In een vroegere post over Leonard Cohens concert op het Gentse Sint-Pietersplein omschreef ik zijn muziek als de soundtrack van mijn jeugd. Geen twijfel dan ook toen @amoorie mij vroeg om wat woorden over de nieuwe cd ‘Old ideas’ te bloggen.

Een cd boordevol nieuw materiaal valt uiteraard niet te vergelijken met een liveconcert waar alle muzikale hoogtepunten van een artiest die gerust een lifetime achievement award verdient op de setlist staan. De nummers op ‘Old ideas’ blijven nog niet zo stevig hangen als zijn klassiekers – denk aan ‘So long, Marianne’, ‘Hallelujah’ of ‘Suzanne’. En toch heb ik reeds meermaals met deze rustige Cohen het hectische woon-werkverkeer doorstaan.

Ik heb de indruk dat Leonard Cohen in zijn recentere werk het iets gezapiger aanpakt. Tegenstanders van Cohen vinden doorgaans dat de man nogal durft zagen. Wel, van deze cd zullen zij dit dan zeker beweren. Cohenisten als mezelf houden het op zijn iets meer ingetogen kant – de man wordt er tenslotte niet jonger op.

Zet ‘Old ideas’ op, staar uit het raam, nip van jouw favoriete drankje en laat die ontspanning binnendruppelen!

Concerten recenseren, daar ben ik eerlijk gezegd geen krak in. En in cd-voorstellingen beoordelen al helemaal niet. Daar heb je sites als indiestyle.be voor. Toch wil ik in dit bijzondere geval – meer bepaald ‘Heat’ van Ansatz Der Maschine – een paar persoonlijke impressies kwijt. Omdat frontman Mathijs Bertel naast ons woont. Omdat wij bijgevolg het creatieproces grotendeels vanaf de zijlijn meebeleefden. De zijlijn mag je interpreteren als mijn eigenste slaapkamer, die aan de componeerruimte van mijn muzikale buurman grenst. Bij wijze van compensatie staan we vermeld in de ‘Thank you’ – zij het met typo, desalniettemin vereerd.

Ik grapte dan ook steevast dat ik op de cd-voorstelling alle nummers zou meeneuriën. Afgelopen zaterdag in De Kreun bleek dat echter in slechts beperkte mate zo te zijn. Daar pikten we nog een paar nummers van het voorprogramma mee en stelden ons vervolgens strategisch – als in recht voor het podium – op.

Ansatz Der Maschine bestaat live uit 9 muzikanten en sinds hun derde en nieuwe cd tevens een zangeres. Na het eerste nummer in typerende Ansatz-stijl waar zo moeilijk een label (indietronica volgens Mathijs himself) op te plakken valt, verschijnt ze achter de micro. Zij is een knappe jongedame met een integere naturel en een breekbare stem. Doorheen het optreden wisselen de intieme nummers en het opentrekken van alle registers elkaar af. De buurman leeft zich uit met allerhande knopjes, op viool en op mandoline – I assume.

Dit alles wordt extra ondersteund door intrigerende visuals. Wanneer in beeld een andere voormalige buurman getooid in harnas op een mobilette verschijnt, breekt zelfs even een ingetogen hilariteit onder de bekenden uit.

De band speelt iets langer dan een uur en verveelt geen moment. Na het concert krijgt iedere aanwezige bovendien de cd overhandigd, die we op de terugweg naar Gent meteen nogmaals beluisteren.

Applaus en diepe buiging voor Mathijs en zijn geoliede Ansatz Der Maschine!

Na een beetje twijfelen wegens weinig tot geen gelijkgestemde zielen bestelde ik vandaag toch mijn ticket voor Klara in deSingel. Klara en deSingel slaan overmorgen de handen in elkaar voor een ‘dag vol cultureel en artistiek genot van de bovenste plank’ – zoals ze het zelf op hun website omschrijven.

Even het totaalprogramma bestudeerd en mijn persoonlijke distillatie gemaakt.

13u00 – Meneer Afzal
13u45 – Rocio Bazán
15u30 – Graham Fitkin
17u15 – Amsterdam Klezmer Band
18u15 – De Gelukkige Prins
20u00 – Brussels Philharmonic

Tussendoor wil ik tevens absoluut een rondleiding doorheen deSingel meepikken, een gebouw van Léon Stynen dat in 2010 een uitbreiding door Stéphane Beel onderging.

Laat dat cultureel en artistiek genot maar komen!

Gisteren stond dEUS drie jaar na hun vorige passage opnieuw in Vorst Nationaal. Mijn lief en ik tekenden present, op een stoeltje in de benedenring rechts vooraan (deur S/R). Voor de naar onze mening schappelijke concertprijs van € 39,5 de kop.

Het voorprogramma misten we. Jammer, want het was Balthazar. De metser liet ons echter maar om 18u gaan op de werf, dus een douche en een avondmaal later cruisden we richting de Brusselse deelgemeente Vorst.

Tom Barman, Mauro Pawlowski, Klaas Janzoons, Alan Gevaert en Stephane Misseghers betraden het podium iets na 21u. Mijn lief was op dat moment net terug van onze eerste passage aan de bar. Ik ben niet dat type dEUS-fan dat moeiteloos de ganse setlist op kan lijsten. Wel weet ik nog dat ze met een minder bekend nummer – vermoedelijk dus eentje van de nieuwste ‘Keep you close’ – de set openden. Daarna ramden ze er meteen ‘The architect’ door. Doorheen het ganse concert bleven ze op slimme wijze nieuw werk en gevestigde hits afwisselen. En jawel, vooral op ‘Instant street’ en ‘Suds and soda’ ging het publiek uit z’n dak.

Voor de rest bleef het naar mijn mening behoorlijk droogjes. De applausjes bij de nieuwere nummers trokken het zelfs niet tot ze aan de volgende song begonnen. Het feit dat Tom Barman & co de bindteksten beperkten tot “Merci! Dankjewel!” doet misschien iets ter zake. Al viel er muzikaal niets op te merken… De show klopte, dEUS rockt nog steeds als nooit tevoren.

Het zijn mannen, sexy mannen. Tom Barman in het bijzonder. Al was zijn hemdje wel te kort, waardoor zijn buik iets te vaak tentoongespreid werd. Maar wat een stem, wat een ongelofelijk beklijvende stem. En wat een présence!

Zoals ik gisteren op Twitter en Facebook postte: “Stiekem verliefd op Tom Barman… Al zal mijn lief dat morgen wel op Facebook lezen! ;)”. Tom Barman, wat mij betreft het enige echte goddelijke monster!

•••

PS – dEUS link ik mijns inziens nog steeds aan dat gratis cd’tje van bij de Humo, met vier nummertjes op. Ondermeer een akoestische liveversie van ‘Gimme the heat’… Jarenlang, als puber, mijn vaste indommelmuziek. Jeugdsentiment!