Naar een museum dat ik enkel in mijn onderbewuste ken voor een expo van een kunstenaar die ik niet ken in een stad waar ik wel vaker kom. Zo start de verrassingsdag die Anne voor mij organiseerde ter ere van mijn 30ste verjaardag.
Een museum in Oostende. Het Ensorhuis? Neen. Het begint met een M. En het heeft een mooie naam. Mu.ZEE? Ja! Bingo!
We parkeren vlak voor de deur in de Romestraat en ik ben meteen verknocht aan dit gebouw met z’n indrukwekkende glazen voorgevel. We vragen ons doorheen ons bezoek voortdurend af wat de voormalige functie zou geweest zijn en denken aan iets overheidgerelateerd of iets verwant met de zee. Het blijkt een vroeger warenhuis van de coöperatieve S.E.O. (Spaarzaamheid Economie Oostende – in mijn geeky geest uiteraard search engine optimization). De vroegere Delhaize, Colruyt of Aldi dus. Straf!
De tijdelijke spotlights richten zich op Philip Aguirre Y Otegui, een Belgische kunstenaar van Baskische origine met geëngageerde kunst die zijn vele reizen doorheen Afrika en Zuid-Amerika verraadt. We zijn beiden fan van zijn exodusthema. Dragers komen doorheen de werken meermaals terug: de matrasdrager, de waterdrager, de bordendrager, … Alleen op een berg komt naar voor als andere rode draad. De moeite.
Voor de vaste collectie moet je iets meer speurdersgeduld opbrengen. Ensor, Spilliaert, Delvaux, Permeke, Tuymans, Raveel (met geupdate sterftejaar), Broodthaers. Ze hangen er allemaal, soms ietwat verscholen op een duister tussenverdiep met nogmaals een andere vloer. Ik moet vooral lachen met een Oostends stilleven waarvan de kunstenaar mij nu ontsnapt: stilleven met rog en haring. ’t Zèètje, that’s how they roll!
Een fijne Oostendse ontdekking, waarvan ik de tijdelijke tentoonstellingen absoluut op mijn radar wil houden. Beslist een aanrader om een strandwandeling te combineren met wat geestelijke calorieën verbranden in Mu.ZEE!
