Als mijn geheugen mij niet in de steek laat, ben ik nog nooit eerder in Bergen geweest. Laat staan in het museum voor schone kunsten aldaar. Mijn trigger? Een Andy Warhol expo in het BAM. Het BAM? Jawel, Beaux-Arts Mons. De expo loopt nog tot 19/01/2014, dus best niet al te lang meer twijfelen als je plannen in die richting hebt.
Je moet het maar doen, een museum over de Red Star Line openen dat de eerste maanden elke dag zo goed als uitverkocht is… Er kunnen natuurlijk ‘maar’ 90 personen per half uur binnen en de oppervlakte is vrijwel niets vergeleken met het MAS, en toch.
Eerdere pogingen stranden op volzet, maar nu boek ik een paar dagen op voorhand twee tickets (€ 8 per stuk) voor het laatste tijdslot op zaterdag – namelijk om 16u30. We komen iets te vroeg aan, krijgen echter wel al ons polsbandje, gaan even van het panoramisch zicht op het dak genieten en wandelen dan de museumzalen binnen.
Het museum is zo opgebouwd dat er eerst gefocust wordt op emigratie door de eeuwen heen en vervolgens de verschillende stappen in het nemen van de Red Star Line doorlopen worden. Wat er in dat gebouw aan de Rijnkaai gebeurt: denk vooral in termen van ontsmetting en medisch onderzoek. Daarna ga je aan boord, leer je daar wat over en even later land je in Amerika. Zelfde – zelfs nog strengere procedures daar – om het land binnen te komen en tenslotte wacht het grote avontuur.
Zoals zovelen speur ik voornamelijk naar mijn eigen geschiedenis. Mijn grootvader Elmer Descamps is niet vanuit Antwerpen vertrokken, maar daar wel terug aangekomen… Zijn vader emigreerde namelijk een tiental jaar eerder vanuit Southampton richting Moline in Illinois. Wanneer er op het eind verzocht wordt om zelf naar namen in hun archieven te speuren, ben ik dus lichtjes ontgoocheld dat ik niets vind onder Descamps of Elmer. De focus ligt wel degelijk op het vertrekken, niet op het terugkeren naar België.
Ja, ik ben toen ik thuiskwam quasi meteen naar boven gelopen op zoek naar dat werkstukje uit mijn 1ste Kandidatuur Geschiedenis. Daarvoor moest ik – net zoals al mijn studiegenoten – even in mijn familiegeschiedenis graven. Het stuk over mijn emigrerende overgrootvader en zijn terugkeer later in het gezelschap van zijn kinderen heb ik met veel interesse nog eens opnieuw gelezen – al vraagt het wel enige moeite om door mijn toch wel nog vrij onvolwassen inhoud én vorm te kijken. Zoals altijd moet ik even glimlachen als ik de naam van mijn overgrootmoeder lees: Augusta/e Elisa/e Schreiber.
Sincerely yours,
Elise Augusta Alice Descamps
Een expo in de Gentse Kunsthal Sint-Pietersabdij naar aanleiding van 60 jaar televisie? Zo hard iets voor mij en dus teken ik al meteen op de eerste dag present voor Lang leve de tv! Omdat ik niet helemaal zeker ben of ik er die dag nog zal geraken, koop ik op voorhand geen ticket via de website. Bij aankomst beklaag ik mij dat al meteen, want in de rij ‘Ingang zonder ticket’ staat behoorlijk wat volk aan te schuiven… Soit, even geduld dus!
Ik betaal de volle pot en die bedraagt € 14. Toch behoorlijk prijzig als je vergelijkt met een doorsnee tentoonstelling in een museum waar je ongeveer € 5 voor moet neertellen.
De expo zit slim ineen. Enerzijds gebundeld in zalen per thema waar alle tijdperken goed dooreengeschud zijn: zo staan in de quizzaal de kaarten van ‘Hoger Lager’ naast het decor van ‘De IQ-quiz’ en vlakbij dat van ‘Twee tot de zesde macht’. Anderzijds trekken tijdlijngewijs grote televisietoestellen de aandacht. Ze bevatten telkens het typische interieur van een decennium, alsook wat uitleg en cijfermateriaal.
