Op de terugweg van het jaarlijks familieweekendje in de Voerstreek bedenken we een eetplan. Liefst licht, want we hebben ons ongeoorloofd laten gaan aan spaghetti, steengrill, aperohapjes en meer niet-zo-vlot-verteerbaars. Over Antwerpen rijden voor Dôme Sur Mer blijkt vergeefse moeite wegens volzet. Een tweede poging in Gent werpt wel vruchten af, Italiaanse dan nog wel: in de herberg van Le Baccanti is er nog plaats.

We parkeren onder de Vrijdagmarkt en stappen de Waaistraat in. Wanneer we voor Le Baccanti staan, merken we dat de zaak leeg is. Speciaal! Toen we hier op andere momenten voorbijkwamen, zat het er altijd gezellig vol. Soit, we passen ons plan niet aan en gaan binnen. De (zwangere) gastvrouw zegt dat we een tafel mogen kiezen. Ik kan een gniffel niet onderdrukken en selecteer een plekje in het midden van het restaurant. Het voelt vreemd om alleen te zitten, maar wonder boven wonder blijkt dat bij Le Baccanti nog mee te vallen. Er speelt aangename muziek, de zaak is vrij klein en gemoedelijk ingericht. Zo zou je nog kunnen denken dat je in een woonkamer zit en daar heb je ook geen compagnie van andere tafels. Toch zijn we opgelucht wanneer er later op de avond nog twee andere tafels gevuld geraken.

Als voorgerecht stel ik voor om de carpaccio van in korianderzaad gezouten heilbot (€ 15,80) te delen. Zowel mijn meneer als de gastvrouw van Le Baccanti gaan akkoord! Op het krijtbord worden een aantal wijnen per glas gesuggereerd. De jongedame weet duidelijk waarover ze praat als ze ons wijnadvies geeft. We starten beiden met een glas witte wijn: de natuurlijke laten we links liggen en zo komen we bij een licht verteerbare waarvan ik alle details vergeten ben. De keuken bevindt zich op het eerste verdiep; via de open trap en het houten plafond kunnen we als het ware het bereidingsproces op basis van de geluiden volgen. Dan komt het bord met onze starter naar beneden: de olijven verdwijnen van tafel en er komt een mandje echt lekker brood in de plaats. Het aanbod om elk een apart bord te krijgen, slaan we af.

De carpaccio valt dikker en slordiger uit dan ik in gedachten had, desalniettemin ben ik tevreden van de smaak en de originele combinatie. We prikken elk langs een kant van de tafel rustig ons deel van het bord en nippen tegelijk van de witte wijn. De keuken van Le Baccanti bevalt, het servies trouwens ook. Ik kijk al uit naar de rest…

Voor het hoofdgerecht houden we ons aan het visplan en zo belanden we automatisch bij de vis van de dag. Als we dan ook nog eens horen dat er vandaag tarbot geserveerd wordt, happen we meteen toe. Graag twee keer de vis van de dag met aardpeer, romeinse sla en saffraansausje (€ 23,50)! Ik hou het bij nog een glas wit, mijn vriend schakelt over naar rood en volgt opnieuw het deskundig advies.

Dit bord overtreft mijn verwachtingen! Visueel helemaal mijn meug en na het proeven kan ik dat blijven bevestigen. De gebakken romeinse sla, de pure stukken aardpeer, het saffraansausje: dit is het soort keuken waar ik zin in had. Enige bummer blijkt dat de tarbot op de witte velkant gebakken is en dat zorgt voor enige verwarring: het onderscheid tussen de vis en het vel wordt namelijk een beetje flou. Nadat we de witte smurrie verwijderd hebben, kunnen we gelukkig smakelijk verder eten.

Koffie of dessert skippen we. Nu willen we vooral naar huis: valies ledigen en slapen.