Bijna twee jaar geleden schreef ik neer dat ik mosselen het liefst zelf klaarmaak, of ze moesten uit Marina Di Pisa komen of in Dôme Sur Mer geserveerd worden.
Vandaag overklaste ik echter al mijn eerdere mosselervaringen. Thuis. Homemade. Begeleid door zelfgemaakte frietjes, mayonaise, mosterdmayo, in de pot uien en selder.
We kochten ze bij Het Vismijntje in Zeebrugge, een visadresje dat we via Antwerpse vrienden met een pied à terre aan de Belgische kust ontdekten. Sindsdien komen we er vaak voor langoustinegatjes, wulken, garnalen, krabbepoten en vis, vis, vis. Vandaag zeewolf en pladijs voor de diepvries. Daarnaast mosselen voor directe consumptie.
De visboer kan ons enkel nog Imperial mosselen aanbieden. Wij knikken. Hij snijdt tijdens zijn pleidooi tegen de met gas gevulde vacuümverpakkingen in de supermarkten een jutezak open en schept daaruit 2,5 kg mosselen. Geen goedkope exemplaren, want we betalen ongeveer € 21 voor dit zwarte goud.
Ik proef met mijn ogen dicht pure mossel zonder franje (als in frietjes of mosterdmayo) en denk: “Oh, yeah!”. De perfectie in mosselland. Vol, vlezig, zilt.
Jawel, – zoals ik al in mijn eerste impressie omschreef – Beaufort 04 vraagt enige inspanning. No way dat je de 30 kunstwerken op één enkele dag kunt afwerken, of je moest een cultural übermachine zijn. Bij een vorige passage checkten we per fiets 5 locaties, vandaag met de auto en tussen de buien door nog eens 7. En ik hou deze editie van Beaufort dan ook voor bekeken, want voor eind september slaag ik er zeker niet in om de andere grote helt op te zoeken. Een mens zou er zowaar cultuurstress van krijgen…
De focus lag deze keer op grote, imposante en in het oog springende installaties die zich bij voorkeur op het strand of op de zeedijk bevinden. Missie geslaagd. O ja, en we startten onze namiddag kust met een vismoment op de Nieuwpoortse pier.
[portfolio_slideshow]
Wat doet een mens om een uitje naar Antwerpen net iets meer cachet te geven dan enkel een lunchdate? Jawel, wat cultuur meepikken. Na een rondvraag op Twitter werden mij het vernieuwde Middelheimpark, het Fo(to)Mu(seum en het M HKA aangeraden. Het MuHKA, denkt u? Neen, op de plek van die ‘u’ staat nu een toch wel opvallende spatie. Ongetwijfeld een statement, al weet ik niet precies hetwelk. Maar dat Antwerpse epicentrum voor hedendaagse kunst haalde het uiteindelijk wel van de andere suggesties, dus ik navigeerde na de lunch richting de Leuvenstraat.
Momenteel loopt daar een expo rond Jimmie Durham, een mij tot gisteren onbekende kunstenaar met – dat werd snel duidelijk – een geapprecieerd gevoel voor humor. In ‘Een kwestie van leven en dood en zingen’ combineert hij ineengeknutselde installaties met soms treffende, soms totaal bij de pot gerukte woorden. Ik denk aan een dienblad waarop een papier met stukjes glas ligt, als begeleidende tekst “I found these pieces of glass just outside the wall of what I believe must be the Villa Borghese in Rome* – *Of course you may be critical of this work, but I think you should not be unkind”. Ook een terugkerende grafiek waar hij op de X-as START en STOP zet, met dan in de corresponderende hoeken boven de grafiek STAR en TOP ontlokken bij mij een glimlach. Of een stenen bh voor de Venus van Milo. Of de badges en stickers met quotes van Jimmie Durham die gratis mee te nemen zijn: “You can’t lose your own identity” / “I intend to be a civilized & mature intellectual” / “What a coincidence that I’m so often at the center of the world” / …
Daarnaast herbergt het M HKA tevens ‘The Museum of Forgotten History’ en ‘Lonely at the top’, vooral de eerste collectie bestaat uit topwerken van onder meer Jan Fabre, Leo Copers en opvallend veel van Maarten Vanden Eynde.
Beslist de moeite, zelfs zonder de ‘u’.
Via newplacestobe.com en een aantal mond-aan-mond’jes belanden we zaterdagmiddag zo rond lunchtijd bij Clouds in my Coffee – figuurlijk vertaald als ‘not seeing things clearly’. Achter een eerder banale gevel in de Dendermondsesteenweg schuilt deze eigentijdse plek waar ontbijt – lunch – apero – drankjes – koffie – design tot de kernwoorden behoren.
Na eerst uitvoerig met de ogen te eten van het interieur dat quasi volledig via de I/OBJECT webshop te koop is, verdiepen we ons vervolgens in de eet- en drankkaart.
Meneer gaat voor ‘Madame Hervé’, een dubbele toast van donker brood met verse pesto, rucola, gandaham, schilfers parmezaan, zongedroogde tomaatjes, verse basilicum en een klein slaatje. Daarbij drinkt hij een Vedett. Ikzelf kies de ‘Dream out loud’, tevens een dubbele toast van donker brood, gegrilde halloumi, jonge bladspinazie, huisgemaakte yoghurtdressing, zongedroogde tomaatjes en een klein slaatje. Vegetarisch en begeleid door een Vedett Extra White in mijn geval.
Het eten verschijnt op originele ovalen borden. Ik worstel lichtjes met de nogal ruime portie, maar with a little help from my boyfriend lukt het wel. Het slaatje verfrist, de toast smaakt. Als enige kritische noot vind ik het enigszins jammer dat je tussen die dikke getoaste boterhammen niet meteen elk ingrediënt van de lange opsomming afzonderlijk herkent.
We kloppen af op € 22 en neuzen achteraf nog eens rond in het voormalig schoolgebouw dat achter Clouds in my Coffee ligt, een co-housing project waar een kennis instapte.
Instant. Lovespot.
Dit keer geen slaatje als bijgerecht, maar een volwaardige lunch… Ik consumeerde het zonder koolhydraten, al passen een paar sneetjes geroosterd brood daar ongetwijfeld bij.
Welke ingrediënten maken dit slaatje zo onweerstaanbaar lekker?
Hoeveelheden zijn voor 1 persoon.
- 1/2 avocado
- 1 spiegelei
- een handvol romeinse sla
- een handvol rucola
- 1 lenteuitje
- enkele blaadjes basilicum
- een 10tal hazelnoten
- wat geraspte pecorino
Have a happy lunch!
