Dat we dringend Brussel eens deftig moeten verkennen, dat loopt mijn wederhelft al een eindje te verkondigen. Een weekje gescheiden en veel zonneschijn leiden tot een concreet plan: een mini-weekendje (om precies te zijn van vrijdagmiddag 12u tot zaterdagmiddag 13u30) in onze tweetalige hoofdstad.
Onze leidraad doorheen de stad is het ‘100% Brussel’ boekje. Even een heads up voor deze ‘100% <stadsnaam>’ reidsgidsen die ik al gebruikte in Hamburg en Londen. Ze kosten niet veel (€ 13 ongeveer), hebben een handig formaat en mappen volledig op mijn / onze behoeften. Elke stad delen ze op in wijken waardoorheen je dan wandelingen kan maken van gemiddeld een 7tal kilometer. Op die wandelingen staan telkens bolletjes in drie kleuren: bezienswaardigheden, shopping en eten/drinken. Het o zo fijne aan deze 100% reeks is dat ze quasi feilloos overeenkomt met onze smaak: we houden van de winkeltjes, de terrassen en de hapjes die ze loggen.
Dorstles- en andere plekjes in ‘Bruxelles, ma belle’?
Verblijven doen we in het PANTONE Hotel, vlakbij de Louisalaan en de ons tot dan toe onbekende ‘Le Parvi de Saint Gilles’ – wellicht de fijnste ontdekking van het weekend. Dat specifieke hotel heb ik al lang gemarkeerd als ooit eens te checken. Last-minute (enkele dagen op voorhand) een large room – small en medium bestaan er niet – boeken kost ons € 59. Een prikje, nietwaar? Het wordt nog interessanter als we ter plekke een upgrade krijgen omdat we rechtstreeks via hun website boekten. Extra living of balkon? We twijfelen, lang genoeg om een kamer te vinden die beide heeft. Top!
Eerlijk is eerlijk, zelfs de extra large room valt een beetje tegen. Thank God for the upgrade! Er hangt echt een mottig geurtje als we binnenkomen, een beetje zoals opgewarmd zweet of een vochtige ruimte. Verder merk je dat het hotel een quick & dirty pimp is van een oud gebouw dat bestond uit kleine ruimtes. Hoewel het hotel nog maar drie jaar bestaat, vind je overal sporen van slijtage en slecht onderhoud: vochtplekken, afbladerende deurstijlen, … Gelukkig krijgen we van op ons terras en door het vele glas extra adem. Gelukkig slaapt het bed zalig. Gelukkig is de WIFI gratis. Gelukkig is het personeel erg vriendelijk. Maar het lijkt wel alsof er weinig hotelgasten zijn.
Uiteindelijk hebben we ruwweg drie van de zes wandelingen gedaan… 50% van de 100% Brussel dus. Nog een extra reden om terug te komen!
We hebben geleefd, daar in de Bijlokevest nummer 115 (wat is er discussie over geweest, of dat hoekhuis met die deur opzij ook officieel deel uitmaakte van het beluik) tot en met nummer 133. We hebben gelachen, gehuild, gegeten en gedronken. We zaten op elkaars schoot, lip of schaduw te pikken in dat laatste zonvolle deurgat. We hebben Citéparades georganiseerd die liefde- of combivol eindigden.
Maar we zijn verhuisd, Bijlokevest werd Kollebloemstraat.
De bewoners dichte of iets verdere vrienden die de afstand overleven.
In 2013 – afgelopen weekend om precies te zijn – gebeurde de Citéparade 2013.
Een buurvriendelijke, open, smakelijke versie met bekende en nieuwe gezichten.
Applaus! Bijlokevest demadibest!
Tijdens mijn VMMa periode was ik er al een aantal keer geweest, vreemd genoeg zonder blogpost tot gevolg. Dat wil door de band genomen niet veel goeds zeggen, maar na mijn derde bezoek besluit ik om dan toch maar een postje te plegen over Chatho in Vilvoorde. Al is het maar om nog even mijn rillingen bij vernederlandste Franse restaurantnamen te ventileren. Onlangs zag ik zo nog Poer Voe – brrrrr, de horror!
We hebben er afgesproken voor een reünie met ex-collega’s, allemaal ooit deel van het digitale media team bij VMMa. Met een groep van meer dan tien vraagt men al eens om een beperkt aantal gerechten op voorhand te kiezen, zo ook bij Chatho. Blijkbaar is quasi iedereen in een gezonde en zomerse bui, want de zwaardere vlees- en visgerechten blijven links liggen en het zijn slaatjes all over the table.
