Niet lang voor mijn professionele verhuis van de Vlaamse MediaMaatschappij naar iMinds popte een nieuwe horecazaak uit het De-Drie-Fonteinen-imperium op langs het kanaal in Vilvoorde, quasi onder de Verbrande Brug: Canal. Je kunt er voorlopig terecht in een nog ietwat onafgewerkte omgeving, maar het potentieel blinkt meteen in het oog. Een verbluffend zicht op het water. Een opwaardering ten voeten uit kortom.

Het lichte interieur met hout en wit past volledig in de hedendaagse Scandinavische trend. Het feit dat een herfstzon door de overvloedige ramen tot binnen priemt, leukt het geheel enkel nog op. We nemen plaats op een podiumpje met de rug naar de stralen en duiken in de kaart. Op de eerste pagina suggesties, daarna volgt een boeiende kaart met gerechten in verschillende prijscategorieën. Voor een exclusief stukje vlees (à la Wagyu of Simmental) betaal je al snel meer dan € 30, voor een pasta met Canadese kreeft net nog niet. Maar op de kaart staan even goed slaatjes en pasta’s met een price tag van € 15. Niet geheel onbewust selecteren we elk een gerecht uit deze laatste categorie: voor mij een Thais rundsslaatje met mango en Aziatische dressing, voor mijn gezelschap ravioli met ricotta en zuiderse tomatensaus. Drankgewijs houden we het bij een literfles spuitwater.

Thais rundsslaatje met mango en Aziatische dressing

Ravioli met ricotta en zuiderse tomatensaus

Een handjevol wasabinootjes later begin ik enthousiast aan mijn lichte lunch. Het lauwe en tevens dichtgeschroeide rundsvlees resoneert perfect met de knapperige groentjes (onder meer sojascheuten, sla en mini-kerstomaatjes) en de mangosmaak. Mijn ietwat zieke compagnon geniet eveneens zichtbaar van zijn huisgemaakte driehoeksravioli.

Wanneer we na de maaltijd nog een verse muntthee bestellen, hoort daar default een bevattelijk dessertje bij: een interpretatie van tiramisu, met een framboos als verborgen vrucht. Naast de thee ligt daarenboven een snoepje dat sterk naar kinderchocolade helt. Circa € 45 armer en klaar voor een volgende portie meetings besluiten we tot au revoir.

Wat een toptent in vergelijking met de keuken in De Drie Fonteinen of het Fenikshof, nochtans blijkbaar van dezelfde eigenaar.

Vlaanderen kent ondertussen de Flemish Foodies: Kobe Desramaults, Ollie Ceulenaere en Jason Blanckaert – drie nonchalante topkoks met West-Vlaamse tongval die een rubriek in Man Bijt Hond op VIER kleuren en vooral rocken in hun Gentse restaurants. De laatste doet dat in J.E.F. (Jason En Famke – chef-kok en zijn madam), alwaar ik eerder al van een à la carte diner genoot op mijn verjaardag. Vandaag testte ik voor het eerst de vaste lunchformule: voorgerecht, hoofdgerecht en dessert voor de democratische prijs van € 25.

We arriveren iets na het middaguur en mogen een tweepersoonstafeltje kiezen – in tegenstelling tot de vorige keer dit keer met zicht op de keuken. Dit betekent dat mijn compagnon om moet kunnen met het feit dat ik soms wel luister, maar mijn ogen richting het dresseren der borden lonken. Ik blijf dat fascinerend vinden.

We kiezen eensgezind voor de pancetta, de schelvis en de vervanger van de kweepeer als dessert. Ik bestel cava als apero, mijn disgenoot een glas witte wijn (sauvignon blanc). Verder komt teven spuitwater op tafel en een hapje met mimolettekaas.

mimolettekaas als hapje, met twee lepels

pancetta – aardpeer – selder – gerookt brood

schelvis – raapjes – witloof – waterkers

flan – caramel – speculoos – vanilleijs

Ik blijf fan van zijn keuken, en bij uitbreiding van de gelijkaardige gerechten bereid door de andere musketiers. Fris, eigentijds, mooi ogend. De dada van Jason blijken toch wel toefjes kaas (mimolette en geitenkaas in dit menu) en kruidige crèmes van groene groenten à la waterkers of selder. En volgens mij heeft hij tevens een zwak voor spitskool. Just saying.

Het pand en het interieur zijn 100% mijn smaak. De tafels, het brandmerk, de verlichting. Het klopt. En de gastvrouw en de ober bolwerken dat prima met hun tweetjes. De spreiding tussen de verschillende gangen kon iets gelijkmatiger (het voorgerecht verscheen alvorens het hapje geconsumeerd was), nu zift ik echter mug.

Na het diner en de lunch rest mij enkel nog de J.E.F. eet laat als te ontdekken.
En dan wordt het tijd voor herhaalbezoekjes…