Naar de Gouden Vork 2012 van Zone 09 trek je met gepaste verwachtingen. Gezien ik hun quoteringen doorgaans onderschrijf, rijden we met veel goesting richting Doornzele – in de Gentse havenbuurt – om die vijf sterren van Chateaubriand af te checken. Bij aankomst stoten we alvast op een riant pand, indrukwekkend langs de buitenkant doch smekend om een renovatie anno 2013 langs de binnenkant. Schilder gewoon dat ganse interieur wit (desnoods ecru) en je zit goed voor een aantal jaren. Wanneer we binnenwandelen, schrikken we even van een lange tafel met minstens 25 personen in het midden van het restaurant. Alsof we onaangekondigd op een familiefeest aankomen, maar het moeten doen met een tafeltje voor 2 outcasts tegen de muur. We besluiten om onze avond er niet door te laten vergallen – al gaat het aantal decibels evenredig met de hoeveelheid uitgeschonken alcohol wel de hoogte in.
Gezien ik de dag ervoor nog bij tweesterrenzaak Nuance dineerde en we nog steeds vlak na Nieuwjaar met bijgevolg de obligate voornemens zijn, besluiten we om het budgetvriendelijk te houden. En na het ontbreken van enige prijszetting op de website halen we opgelucht adem dat de kaart betaalbaar blijkt. Een menuutje hoeft helemaal niet voor ons; we denken eerder aan een democratisch hoofdgerecht en vinden dat tussen de opsplitsing brasseriegerechten en suggesties. We krijgen wel te horen dat de gebakken ganzenlever en de zeetong niet langer beschikbaar zijn. Ik twijfel tussen het lamscurry stoofpotje met wintergroenten en gebakken rijst met kruiden (€ 19,5) enerzijds of de gegrilde kalfsbil met saus van sjalot en rode wijn met frietjes en salade (€ 18) anderzijds. Mijn wederhelft wijkt af van zijn standaardkeuze (filet pur) en bestelt de kalfsbil, door de uitbater mooi omschreven als een onvolgroeide entrecôte. Ik zwicht voor de lamscurry.
Een cava als aperitief zit ingebakken en we gaan er bijgevolg voor. Erbij verschijnt een bord met daarop 3 soorten brood (telkens 2 sneetjes) met boter, groene olijven en wasabinootjes. Toch even melden dat de olijven gigantische ‘kloeften’ zijn die je echt van de pit moet knagen. Bijzonder. Maar dan moet het bijzonderste nog komen. Ineens serveert de toch niet onknappe ober een hapje: kalfshersentjes (!?!). Iets waar mijn moeder en mijn zus vroeger dol op waren, wel niet per se die van een kalf. Ik dwing mezelf. Doch een soortement jeugdsentimentele afkeer popt op. Vreselijk! Ik dacht dat ik echt alles lustte, maar hersentjes zijn ronduit afgrijselijk. We werken beiden de smaak weg met zo’n fel doorsmakend wasabinootje. Oef!
Ondertussen krijgt de lange tafel ganzenlever geserveerd, propere bordjes. Ik kijk alvast uit naar wat ik straks voorgeschoteld krijg… Dat blijkt een zwart ovenschoteltje met lamsvlees, wintergroenten (oranje en gele wortels, koolrabi, boontjes) en daarnaast een potje kruidige gebakken rijst. Erg smaakvol, alleen had ik mij bij de lamscurry iets meer saus voorgesteld. Mijn vriend eet met smaak van zijn royale portie kalfsbil (in sneetjes) met een slaatje en handgesneden frietjes. Achteraf vertelt hij mij dat die iets te vettig waren, maar al bij al klaagt hij niet voor € 18. We drinken een karaf Italiaanse rode wijn en geven bij de vraag naar een dessertwens eerlijk toe dat we zometeen in de zetel gaan ploffen.
Samengevat een aan te raden adresje. Alleen hoop ik dat ik bij een volgende passage geen familiefeest tref en bij mooi weer op het terras kan plaatsnemen. Ik ben nu al nieuwsgierig welk palet aan suggesties dan op de kaart zal staan.. In mijn achterhoofd maak ik een nota dat je hier ook terecht kan voor meetings, events en een hotelkamer. O ja, 4 sterren in Zone 09 lijkt mij toch een correcte quotering. Of ik trof een ongelukkig moment. Al rechtvaardigt de indrukwekkende terugrit langs het Gentse havenwater misschien wel een extra ster. Speciaal sfeertje.
