Tijdens een dagje Oostende met een vriendin ontdek ik per toeval een kunstgallerij / designshop / eet- en drinkadres in een indrukwekkend art nouveau pand op de Albert I-promenade (ook wel kortweg zeedijk): Beau Site. Niet te verwarren met Bistro Beau Site, gelegen op de hoek van datzelfde pand!

Wellicht iets naar de tand van mijn wederhelft. Een beetje experimenteel en riskant, dat besef ik en daar waarschuw ik het gezelschap dan ook voor. Maar onlangs zag ik ergens dat where the magic happens niet gelijk is aan your comfort zone. Last-minute tekenen mijn ouders tevens in en zo wandelen we op een verrassend mooie lentezondag Beau Site binnen. Iets vroeger dan afgesproken: rond 18u in plaats van 18u30.

De gastheer vertelt ons dat hij even moet informeren hoe het met zijn madam (tevens de kokkin) gaat, want die voelde zich in de namiddag niet zo lekker. Ze blijkt terug onderweg naar Beau Site en tegen het afgesproken uur verschijnt ze. Ondertussen hebben wij reeds een glas champagne (Brut Premier Cru voor € 7) besteld. Ik herinner mij deze nog levendig van mijn vorige bezoekje en bij deze compagnie vallen de bubbels tevens in de smaak. Daarnaast vragen we een bordje mixte, waarvoor we moeten wachten op de chef.

Bij aankomst vertelt ze ons wat ze vandaag in de aanbieding heeft. Samengevat zijn dat telkens vis- en vleesbereidingen met pasta of risotto. Deze staan ongeveer op het krijtbord omschreven, wij krijgen ze echter mondeling toegelicht. De keuze bestaat uit vissoep, tomaat garnaal, coquilles, lam en zeetong. In alle mogelijke combinaties. Even bedenktijd terwijl ze ons hapje bereidt?

Dat verschijnt! We krijgen kaasblokjes met Tierenteynmosterd, werkelijk superbe droge worst, auberginekoekjes met tomaattapenade, gemarineerde champignons en zwarte olijven. Stuk voor stuk erg smakelijk en huisgemaakt, net zoals de vorige keer. En dan de eetkeuzes. Mijn wederhelft voelt wel iets voor een risotto met coquilles, ikzelf voor de versie met tagliatelle en champagnesaus. Mijn beide ouders lonken naar de lamsstoofpot. Qua wijn willen we graag een karaf rode en witte huiswijn. Beide blijken Australiërs, omschreven door de gastvrouw als broer en zus.

We voorzien ons op een langere wachttijd dan in een doorsnee eetadres en dat blijkt ook het geval te zijn. Ondertussen praten we wat bij en bladeren door een boek ‘A-Z Design’ of zo genaamd. De champagneglazen verdwijnen, de wijnglazen komen ze vervangen. Daarnaast brengt de dame wat brood, boter en gepelde grijze garnalen.

Nog wat later volgen de uiteindelijke gerechten. Voor mij ouders een diep bord en een ouderwetse soepserveerkom met daarin de lamsstoofpot. Stel je een klassiek hutsepot voor met grove stukken groenten, zonder aardappelen en met stevige brokken lamsvlees. Zij alvast tevreden. Dan onze borden: risotto in het geval van mijn vriend, verse tagliatelle in dat van mij. Telkens voorzien van vier sint-jakobsvruchten met de koraal er nog aan – dat zie toch ook niet meer zo vaak! Je merkt dat deze coquilles rechtstreeks uit de schelp komen; de bewijzen daarvan liggen nog in de gootsteen. Ze zijn mooi bruin gebakken, misschien een tikkeltje te ver. Dat flirten met het rauwe mis ik. Na een paar happen komt er nog een vergeten versiering voor mijn meneer: gewokte spinazie. Mijn tagliatelle is een geslaagd doch 100 % homecooked gerecht. Iets wat je bij vrienden met wat keukentalent ook kunt voorgeschoteld krijgen. Sympathiek eten dus. Wat ik als rode draad mis op de borden van Beau Site, zijn verse kruiden. Ze geven een schotel meteen meer leven.

