5) en een blikje Schweppes Agrum (€ 1,5) om mee te nemen.

Bij het uitpakken van mijn broodje in het Baudelopark merk ik dat er ook rauwe ajuin en zongedroogde tomaatjes tussen liggen. Smakelijk, fris, een tikkeltje origineel!

Desalniettemin wat te weinig – maar dat kan ook aan mij (veelvraat Elise) liggen. Wanneer ik over de Vrijdagsmarkt fiets, heb ik niet de discipline om aan de lokroep van Frituur Jozef te weerstaan. Dus zit ik even later opnieuw op een bankje (ergens bij een kerk op het einde van de Burgstraat) met een pakje friet – curryketchup incluis – en een frikandel (curryworst voor de niet-West-Vlamingen)!

Schaam op mij.

Nieuwe adresjes uitproberen is iets wat mij gelukkig maakt. Onder mijn iPhone Notes staan allerlei lijstjes: verlanglijstje, kooklijstje, bloglijstje, uitlijstje, filmlijstje en dus tevens een restolijstje… Een koffiebar en tegelijk co-working space à la Bar Buro valt wellicht theoretisch niet onder de term ‘restaurant’, maar gemakkelijkheidshalve catalogiseer ik daar alle horecagelegenheden onder.

Tijdens een andere zonnige lenteavond had ik al gemerkt dat Bar Buro de namiddag- en avondzon meekrijgt. Iets gegeerds in Gent, geloof me. Zaterdagnamiddag trokken we zo rond 14u dan ook naar Bar Buro. En jawel, een volledig overzond terras met nog niet al te veel volk lachte ons in het gezicht.

[portfolio_slideshow]

Een paar details deden mij meteen glimlachen: de kaart – een soort schoolschriftje met krabbels van een balpen, net zoals het logo en de website, de Tweetbank, de muurtekeningen, de sympathieke meneer achter de bar. Mijn vriend en ik bestelden een cava (€ 4) en verder wilde ik nog een hongertje stillen met een broodje. De keuze bestond uit ham-kaas of brie, eventjes tussen de grill. Brie uiteraard, blijkbaar op een Turks brood. Lekker, wel een beetje aan de kleine kant voor € 3. Maar ik vergeef het hen zo!

Wat een leuk eens-iets-anders-plekje plekje zo vlak voor het stadhuis – tegenwoordig warm aangekleed door wat wild breisel – en daarenboven met zicht op het belfort en de veelbesproken stadshal in opbouw. Met kaart betalen kan niet, wie maalt met zo’n weer echter om een wandeling naar de dichtstbijzijnde bankautomaat.

Bar Buro verwelkomt niet enkel koffie-, chocoladelovers en co-workers, ook initiatiefnemers à la Jong Tuig zijn hier welkom.

Love spot!

Het lijkt wel of ik mij de laatste tijd specialiseer in budgetvriendelijke eetadresjes. Gisterenavond was Pizza Bella Italia aan de beurt. Nomen est omen gaat hier slechts gedeeltelijk op, want in deze pizzeria kun je tevens Indisch eten. Meer zelfs, ze serveren voornamelijk Indische Punjab keuken en bovendien een buffetformule (zowel ’s middags als ’s avonds) voor het spotbedrag van € 9,95.

We laten de kaart met Italiaanse en Indische gerechten voor wat het is en gaan resoluut voor het buffet. Meteen informeert de Indische gastvrouw of we dit voor een eerste keer doen en ze neemt ons vervolgens mee voor meer dan een woordje uitleg.

Het buffet bestaat uit een koud gedeelte – dat ik links laat liggen. Daarnaast staan sausjes, onder meer iets hot hot hot met groenten, mangochutney, yoghurtsausje. Geen naanbrood, maar een soort krokante tortilla’s. Het warme buffet bestaat uit kip tandoori, samosa met aardappel, dal, spinazie met paneer, aardappel met aubergine, kip tikka masala, scampi op een bepaalde wijze, lam op een bepaalde wijze, pilavrijst, biryanirijst en nog wat zaken die ik vergeten ben. Ik herhaal, dit alles voor € 9,95!

Een foto bespaar ik jullie, want ik heb enkel een ietwat wazige en onderbelichte Instagram die er veel minder smakelijk uitziet dan het werkelijk was.

Niet mijn beste ervaring met de Indische keuken (daarvoor moet je logischerwijs in Londen zijn), maar absoluut de goedkoopste. Hier komen we zeker terug. Hetzij om ter plekke op te eten, hetzij om mee te nemen. Met onze drankjes erbij zijn we € 23,40 verschuldigd en we vinden het niet meer dan normaal om naar boven af te ronden.

Voorafgaand aan een culinaire komedie (Comme Un Chef met Michaël Youn en Jean Reno – een draak volgens bepaalde metgezellen, nog wel te verdragen mijns inziens) hoort logischerwijs iets lekkers. Tijd dus om al die lof rond Ellis Gourmet Burger smaakondervindelijk te verkennen.

