Daar waar voorheen de onovertroffen sushishop Ko’uzi zat en waar ik ooit een onovertroffen sushiworkshop volgde (niet dat ik al zoveel sushiworkshops gevolgd heb), opende een aantal maanden geleden BÚN – in de Antwerpse Sint-Jorispoort 22 dus. Geen reden tot sushipaniek: Ko’uzi ontvangt je nu immers net achter het hoekje (Leopoldplaats 12). BÚN staat voor Vietnamese street food en ik denk met opgewekte smaakpapillen terug aan de buns die ik bij Ramen at tijdens de Gentse Feesten.

Met één bepaalde vriendin heb ik een soort Antwerps-Aziatische traditie opgebouwd. We hoeven dus niet lang na te denken over de locatie van onze volgende date: BÚN! Reserveren kan enkel om 20u ’s avonds, de rest van de dag loop je er beter gewoon binnen. Wanneer ik als tweede arriveer, zit mijn zwangere gezelschap al aan een tafel voor zes personen waar drie duo’s van tête-à-tête kunnen doen. Ik frons eerst even, maar dan blijkt dat we vrij ongestoord kunnen praten.

We krijgen eerst de vraag of we wat willen drinken. Ikzelf verkies de Sloveense witte wijn (Rebula 2012, Kmetija Stekar, Rebula druif, uit Brda) boven de Italiaanse. Het is pas bij de rekening op het einde van de avond dat ik er acht op sla dat dit glas wijn € 7,50 kost. Niet meteen een prijszetting die ik met street food associeer, maar wel erg aangenaam wit uit een stad die als een Nederlandse met verloren E klinkt. In de non-alcoholische categorie laat de overkant zich verleiden tot een huisgemaakt sapje: bokchoy (soort paksoi), green apple, ginger, rau ram voor € 7. Dit sap wordt geserveerd in een schattig soort Weck-kannetje met een rietje en proeft extreem gezond. Ja, dit is haar eufemisme.

Eetgewijs stel ik voor om vooral voor kleine, te delen dingen op het midden van de tafel te gaan. Dus bestellen we de Vietnamese dry sausage van bij de hapjes en voor de rest allemaal voorgerechten: charcoal grilled dog cockle, fresh spring roll Black Tiger prawn, fresh spring roll mackerel en spicy ginger squid.

Even later krijgen we alvast een bordje met gepoft rijstpapier (inclusief witte sesamzaadjes) en een zoetzure dip. Daarna blijft het opvallend lang stil. Ondertussen zit het zaakje ongeveer vol met zes mensen (opgedeeld in drie koppels) aan de tafel vooraan en evenveel aan de bar. Maar alle gerechten worden dus à la minute en door één persoon in de keuken bereid. Dat vergt enig geduld. Wat wij gelukkig hebben, het koppel naast ons iets minder. Ineens blijken de gesprekken toch minder privé dan initieel gedacht…

Heb ik al gezegd dat ik fan ben van het plafond? Het bestaat – net zoals bij Ramen in Gent – uit houten latjes die op een regelmatige afstand van elkaar tegen het plafond getimmerd worden. Een bijzonder geslaagde oplossing voor een bijzonder kleine ruimte.

Vervolgens komt de Vietnamese worst. Excuses voor de slechte foto! Wat er zo lang moet duren aan het versnijden van een droge worst en het daarbij dresseren van twee blaadjes Aziatische basilicum ontgaat mij… Ik ben echter in een verdraagzame bui. Ook in een vergeetachtige blijkbaar. Want in al mijn rekening houden met de zwangerschap vergat ik rats dat mijn vriendin daarenboven geen vlees eet. Dat betekent een volledige worst voor mezelf! Zelfs de veggie in het gezelschap geeft toe dat dit worstje erg lekker ruikt… En inderdaad, de geur van koriander en meer Aziatisch slaat aangenaam in de neus. Opeten doe ik volgens de instructies: stukjes van de basilicum afscheuren en samen consumeren.

Daarna volgt de rest.

Naast deze voorgerechten hebben we ook nog een bowl noedels en een bowl rijst besteld. De sympathieke – en (het mag gezegd) bijzonder knappe – gastvrouw gaf ons aan dat eentje wellicht niet voldoende zou zijn voor ons samen, maar achteraf gezien blijken wij toch vrij kleine magen te hebben. De noedels zijn wat plakkerig, de rijst is okee.

Terug over naar de voorgerechten nu. Ik hou van de gezonde versie van loempia’s: spring rolls die ongebakken geserveerd worden. Enerzijds wordt het rijstpapier gevuld met garnalen, rauwe groenten, verse kruiden en noedels, anderzijds met gerookte makreel. Dit is eten waar je je goed van voelt en de bijhorende dipsauzen versterken dat effect nog.

Nog meer feel good food staat op onze tafel.

Het bordje inktvis met stevig gekruide ringen, een smakelijke gemberdressing en zo’n paars ding met krullende poten vol zuignapjes bevalt.

Voor het laatste gerecht ben ik opnieuw op mezelf aangewezen wegens niet geschikt voor zwangere vrouwen. De dog cockles hebben voor alle duidelijkheid niets met hond te maken. Deze schelpdieren zijn op de barbecue gegaard, ingespoten met vissaus en afgewerkt met pindanoten. Ze smaken verrukkelijk en tegelijk taaier dan verwacht.

Eerlijk gezegd had ik gehoopt op zo’n overheerlijke buns (gestoomde broodjes) bij BÚN. Niet zo onlogisch, toch? Helaas vind ik deze niet terug op de kaart. Desalniettemin al mijn felicitaties voor Hoa Truong en Huibrecht Berends. Beiden hebben een stevige culinaire achtergrond met Vietnamese ervaring bij Little Asia (het restaurant van zus Quyen) in Brussel en Zeeuwse bij Pure C in Cadzand. Je voelt meteen dat ze duidelijk weten waar ze naartoe willen, alleen zijn ze er naar mijn aanvoelen nog niet helemaal.

Een hoger dan initieel ingeschatte rekening later ronden we een geslaagd rendez-vous in Aziatisch geïnspireerd Antwerpen af. BÚN heeft naar mijn mening bijzonder veel potentieel: hip interieur, uitbaters met kennis van zaken, verfijnde keuken. Alleen mist het geheel nog wat vaart en gestoomde broodjes op de kaart.

•••

UPDATE
Een door Azië reizende vriendin wijst mij op het feit dat ‘bún’ in Vietnam noedels zijn… Aha! Een dubbele betekenis met de gestoomde broodjes dus. We leven om te leren. Excuses richting Hoa & Huibrecht ook voor de foute interpretatie.

•••

UPDATE
BÙN opende recent een tweede – grotere – zaak in de Volkstraat, daarom is het ‘oude’ BÙN voortaan Little BÙN.