We zijn de enige eetgasten die avond, maar in een dergelijke setting stoort dit minder dan in een conventioneel restaurant. In het pand lopen af en toe vrienden binnen en buiten. Mijn vriend en ik merken echter vrij snel dat het er bovenhands op zit tussen de gastheer en -vrouw. Dit leidt tot een subtiel ongemakkelijke sfeer, want een open keuken leidt automatisch tot getuige zijn van deze niet weg te steken twisten. Jammer…

Al bij al staan we een paar uur later met gemende gevoelens terug op de dijk. Tijdens een lange wandeling tot aan de auto concludeer ik dat er wellicht geen vervolgbezoekje komt. Niet zozeer omdat het eten niet voldeed; vermoedelijk eerder omdat dit mash-up concept mij geen lang leven meer beschoren lijkt. Jammer, nogmaals. Het potentieel is er.

De Poperingse broertjes van Multatuli doen van expansie. Naast hun goed draaiende zaak in het met erfgoed beladen pand op de Huidevetterskaai slaagden ze er opnieuw in om een ongewone locatie te strikken: De Stokerij, en wederom moesten ze niet lang nadenken over een naam voor deze voormalige brouwerij en jeneverstokerij op de Tichelrei. Op 28 maart openen ze de deuren. Een grote week later reserveer ik er voor een etentje onder vrienden. Dat kan via e-mail en de volgende dag krijg ik meteen een antwoord, nog even mijn gsm-nummer doorgeven en dat tafeltje voor vier ligt vast om 20u.

Bij het binnenkomen kunnen we de renovatie meteen smaken. De benedenruimte oogt gezellig, met ook wat zitplaatsen aan een toog tegen de schouw. We worden meegetroond naar een tussenetage om vervolgens een tafel tussen de balken van het zolderverdiep te krijgen. Warm, charmant en tot onze grote verbazing nu al boordevol eetgasten… Toch opmerkelijk hoe ze zoiets op zo’n korte tijd klaarspelen, al helpt het wellicht wel als je in zaak A wat publiciteit kunt maken voor zaak B.

De kaart toont nogal wat gelijkenissen met Multatuli, aangevuld met voorgerechten. We bestellen alvast een bordje gemengde tapas (manchegokaas, serranoham, 2 soorten chorizo, olijven, bruschetta met tapenade). Over de begeleidende drank twijfelen we lang – wegens al een flesje vrai bubbels gekraakt thuis; uiteindelijk bestellen de heren ‘Avec les bons voeux’ van Brasseire Dupont en de dames een glaasje cava.

Af en toe hapert er nog een kleinigheidje in de bedieningsmachine, maar al bij al vind ik het toch indrukwekkend hoe zo’n zaak meteen op volle toeren draait. Als hoofdgerechten vallen de beide heren op de steak tartaar (€ 15), de andere dame op een lamsburger met rodebiet-tzatziki (€ 16) en ikzelf op de zalm met dillesaus (€ 17). Hierbij drinken zij een klein flesje rode wijn en voor mezelf een glas bijzonder frisse witte huiswijn graag.

Opvallend vlot verschijnen onze borden met daarnaast twee kommen frietjes en dito mayonaise. De mayonaise is hemels homemade, vergelijkbaar met hoe wij die thuis zelf klaarmaken. En die frietjes… Het was al een eindje geleden dat ik nog bij Multatuli at, maar dan herinner ik mij weer dat ze daar net zo verrukkelijk zijn. Goudbruin gebakken, fijn, overduidelijk artisanaal vakwerk. Meteen brengt dat ons bij jeugdsentimentele beschouwingen en vooral ook de vraag hoe dat op een dergelijke schaal mogelijk is… Met de hand, dat kan toch niet? Met zo’n frietsnijder – waarbij ik instinctief aan Gaston Berghmans en Frituur Terminus denk? Maar is het niet zo dat ze dat kleine formaat tegenwoordig niet meer verkopen (merkt mijn vriendin op)? Dat kan kloppen, want mijn eigen Liebherr toestel heeft ook enkel snijrasters van 9mm en 12mm dikte.

Ik eet met bijzonder veel smaak en kan het nadat mijn bord leeg is niet nalaten om frietje voor frietje tijdens het praten naar binnen te werken. Om uiteindelijk te eindigen met twee volkomen lege kommen. En nog heeft er iemand plaats voor een dessert (brownie met ijs)! Ik hou het echter bij een thee Mélange Stokerij, met een intrigerende smaak.

Goedgeluimd trekken we de deur van dit überknusse adres achter ons dicht. We kijken nog eens achterom naar het authentieke pand met z’n hoge schoorsteen tussen alle relatieve nieuwbouw uit de buurt. ’t Zijn straffe mannen, de broertjes Multatuli – Stokerij… They had me at frietjes.