We parkeerden op de Baksteenkaai en hoopten op een vrij tafeltje – want reserveren, daar doen ze niet aan mee bij Ellis. Dat vonden we op de eerste verdieping. Door de enorme bende schoolgaande jeugd waanden we ons even in Mc Donald’s, al bevorderde het stijlvolle interieur met eigentijds oog voor detail een reality fix.

Helaas kaapte het gezelschap mijn allereerste kans ooit op een Foursquare Special voor mijn neus weg. Dus wekte ik mijn eetlust betalend op met een foodshot (€ 3,5) – in tegenstelling tot de gratis exemplaren bij mijn compagnie. De appetizer hield een glas in met kraakverse sla, kerstomaatjes, grijze garnalen en alcoholisch goed afgesmaakte cocktailsaus, vergezeld door een sneetje ciabatta.

Twee slokken Vedett Extra White (€ 3) en een nipt geledigde foodshot later, kwamen de hamburgers op tafel. Voor mij een Ellis Special Burger (€ 9 – 100% rund gehakt, cheddar, gerookt spek, sla, tomaat, rode ui, augurken) met een portie frietjes (€ 3,5) als bijgerecht. Na wat worstelen met de glazen Heinz-fles zette ik mijn tanden in wat een uitstekende burger bleek: fluwelen broodje, smaakvol vlees en verleidelijke bacon. Dat in combinatie met extra kudos voor de knapperige frietjes en de homemade mayonaise.

Met de glimlach rekende ik af (€ 18) en trokken we richting UGC De Brouckère, alwaar ik de snoepstand volledig aan mij voorbij liet gaan. Want met zo’n verrukkelijke burger in de maag, kon ik anderhalf uur film over boeuf bourguignon, blanquette de veau en navarin d’agneau perfect aan!

Ook wel het Spaans Huis

Jawel, ik onderneem de laatste weken nogal wat om mijn lijstje met te bezoeken horecazaken af te slanken. Vrijdagavond moest het Spaans Huis er aan geloven.

Ik vertrok met de gepaste verwachtingen. Want volgens Zone 09 moet je Hogar Español eerder zien als een cultureel centrum of een kantine – wat mijn nieuwsgierigheid wekte om al even Street-View-gewijs op voorverkenning te gaan. Pintoresco!

Het achterste deel zat bij aankomst volledig vol, dus selecteerden wij één van de familietafels in het voorste gedeelte. Gezellig authentiek – in de mate dat een Spaanse keet in Gent authentiek is uiteraard. Een kordate dame bracht ons de kaart en hielp mijn vriend aan een stopcontact om zijn gsm op te laden…

Als apero kozen we voor een glas cava en de boquerones frita (gefrituurde ansjovis – € 8). Vervolgens twijfelde ik tussen de almejas a la marinara (gemarineerde venusschelpen – € 10) of de gamba’s a la plancha (geroosterde scampi’s – € 12), maar opteerde uiteindelijk op aanraden van de serveerster voor de laatste. Mijn wederhelft zwichtte voor de vleessuggestie: parillada de carne (churrasco, chuletillas de cordero, salchichas blancas y merguez – € 18), oftewel een vleesschotel met gegrild vlees, lamskoteletjes, witte pens en merguez. Het sterretje op de menukaart bij de parillada stond voor frietjes en salade – voldoende voor ons beiden, wederom volgens onze bediening. Bij dit alles bestelden we nog een halve liter rode huiswijn.

Na het vullende ansjovishapje trokken we grote ogen toen ze met het hoofdgerecht kwamen aandraven. Een ruime schotel sla (kropsla, tomaat, ajuin, vinaigrette), een 10-tal scampi’s (duidelijk geen wat wij verstaan onder gamba’s), een kom handgesneden frietjes en een gigantische portie vlees overgoten met een ietwat pikante tomatensalsa.

Deze onderbelichte Instagram verraadt weinig over het eten zelf, maar zie het dan als sfeerbeeld. Hogar Español serveert eerlijke keuken, zonder poespas en tegen billijke prijzen. Extra applaus wel voor de frietjes – jaja, daarvoor moet je dus naar het Spaan Huis komen. Geen verfijning, wellicht kun je hun keuken met een beetje moeite ook klaarmaken.

Niettemin stapten we slechts € 54,50 armer en charmeerd door dit eetadres zonder kapsones buiten. Al kwamen we het laatste kwartier in een lichtjes ongemakkelijke situatie terecht toen een gezin (vrouw, kind en iemand die operationeel zweefde tussen beide seksen) onze familietafel vervoegde en o zo frappant onopvallend non-stop bekvechtte.

Volvemos aqui!

•••

UPDATE met iets duidelijkere foto’s van ons laatste bezoek…
Op de foto’s: brochetten op Moorse wijze en (niet zo heel erg Spaans) stoofvlees.