Maar eerst tijd voor een aperitief! Die van het huis is een Martini Royal, maar ik hou het bij een roséwijntje… Wat mij betreft een drankje met enorm veel zon in. Enkelen bestelden bruschetta als voorgerecht en die worden broederlijk / zusterlijk gedeeld.
Als slaatje opteerde ik (eerlijk gezegd na onproportioneel lang twijfelen) voor de salade Chatho met zeevruchten voor € 14. Een tricky keuze, dat besef ik… Want zeevruchten durven nogal eens uit een zakje of een pakje te komen in plaats van rechtstreeks bij de vismijn/boer gehaald. Maar een mens moet al eens durven in het leven. Uiteindelijk blijkt het een slaatje dat er voor een keer mooier uitziet op de foto dan in werkelijkheid! De zeevruchten zijn grijze en roze (*neusophaling*) garnalen, scampi en een gamba. Verder wordt het geheel afgewerkt met gerookte zalm en viseitjes op een toast.
Wat kan ik daar nu over zeggen? Ze doen wellicht hun best bij Chatho: jonge uitbaters, vriendelijke bediening, … En toch snap ik niet dat als je op een zwoele voorzomeravond op voorhand weet dat je sowieso een vijftiental slaatjes moet serveren, niets anders dan verlepte sla in huis hebt. Een afknapper, of is dat een te flauwe woordspeling?
Anyway, toch een dikke dankjewel aan Nikki die de ondankbare taak heeft om dit altijd te organiseren. Het is in de buurt van Vilvoorde niet gemakkelijk om een plek te vinden waar je met een 15 à 20 personen gezellig, democratisch en eerlijk lekker kunt eten… Alle tips welkom, want er volgen ongetwijfeld nog reünies!
Zoals verschenen in De Student, bijlage bij De Morgen (29/05/2013)
In de Embarcadero buurt van San Francisco met z’n vele pieren vind je EPIC Roasthouse, een plek waar dus vooral geroosterd wordt. De gemiddelde mens en in het bijzonder man (ja, ja, cliché en zo) denkt wellicht aan een hoogwaardig stuk rundvlees: dry aged, van een bijzonder ras, misschien gedeeld met iemand anders. En toch heb ik zin in vis…
De opties zijn sint-jakobsvruchten (at ik een paar dagen voordien al), marktvis = zalm (at ik tevens een andere dag voordien) en een in de houtoven geroosterde volledige vis = forel. Het gerecht luidt voluit ‘wood oven roasted whole fish, fava bean pesto, braised baby fennel, wild ramps and Meyer lemon’. Dat die ‘wild ramps’ wilde uien of lenteuien zijn, weet ik ondertussen. De ‘Meyer lemon’ moet ik daarentegen even googlen, maar blijkt een citrusvrucht afkomstig uit China te zijn. Om te delen met de anderen aan tafel worden nog een aantal sides besteld: ‘grilled California asparagus, sauce bernaise’ en ‘sautéed spinach, garlic confit’. Als koolhydraten – even vergeet ik alles wat ik van Pascale Naessens leerde – vraag ik ’truffle whipped potatoes’.
We wachten af met een voortreffelijke witte wijn en wat brood. Verbazend snel voor zo’n grote groep die à la carte eet volgen onze borden…
Uit de foto kun je het misschien niet meteen afleiden, maar de forel heeft absoluut andere afmetingen dan het visje dat wij hier in België kopen… Echt een stevig beest! De vis smaakt super en is mooi geroosterd. Het dikste stuk van de vis (vlakbij de kop) is helaas net niet gaar genoeg, waardoor het vlees niet goed van de graat komt. Gelukkig enkel op die beperkte plek… De inkepingen in het vel maken het fileren wel moeilijk, wat iemand uit het gezelschap terecht opmerkt. Maar eigenlijk wil ik geen kritiek geven, want deze forel en alles er rond is zo hard mijn smaak. Vis uit de oven, de venkel, de andere groenten. Ook de bijgerechten zijn simpelweg hemels: nog mooi beetgare gegrilde asperges met een luchtige béarnaise en heel kort gestoofde spinazie. My type of food! De aardappelen met truffel blijken lekkere puree doch eigenlijk overbodig bij dit gerecht te zijn.
De ‘whole fish’ bevalt mij dus enorm, zo enorm zelfs dat ik de rest van de avond met buikpijn rondloop. Veel te veel te veel gegeten… Dan denkt een mens eens voor licht te kiezen! Gelukkig volgt er nog een avondwandeling langs het water. Goed in- en uitademen, en vooral voornemen om het in België terug lichter aan te pakken.
