Op zo’n tussen-de-twee-dag (geen slecht weer, desalniettemin een gebrek aan zon) met een lief dat zowat een roes uitslaapt, fiets ik op het middaguur richting MIAT. Bij aankomst ziet het museum er langs de buitenkant behoorlijk verlaten uit; die indruk verdwijnt niet wanneer ik binnenstap. Achter de balie zit een vermoedelijk pensioengerechtigde Gentenaar die blij lijkt iemand te zien. Na het checken van een paar parameters (in Gent wonende, mijn leeftijd) verkoopt hij mij een ticket van € 3,75. Hij licht nog even toe dat ik best begin op het 5de verdiep en zo afdaal naar 4 en 3. Momenteel loopt er geen tijdelijke tentoonstelling in het MIAT, we zitten namelijk in het vacuüm tussen ‘Futiel textiel’ en ‘Goal! Voetbal voor ’t fabriek’. Misschien wel niet zo’n bijster goed idee dan om net nu voor het eerst in het Museum Industriële Archeologie en Textiel rond te lopen.

Ik stap de lift uit en blijf meteen even stil staan om van het uitzicht over Gent te genieten. Daarna start ik met ‘Ons industrieel verleden 1750-1900′ op de 5de etage. Dit moet zowat het eerste museumbezoek zijn waar ik mij zowaar niet volledig op m’n gemak voelde… Een volledig verlaten ruimte die zijn beste tijd gehad lijkt te hebben, krakende weefgetouwen van eeuwen geleden, enkel mijn eigen voetstappen. ‘Wat kom je hier in godsnaam zoeken?’, spookt het door mijn hoofd. En ook wel dat dit de perfecte setting voor een aflevering van één of andere politieserie zou zijn… Murder at the museum! Halfweg deze verdieping werd ik opgeschrikt door een suppoost die mij er op wijst dat foto’s maken verboden is in het MIAT. Ik repliceer dat dat toch niet meer van deze tijd is; hij antwoordt achter dat ik het wel op voorhand kan aanvragen (meer info op de website). Met een zucht berg ik mijn fototoestel op en daal af naar de 4de etage.

[portfolio_slideshow]

Hoe oubollig het hoogste verdiep aanvoelt, zo fris verrast het verdiep lager over ‘Wereldwijdwerken, zes generaties over werk en leven’. Een hoge ruimte met indrukwekkende raampartijen en wit als hoofdtoon. Met eigentijdse belettering en interactieve elementen worden de producten van de industrialisatie voor de verschillende generaties belicht. Na nog een trap neerwaarts beland ik in ‘Katoenkabaal’ op de 3de etage. Hier wordt voornamelijk ingezoomd op het textiel zelf. Qua beleving iets minder hedendaags dan het ‘Wereldwijdwerken’, doch tegelijkertijd tevens minder angstaanjagend dan de levensechte poppen op de bovenste verdieping.

Wanneer ik een uurtje later naar buiten wandel, vraagt de balieman mij nog op de reep ‘En, hoe was het?’. Ik draai mij glimlachend om en zeg dat ik zeker nog eens terugkom als er een extra expo loopt. Beloofd! Mijns inziens liggen er voor het MIAT heel wat mogelijkheden in workshops en dergelijke, een koers die ze met hun mooi gevulde activiteitenkalender resoluut kiezen. Ik hou die in het oog.

Na een lekker ontbijtje bij Simon Says wipten we nog even binnen in het Design museum Gent, dat al lang op mijn to visit lijstje stond. Op zondag mag je daar tot 13u blijkbaar gratis binnen, geen idee of het polsen naar onze postcode (9000 – Gentenaar dus) daar iets mee te maken had. Verschillende mensen gaven reeds aan dat het Design museum Gent geen topper is, maar toch won mijn nieuwsgierigheid – en ook wel de tijdelijke tentoonstelling over Coca-Cola – het van de criticasters.

Volledig coca-cola-lized wandelden we na een uurtje terug buiten. Toch wel eens de moeite waard, mijns inziens. Het museum moet het duidelijk hebben van de tijdelijke trekkers als 125 jaar Coca-Cola en van de focus op kinderen – zie de Playmobil ventjes doorheen de verschillende ruimtes. De vaste collectie mag wat mij betreft best eens afgestoft worden.

[portfolio_slideshow]

Wellicht profiteert het Design museum Gent van de topligging vlakbij de Gras- en Korenlei, maar ondervindt het stevige concurrentie uit de hoek van musea à la STAM en het Caermersklooster.