Tegenwoordig kom ik door mijn huidige en een contact uit mijn vorige job regelmatig in Leuven. Na Meating Room en Botaniq was deze week het lang-naar-uitgekeken Trente van chef Kwinten De Paepe aan de beurt. De naam spreek je uit zoals dertig in het Frans en niet op z’n Italiaans – zoals ik eerst dacht, dertig in het Italiaans blijkt ’trenta’ te zijn.
Trente ligt in de Muntstraat (zo’n beetje de Leuvense Beenhouwersstraat) middenin een overvloed aan andere restaurants met terrassen. Het valt trouwens op hoeveel sushi spots er in Leuven zijn! Wij kiezen ondanks de zomerse avond toch voor een tafeltje binnen in het smalle pand met een stijlvol en tegelijk eigentijds (sfeer 2010 of zo) interieur.
Mijn alcoholdieet gaat nog steeds door, dus vraag ik naar de alcoholvrije opties als aperitief en een tomatensap lijkt mij wel wat… Mijn gezelschap doet voorlopig mee en we spicen onze drankjes met selderijzout, tabasco en worcestersaus. Intussen bestuderen we de menukaart en besluiten voor zes gangen (€ 70) te gaan. Bij de apero krijgen we tevens twee hapjes geserveerd in leuk servies dat blijkbaar samen een potje vormt. De toon is met de geitenkaas en de zeebaars meteen gezet: fris, hedendaags, smaakvol.
hapje 1 – geitenkaas in as, olijf, gebarbecuede aubergine
hapje 2 – zeebaars, selder, zeekraal
Tegenover mij wordt met graagte ingegaan op het aanbod om de aangepaste wijnen per half glas (€ 3,50) te drinken. Over de ganse lijn merk ik enthousiasme over de wijn en hoe die samengaat met de gerechten. Ik ruik af en toe, luister naar de uitleg en zie dat de meeste soorten (vooral wit en dessert) erg fris geserveerd worden. Zoals mijn papa en mijn wederhelft het graag zouden hebben!
sardien, courgette, tomaat, basilicum en feta
De eerste keer dat ik sardine op deze manier eet: bereid als een ceviche.
Bijzonder apart en toch geslaagd! De feta ontgaat mij wel.
zalm, appel, pistache en zilverzuring
We zijn het er beiden over eens dat zalm ondanks z’n alledaagsheid een verdomd lekkere vis is. Perfect fondant – en dus traag en op lage temperatuur – gegaard en van hoge kwaliteit. Het contrast tussen de zure appel en zilverzuring (een bepaald type zuring), de nootsmaak van de pistache en het zachte schuimsausje werkt.
dorade, kokkels, couscous, aioli en Marokkaanse vissoep
Omwille van dit gerecht opteerden we voor de zes in plaats van de vijf gangen. Dorade bestempel ik als een edele vis en kokkels kunnen mij altijd bekoren. Bovendien leren we van chef Kwinten – die vaak zelf gerechten komt opdienen of zelfs nieuw bestek leggen – dat de échte aioli niet alleen een soort mayonaise met look is, maar tevens aardappel bevat. Met de handgerolde couscous en de gemarineerde venkel brengt hij een bord met een mooie selectie van mijn favoriete ingrediënten.
rib eye, ajuin, migas en waterkers
In eerste instantie valt mij de stevige portie rundsvlees op. De verschillende bereidingen met ajuin spreken mij aan; de tevens copieuze compôte met stip op één. Door de waterkers krijgt het gerecht verder een frisse, grasgroene touch. Wat die migas is, blijft zelfs na wat googlen nog onduidelijk. Ik veronderstel dat het om dat broodkruim gaat…
oude mimolette, butternut, abrikoos en zoute praliné
Verrassend dat het kaasgerecht niet van een plankje vertrekt! Integendeel, we krijgen een visueel aantrekkelijke gang. Toch dien ik eerlijk te zeggen dat dit het eerste bord is waar ik niet volledig van overtuigd ben. Het geheel vind ik iets te plat. Ik proef en denk: “Ja, und?”… Al doet de zoute praliné wel moeite om mij een afdoend antwoord te geven.
chocolade, braambessen, rode biet en viooltjes
We ronden af met donkere chocolade en bijhorend andere ingrediënten met allesbehalve een lichte teint: braambessen, rode biet en dieppaarse viooltjes. Het proeft als een voorsmaakje van de herfst en dan wel een opmerkelijk lekker voorsmaakje.
pralines met (van links naar rechts) praliné, lavendel en papayachutney
Eerst denk ik: “Van elke praline één stuk, want ik heb vandaag wel al ruim gezondigd! Niet met alcohol, wel met brood, boter en zoetigheid…”. Maar na de praliné weet ik dat ik daarmee dit geslaagde culinaire avontuur wil afronden en dwangneuroten als ik dienen dat dan in een patroon af te werken: praliné, lavendel, papaya, papaya, lavendel, praliné. En nu maar hopen dat die prachtige zoute smaak nog lang blijft hangen!
Ik snap volkomen waarom Pieter Jelle hier graag naartoe komt… De professionele en tegelijk ongedwongen sfeer bekoort mij tevens. Het hoogstaande menu insgelijks.
En waarom Trente, waarom dertig? Misschien omdat de chef dit restaurant op z’n dertigste opende? Het huisnummer is het alvast niet, want dan zou het Trente-Six heten. Schoon getimed om hier voor het eerst als dertigjarige te dineren…
