Een boek van Derek Blyth
Uitgeverij Luster lanceerde een aantal maanden geleden een oproep om samen met auteur Derek Blyth bij Paard Van Troje na te denken over de ‘hidden secrets’ van Gent. Helaas ontging die oproep mij. Gelukkig waren een aantal anderen (zoals @mdevrieze, @amoorie en @koenphlips) wel attent. Ik maakte meteen een mentale nota om dat boek – eens verschenen – zeker aan mijn boekenrek toe te voegen. En zo geschiedde…
Er zijn zo van die avonden dat je denkt “Fok, food pics!”. Het klopt dat die avonden in mijn wereld zeldzaam zijn, maar dan kom je dus thuis van Le Piranha met een erg gesmaakte côte-à-l’os in de maag en slechts één snapshot van hoe die er uitzag.
Een paar maanden geleden schreef ik vrij vol van lof over Au Boeuf Qui Rit, die laatste vrijplaats in Gent waar je op een haardvuur gegrild vlees (of vis) eet. Naar aanleiding van een conversatie over dit restaurant worden we doorverwezen naar een gelijkaardige plek: Le Piranha in de Keizer Karelstraat. Volgens de mondelinge overlevering zou er zelfs een familiale link tussen beide restaurants bestaan. Ongelofelijk wel hoe sommige horecazaken kunnen verdwijnen in het straatbeeld, want ik ben zeker al honderden keren voorbij Le Piranha gereden zonder er ook maar enigszins acht op te slaan. We wandelen er op zondagavond binnen na een last minute belletje. Er zijn nog een tweetal tafels gevuld en het wordt in de loop van de avond niet veel drukker.
Wanneer we de kaart krijgen, besluiten we al snel om voor de côte-à-l’os (€ 49,90) te gaan. Bij Au Boeuf Qui Rit bestelden we elk afzonderlijk (filet pur en pavé de Gand) en daar hadden we achteraf gezien toch lichtjes spijt van. Nadat we ook nog een karafje rosé en een halve fles rode wijn besteld hebben, komt de vuurmeester in actie. Met een pint in de hand port de Franssprekende kok zijn haardvuur wat aan. Charmant! We zitten vlakbij en volgen – nieuwsgierig als we zijn – stap voor stap mee. Een mooie côte-à-l’os wordt gekruid, ingesmeerd met vetstof en op de rooster gelegd. Ik bemerk goesting met een reusachtige G bij mijn wederhelft!
Ik wacht al even het geschikte moment af om sushi af te halen bij Tampopo in Sint-Denijs-Westrem / Afsnee. Op basis van wat ik online lees, verwacht ik mij aan iets betere sushi dan de Gentse take-aways waar ik doorgaans bestel en nochtans niet malcontent over ben (Sushi Palace, Tokyo Sushi, Ikura Sushi). Vorige vrijdagavond was dé avond: home alone, uitgeput na een drukke werkweek en de naweeën van een virale infectie.
Rond acht uur ’s avonds bel ik deze Japanner. Ik bestel na enig weifelen uiteindelijk de Sushi Moriawase als hoofdgerecht: deze keuze van de chef omvat 16 stuks en kost € 25. Google leert mij dat Moriawase geen persoonsnaam of stad van herkomst is, het blijkt gewoon ‘combination platter’ te betekenen.
Tien minuten later mag ik al aandraven, dus stap ik meteen in mijn auto. Bij aankomst wachten naar mijn vermoeden moeder en zoon mij al op. Ze voegen nog stokjes toe aan het zakje en ik reken vlot af met Bancontact. De rest van de zaak blijkt leeg.
Alleen al het woord ‘restobar’ scoort punten bij mij. Wat klinkt dat toch veel minder mondain dan ‘gastropub’ en doet het prima vermoeden welke lading Charlie wil dekken. Tijdens mijn eerste passage in Oudburg hou ik het bij een glas witte wijn. Het feit dat ze drie soorten witte wijn per glas schenken, versterkt mijn voornemen om hier terug te komen voor een paar van die op het krijtbord aangekondigde hapjes. Dat doe ik dan ook samen met mijn vriend om de start van onze vakantie te vieren en omdat we niets meer in huis hebben aan de vooravond van ruim drie weken Thailand.
We bestellen elk een glaasje rosé om het vroege zomergevoel nog wat extra te onderlijnen. Als starters selecteren we uit de tooggerechtjes op de kaart de intrigerende kroakemandels en de carpaccio van uuflakke. Ik durf wel eens een boompje opzetten over dat er eten is waar ik niet gelukkiger van word (grootkeuken in een doorsnee bedrijfsrestaurant bijvoorbeeld) en het tegendeel. Alleen al deze formuleringen bij Charlie doen mijn lichaamstemperatuur met een paar graden stijgen. Laat dat geluk maar komen!
Intussen zijn we alweer twee weken terug in België na ons eerste Aziatische avontuur ever: 25 dagen (het langst ooit van huis) voor een niet uitgestippelde tocht door Thailand, van 28 mei tot 21 juni 2014. In grote lijnen brachten we een week in het noorden door (Chiang Mai + Pai + Sukhothai), een week op de zuidelijke eilanden (Koh Samui + Koh Phangan + Koh Tao) en een kleine week in Bangkok. Meer details vind je in mijn blogpost over de route en de guesthouses.