Jeugdsentiment of nog niet zo lang voltooid verleden tijd. Televisie is een medium dat weinigen koud laat. Decors! Kostuums! Het 100% kartonnen social hoekje uit ‘Villa Vanthilt’, de man van Melle, Jimmy B aka een vent van Gent, de Kommil Foo kooi uit ‘Morgen Maandag’, Nancy’s I ♥ Eddy helm uit Thuis, het café van ‘FC De Kampioenen’, …
Dikke duim trouwens voor de interactiviteit. Wat kun je er allemaal doen?
Mijn persoonlijke topmoment? De deur, de kast, de stoel en de gigantische telefoon van Joske Vermeulen. Je weet wel, het kleine jongetje dat verdacht veel op Gaston Berghmans lijkt en in de Trammezandlei 122 te Schoten woont.
Entertainment voor elke leeftijd dus! De Collega’s en Witse naast Kaatje en De Boomhut van Alida Neslo. En ja, ik heb vanavond met net iets meer goesting mijn tv aangezet…
Je bent pas echt in een stad geweest als je het plaatselijke museum voor hedendaagse kunst bezocht. Het zou één van mijn levensmotto’s kunnen zijn… Al klinkt ‘plaatselijk’ nogal denigrerend in het geval van New York en besef ik dat MoMA absoluut niet het alleenrecht heeft op een modern museum in deze stad.
Bij aankomst besluit iemand uit ons gezelschap om een MoMA member te worden en zo kunnen de andere drie gasten voor $ 5 dit nieuwe lid vervoegen. We hebben niet al te veel tijd, veel te weinig eigenlijk om de verschillende verdiepen rustig te doorlopen. Dus besluiten we om voornamelijk te focussen op de vijfde en de vierde etage met schilder- en beeldhouwkunst uit de vaste collectie. Alom- hangt er naast iets minder bekend. Kunsthits als de soepblikken van Warhol, de madammetjes uit Avignon van Picasso, de herkenbare Mondriaans. Voor de vertegenwoordiging van ons Belgenland zorgen Magritte en Ensor.
Zonder twijfel de moeite! Jammer dat er niet meer tijd was. Jammer dat ik niet tot in het Guggenheim ben geraakt. Nog een reden om ooit New York over te doen.
Zo tussen een meeting en een restaurantbezoek in de tijd vinden om een nog niet bezocht museum binnen te wandelen. Ik denk dat dat mijn klein geluk is. Een paar dagen geleden lukte mij dat in Leuven… Een uurtje voor sluitingstijd kom ik aan, ik betaal € 9 en begin gewapend met een sticker en een plattegrondje aan mijn museumwandeling.
Museum M maakt meteen indruk omwille van zijn architectuur. De moderne volumes vloeien naadloos over in de kamers van een oud herenhuis. Het dakterras blaast mij omver. Wat een prachtige plek! Een beetje magisch ook, omdat ik er zo helemaal alleen rondloop en het even lijkt of niemand weet dat ik op de wereld ben. Hier wil ik wel eens met een lekker glaasje in de hand naar een intiem concert luisteren. Ik zeg maar iets.
En dan nog over de collectie! De permanente van M blikt vooral op het verre verleden terug, vaak ook met een religieuze insteek. Als topwerk verwijs ik logischerwijs naar een schilderij over de sacramenten van Rogier van der Weyden. Verder loopt er in die categorie ook een tijdelijke tentoonstelling van Hieronymus Cock.
Mijn hart ligt echter bij de hedendaagse kunst. Daar zorgen Geert Goiris en Sol LeWitt voor. Die laatste met twee enorme werken in een zaal op het niveau van het dakterras.
Videokunst ligt mij veel minder, dus loop ik nogal snel door Blijven Kijken en Saskia Olde Wolbers. Afronden doe ik in het museumcafé! Ja, strenge mevrouw de suppoost, ik ben op tijd buitengeraakt… :)