Fijne adresjes in je directe woonomgeving – binnen de kilometer omtrek om precies te zijn – , ze zijn in mijn geval veel te dun gezaaid en bijgevolg om te koesteren. Gisteren blogde ik over de Robot, vandaag over een nieuwkomer waar ik nog dichter bij woon. Mouss’tafel is de opvolger van De Scheve Lavabo – een pastazaak die een paar jaar geleden veelbelovend begon, maar veel te snel aftakelde tot de definitieve sluiting. De nieuwe horecant trekt een andere kaart, namelijk die van een Marokkaans eethuis en praatcafé.
Het interieur kreeg logischerwijze een Marokkaanse stempel: witte muren, overal lampjes en spiegels, opgelijnde tafels en banken met kussens in die karakteristieke kleuren. Kortom, een geslaagde makeover! Tijdens de tweede week sinds de opening zitten bovendien op een doordeweekse donderdag samengeteld 15 mensen in Mouss’tafel. Zowaar een stevige start…
Mijn vriend en ik beginnen met een glaasje cava uit de door ons gewaardeerde zwarte Freixenet-fles. Daarbij krijgen we een kommetje groene olijven die gemarineerd zijn in wat olie en fijngesneden koriander. Mijn vriend gaat voorgerechtgewijs voor de mezze (€7), ikzelf voor het trio van briouats – Marokkaanse bladerdeeghapjes met lamsgehakt, groenten en geitenkaas. Beiden worden met veel #nomnom verorberd. “Beter dan in Marokko”, volgens mijn vriend.
Daarna krijgt mijn disgenoot een tagine met kefta, aangevuld met aardappel en ei voorgeschoteld. Ikzelf selecteerde de tagine berber met lam uit de toch wel uitgebreide menukaart. De hevig pruttelende tagines worden geflankeerd door dat platte, 100% Marokkaanse brood en een half flesje rode Boulaouane wijn. Instant katapultering naar Marrakesh, Ouarzazate of M’hamid.
We kloppen – deze keer zonder muntthee – af op €59. Geruststellend om te weten dat er vanaf nu opnieuw een paar voordeuren verder een smakelijke en democratisch geprijsde dineeroptie is voor de avonden met een verminderde zin in kokerellen.
Bismillah!
In sh’allah!
Er bestaan tientallen, misschien zelfs honderden of duizenden principes. Het ene al bekender dan het andere. Pareto bijvoorbeeld, wijdverspreid als de 80/20-regel. Maar af en toe, zo sporadisch bots ik op mij nog onbekende exemplaren.
het Björn Borg principe
Een collega bracht dit ter sprake, zich de bron niet meer herinnerend. In ieder geval duidt dit principe op de strategische keuze om te focussen op je allersterkste sterkte, in plaats van te opteren voor het bijschaven van je zwaktes. Wat de precieze tennissterkte van Björn Borg was? Geen idee! De man hing zijn rakket aan de haak nog voor ik het levenslicht zag. Wikipedia leert mij dat hij zich vooral een meester toonde in het beheersen van zijn emoties, maar wellicht was er nog een eerder speltechnische übergave. En dan refereer ik niet naar onderbroeken.
het Baantjer principe
Guillaume Van der Stighelen en Hugh MacLeod hameren beiden op het feit dat creativiteit doorgaans niet uit de lucht komt vallen. Ideeën genereren hangt onlosmakelijk samen met keihard werken, zelfdiscipline en omgaan met de vaststelling dat de meeste ideeën prullenbakklaar zijn. Een vriend vulde dit aan door naar het vaste stramien in de Baantjer serie te verwijzen: De Cock beseft steevast wie de schuldige is tijdens een conversatie met cafébaas Lowietje. Het gezochte idee popt namelijk makkelijker op als je na een periode van hard werken ineens wat afstand neemt. De kans is reëel dat in een andere context iets je zal triggeren om onverwachts het licht te zien. Al valt deze eer in Baantjer uiteraard wel telkens De Cock en niet Vledder te beurt…
Sommige plekken lijken gedoemd om middenstandsmislukkingen te veroorzaken. Zo dacht ik ook over het hoekpand waar tegenwoordig de (al dan niet zonder lidwoord – op website en Facebookpagina wel, op menukaart niet) Robot huist. Op de hoek van de Bijlokehof, vlakbij het KASK, het parkje met de loslopende hoendervogels en toevallig ook de straat waar ik woon. Voor zover ik mij kan herinneren, stapelen de minder succesvolle uitbatingen – van ouwpekescafé met pooltafel over ’t Zwart Schaap – zich op deze locatie op. Maar dit tij kon de Robot gelukkig keren…
Bij mijn vorige bezoekje proefde ik de chili con carne, vandaag de toast met avocado en ei. Beide geslaagde keuzes. Geen overrompelende portie, edoch tevens absoluut geen aan-de-ribben-blijven-plakkende prijs (€8,5 voor chili en €6,5 voor toast). Bovendien kraakvers voedsel, bereid met de nodige zorg en oog voor afwerking. Wat wil een stadsmens op een doordeweekse dag nog meer? Misschien een glaasje cava? Geen probleem! Eventjes bestellen aan de bar, want enkel eten wordt aan tafel gebracht. De jazzy muziek en de fijne mensen zowel achter als voor de toog maken het plaatje compleet.
