Categorie archieven: gent

Sint-Jan in Sint-Baafs

Geplaatst op door

Eerlijk? Ik had nog niet zo ongelofelijk veel gehoord over Sint-Jan, de tentoonstelling met Jan Hoet als curator in de Sint-Baafskathedraal. Blijkbaar komt vooral de zogenaamde clash met TRACK onder de aandacht: subsidie versus (quasi) geen subsidie, Jan Hoet vroeger versus Jan Hoet nu. Aan die stemmingmakerij wens ik uiteraard niet deel te nemen. Als Gentenaar kan ik zoveel liefde voor de kunst enkel in de armen sluiten.

Het nadeel van dat low budget wezen van Sint-Jan is wel dat je er geen degelijke website van vindt (of die moest niet vindbaar zijn via Google, wat nog pijnlijker zou zijn). Ook in de gratis toegankelijke Sint-Baafskathedraal – stom van mij om te denken dat ze inkom zouden vragen in een kerk – tref je enkel een A4’tje aan met daarop een plattegrond en de namen van de kunstenaars. Het is op die manier wat moeilijk op gang komen, want wat zijn wij toch ondertussen aan die gidsjes gewoon! Blijkbaar wijdde DMUZE van De Morgen wel een volledige bijlage aan Sint-Jan, maar als niet-abonnee is die mij ontgaan.

Zonder spots op de kunstwerken moet je soms werkelijk zoeken wat nu de originele omgeving is en wat onderdeel van Sint-Jan. Wellicht ligt hierin tevens de genialiteit van de tentoonstelling. Met religie in de hedendaagse kunst als rode draad kun je je geen geschikter locatie dan een kathedraal voorstellen. Nu ben ik niet zo vertrouwd met de architectuur van godsdienstige gebouwen, al kan ik wel zeggen dat de afgescheiden kamertjes (grafkamers?) in de zijbeuken zich perfect lenen tot een expositie.

Salomé | Jan Van Oost

Fabre en Delvoye zijn de bekendste (Belgische) namen op het kunstenaarslijstje. Daarnaast imponeren evenwel werken van bijvoorbeeld Kris Martin en Jan Van Oost minstens even hard. Sterk concept once again, buiging richting ridder Jan Hoet!

Tenslotte wil ik nog even mijn respect uitdrukken voor de verantwoordelijken (gemakshalve gebruik ik dit woord, want geen idee wie daar de plak zwaait) van de Sint-Baafskathedraal. Geen ouderwetse houten kerkstoelen met een leren zitten, maar rijen en rijen .03 stoelen van Maarten Van Severen. Indrukwekkend! De tentoonstelling loopt trouwens tot 29 juli, dus ik doe mijn best om nog eens binnen te wandelen voor een tweede lezing. Bij het opnieuw inspecteren van het plannetje blijkt overigens dat we de crypte vergeten zijn. Terugkeren is bijgevolg de boodschap. En misschien moet ik alsnog proberen die DMUZE te bemachtigen bij wijze van extra begeleiding…

••• UPDATE 1
Het kunstwerk op de foto hierboven (Salomé door Jan Van Oost) is blijkbaar gestolen uit de Sint-Baafskathedraal.

••• UPDATE 2
Gisteren plande ik een tweede ronde voor Jan Hoets Sint-Jan. Toen ik rond 16u30 de kathedraal binnenwandelde, bleek deze nog slechts een half uurtje open te zijn. Kunststress dus! Tegelijk merkte ik een aantal wijzigingen tegenover mijn eerste bezoek. In het bijzonder de afsluitingspaaltjes bij de koorgang en de crypte. De suppoost vertelde mij dat ze sinds de diefstal van Salomé een aantal extra maatregelen genomen hebben. Voortaan ben je verplicht om een ticketje voor het Lam Gods (€ 4) te kopen en dan krijg je tevens toegang tot het grootste deel van Sint-Jan. Enkel stukken blijven vrij te bezichtigen in de midden- en andere beuken. Op die manier stond ik voor het eerst in mijn leven oog in oog met het Lam Gods – minus De Rechtvaardige Rechters uiteraard. Inderdaad een regelrechte schande dat ik dat als Gentse nog niet eerder meemaakte.

De tentoonstelling leeft: nieuwe werken, op andere plaatsen, met de hand geschreven kaartjes als last-minute uitleg. Nu pronkt in de ruimte achter het altaar (de juiste benaming voor dit kathedraaldeel ken ik niet) bijvoorbeeld ‘Le Scarabée Sacré’ van Jan Fabre.

Haast je! Rep je! Nog tot 29 juli in de Sint-Baafskathedraal…

Bieke Depoorter @ Kunsthal Sint-Pietersabdij

Geplaatst op door

Toen ik tijdens mijn eerste portie TRACK de Kunsthal Sint-Pietersabdij aandeed, viel de opbouw van een fototentoonstelling op. Ik besloot om later terug te keren en later werd vandaag. Voor de expo ‘I am about to call it a Day’ van Bieke Depoorter en voor de vaste collectie – wat mij als Gentse € 3,75 kost.

