België krijgt te horen dat het vanaf 1 juli 2010 tijdelijk baas mag spelen over de Europese Unie. In regeringsvolle tijden besluit Yves Leterme om dat op gepaste wijze te onderstrepen. Niet alleen. Yves nodigt de “crème de la crème” van ons vaderland uit. In de eerste plaats Kim Clijsters en Justine Hénin. En daarnaast nog een resem Belgische artiesten. Hij verbindt bovendien nog een teaser aan dit “Best of Belgium” feestje – namelijk het wereldrecord aantal toeschouwers bij een tennismatch.
Enkele dagen voor de match blijkt dat Serena Williams de geblesseerde Juju zal vervangen, maar dat mag geen domper op de feestvreugde zijn.
Wegens persoonlijke prioriteiten (spaghetti vongole versus een handvol muzikale opwarmers) arriveren we nipt laat in het Koning Boudewijnstadion. Mijn eerste bezorgdheid is de grootte van het tennisveld, mijn tweede de verblindende zon, mijn derde de barslechte audio.
Kim en Serena (met geblesseerde voet) trekken het spel op gang.
Eerlijk is eerlijk. Na veelvuldige tennismatchen synchroon met de scheidsrechter “out”, “deuce”, “advantage [player]” te roepen vanuit mijn zetel, kan ik niet anders dan deze exhibitiematch een ontgoocheling noemen. Ik kon niet zien of de bal al dan niet out was. Ik kon geen enkel element bespeuren wat een tennismatch de moeite waard maakt – denk aan beklijvende rally’s, memorabele winners, gedurfde dropballetjes. Ze speelden zonder lijnrechters, zonder “deuce” en “advantage” en vooral zonder punch… Misschien – hopelijk – heeft televisiekijkend België er meer van kunnen genieten. Ik onthoud voor mezelf: als ik nog eens centjes uitgeef aan een tennismatch, dan zal ik echt wel verifiëren of er WTA-punten op het spel staan.
Gelukkig betekent een gebrek aan tennis nog geen gebrek aan andere vermeldenswaardige elementen.
Zoals die prachtige dochter van Kim – tussen haakjes de eerste mama sinds 1980 die een Grand Slam won. Als de beeltenis van Jada op de LED schermen verschijnt, juicht het stadion zo mogelijk nog meer dan voor de moeder. En wanneer de camera eventjes uitwijkt richting prins Filip, blijft het applaus ludiek aanhouden.
Na de match blijkt op schrijnende wijze dat niet iedereen zomaar een staande ovatie krijgt. Handjes op elkaar voor Serena en voor die andere prominenten (zoals Martina Navratilova, Francesca Schiavone en ga zo maar verder). Maar wanneer Koen Wauters het woord wil geven aan Yves Leterme, verandert de sfeer in het stadion. Even spontaan als de duizenden aanwezigen voorheen juichten, klinkt nu een stadionwijd “BOE”-geroep. Ongeacht mijn politieke voorkeur schrok ik van de eerlijke emoties bij dit Belgische publiek. Koen twijfelde even en besloot dan maar om de show verder te zetten zonder speech van Yves. Nog geen reactie van onze voormalige premier gezien op Twitter…
En dan waren er nog de lichtgevende luchtworsten van BNP Paribas Fortis. Het merchandising team van de hoofdsponsor klopte zichzelf waarschijnlijk op de borst na de brainstorm over een geavanceerde versie van de traditionele luchtworst. In de luchtworst zat namelijk een groen lichtje – wat bij schemerdonker en latere stadia van verduistering een sprookjesachtig effect oplevert. Nu zat er tussen die 35.681 aanwezigen een inventieve toeschouwer die de behoefte voelde om die luchtworst te dissecteren en dat groene lichtje richting midden te gooien. Wat volgde was het hoogtepunt van de avond: een regen van groene lichtjes doorheen de zwoele zomerlucht en vervolgens een zee van groene lichtjes op de atletiekpiste.
Als afsluiter wil ik toch nog meegeven dat de organisatie in alle sportieve en muzikale opwinding schromelijk vergeten is waar het allemaal om te doen was: België als voorzitter van de EU. Europa was de grote afwezige van de avond.