Kraftwerk would love this spot! So do I…
Een boek van Herman Koch
Lang geleden dat ik nog eens fictie las. Lang, als in minstens een drietal jaar.
Waarom? Omdat ik mij even wou verdiepen in een aantal non-fictie onderwerpen, van marketing over creativiteit tot e-dinges. Omdat ik soms een beetje angst heb voor mijn leesverslaving. Onder leesverslaving mag je verstaan dat nadat ik de eerste pagina van een boek heb omgedraaid, alles instant ondergeschikt lijkt te worden aan dat boek uitlezen. Omdat ik het volledig in lijn met het Vlaanderenwijde adagio druk-druk-druk had. Daarom.
En toen trok een boek mijn aandacht. Het diner. Geschreven door Herman Koch. Wellicht omdat zowel de titel als de visual op de cover naar eten verwijzen. De visual, meer bepaald een kreeft. Een kreeft die doorheen de roman geen verdere rol toebedeeld krijgt, maar dit geheel ter zijde.
In “Het diner” vertelt Herman Koch op meeslepende wijze een verhaal. Een verhaal dat begint bij het vertrek naar een diner en diezelfde avond na de koffie nog eindigt, maar doorweven wordt met relevante terugblikken. Diepgaand recenseren laat ik anderen over. Toch wil ik een bepaalde passage citeren… De auteur beschrijft hoe een bekende Nederlander – de broer van de ik-persoon – het restaurant binnenkomt.
Maar de gasten deden of er niets aan de hand was, waarschijnlijk hoorde het niet bij de etiquette van een restaurant waar het aperitief van het huis tien euro kostte om openlijk te laten merken dat je iemand herkende. Het was net of ze zich enkele millimeters dieper over hun borden hadden gebogen, of ze zich allemaal tegelijk inspanden om vooral druk in gesprek te blijven, om ten koste van alles een stilte te vermijden, want ook het algehele geroezemoes was duidelijk hoorbaar in volume toegenomen.
En terwijl de gerant Serge en Babette tussen de tafeltjes door in onze richting begeleidde, ging er hooguit een nauwelijks waarneembare rimpeling door het restaurant: een plotseling opstekend briesje over het eerst nog gladde wateroppervlak van een vijver, een windvlaag door een maïsveld, meer niet.
Na het omslaan van de laatste bladzijde moest ik even bekomen van het cynisme en de sluimerende, doch intrinsieke verdorvenheid van het hoofdpersonage. Hoewel ik mij voorneem om meer Koch te lezen, zal ik toch eerst een aantal positievere romans consumeren om mijn engeltje en mijn duiveltje wat in balans te houden.
‘Het diner’ holderdebol.comder kopen?
A path to profits, passion, and purpose
Een boek van Tony Hsieh
Geluk in een flesje, volgens Coca Cola.
Geluk in een (schoen)doos, volgens Zappos.com.
Delivering happiness vertelt het verhaal van CEO Tony Hsieh. Respect voor hoe hij als kind zijn ondernemerszin voor het eerst in de praktijk brengt met een regenwormboerderij. Respect voor hoe hij in 1999 als 26-jarige zijn bedrijf LinkExchange van de hand doet aan Microsoft voor $ 265.000.000. Respect voor hoe hij later – last but definitely not least – eerst als investeerder en later als Chief Executive Officer Zappos.com belichaamt.
Uit mijn vroegere werkervaringen kan ik mij ten gronde iets voorstellen bij het adjectief corporate. Vandaar wellicht dat de volgende 10 kernwaarden zo anders, misschien zelfs een tikkeltje sektarisch aanvoelen.
- Deliver WOW Through Service
- Embrance and Drive Change
- Create Fun and a Little Weirdness
- Be Adventurous, Creative, and Open-Minded
- Pursue Growth and Learning
- Build Open and Honest Relationships with Communication
- Build a Positive Team and Family Spirit
- Do More with Less
- Be Passionate and Determined
- Be Humble
[Vraag mij maar niet hoeveel het mij gekost heeft om al deze woorden met een hoofdletter te schrijven… Copyright is echter copyright!]
Een aantal anekdotes uit het boek zijn ondertussen wijdverspreid via artikels allerhande. Maar zijn #1 New York Times / #1 Wall Street Journal bestseller bevat voldoende extra om 244 pagina’s met een zekere animo door te nemen.
Al klinkt het voor een nuchtere meid als ik misschien toch allemaal iets te Amerikaans, iets te blablabla. Want – eerlijk is eerlijk – hoeveel bedrijven schakelen hun bedrijfsvisie quasi gelijk aan de algemene wereldvrede? Zappos is about delivering happiness to the world. Misschien ietsje te verregaand voor de gemiddelde Belgische onderneming, maar een snuifje Zapposisme kan voor diezelfde gemiddelde onderneming mijn inziens geen kwaad.
‘Delivering happiness’ holderdebol.comder kopen?