Het permanente blijkt zich te beperken tot de historiek van de Sint-Pietersabdij in de crypte. Verder is er ook nog de movieguide over Alison en het geheim van de gevallen engelen. Deze virtuele gids vertelt in verschillende episodes de niet altijd even vrome geschiedenis van de abdij. Alison neemt je mee door ruimten waar je anders nooit zou komen. Ik besluit om dit ooit te doen samen met kinderen, daarom niet per se de mijne.

Foto’s nemen is niet toegestaan in de tentoonstellingsruimte. Al zijn foto’s van foto’s uiteraard wat van de pot gerukt, een sfeerbeeld misstaat nooit.

De expo brengt twee fotoreeksen van Bieke Depoorter samen. De eerste serie ‘Ou Menya – with me’ schoot ze tijdens een reis doorheen Rusland, via de Trans-Siberische spoorlijn. Ze sliep in huiskamers en fotografeerde echte momenten. De beelden lijken soms alledaags, soms wazig. Ze zijn echter nooit banaal, nooit marginaal. Want Bieke toont veel schrijnends zonder ooit het respect te verliezen voor haar modellen / figuranten. Naadloos wandel je naar het volgende deel ‘I am about to call it a Day’ waar ze hetzelfde deed in een andere setting: de Verenigde Staten.

Foto: Bieke Depoorter

Over de crypte kan ik kort zijn: de abdijgeschiedenis in woord en beeld, wat voorwerpen, een quote die ik wel wil onthouden (‘Dosis sola facit venenum’, vertaald ‘Enkel de dosis maakt het vergif’ door Paracelsus) en een boeiende lijst met de elementen van een feestmaal in de Sint-Pietersabdij. Ik herinner voornamelijk kapoenen (gecastreerde hanen), pauwenpaté en ettelijke types ragout.

Op de kalender van de kunsthal staan trouwens nog een aantal boeiende tentoonstellingen voor 2012, onder andere Dimensies van het boek door Ruth Loos. I’ll be back, zoals een Terminator het placht te zeggen…

Huis van Alijn

Geplaatst op door

Het Huis van Alijn prijkt al lang op mijn uitlijstje onder de sectie Gentse musea. Jawel, ik heb zowat van alles lijstjes… Op deze druilerige donderdag wandel ik richting Kraanlei en stap de trapjes op naar dit museum over de cultuur van alledag. Ik kruis nog net een enthousiast kleuterklasje en betaal als Gentenaar € 3,75 voor mijn toegangsticket.

[portfolio_slideshow]

Het museum bestaat uit thematisch opgebouwde kamers – zoals de rouwkamer, de speelkamer, de babykamer, de reiskamer, … Retro-adepten komen hier absoluut aan hun trekken. Ik ontwaar zelfs enkele vintage stukken die tevens in mijn eigen interieur staan. Ook aan jeugdsentimentele zielen wordt gedacht. Ik glimlach bij een Tiny-boek, een paar Monchhichi’s en een View-Master als museumstukken. Hendrik, het huisspookje, gidst kinderen doorheen het museum. Uiteraard kan een volwassene dat overal opduikende wezentje tevens appreciëren. Verder komt het bewegend beeld uit het dagelijkse leven uitgebreid aan bod op basis van gekregen videotapes (Focus on Found Footage).

Momenteel loopt er onder de noemer ‘Uit het fotoalbum’ een extra expo rond het huwelijk, genaamd ‘Hun schoonste dag’. Dat de man achter de balie dat op uiterst cynische wijze uitspreekt, leert mij dat zijn huwelijk wellicht niet al te rooskleurig was / is. Foto’s van de aankomst van de bruidegom bij het huis van de bruid, een bruidstaart, wat videobeelden en veel meer opgesteld in een knusse kapel charmeren.

Het Huis van Alijn vertelt kleine geschiedenis, maar dat maakt het zo’n sympathieke plek. Meer dan gemiddeld tijdens een museumbezoek moest ik glimlachen – soms zelfs grinniken – omdat iets een herinnering opriep. Leve de cultuur van het alledaagse leven!

Coupurefeesten meets De Bijloke

Geplaatst op door

Coupurefeesten vandaag, dus de Coupure viert feest. Op het obese programma staan boottochtjes, wandelingen, fietstochten, lezingen, optredens met al headliner de Gentse trots Das Pop. Mij springen evenwel dadelijk de (gratis) concerten in De Bijloke in het oog.

Bij aankomst in het Muziekcentrum blijk ik zowat de enige te zijn zonder pensioengerechtigde leeftijd. Terwijl ik bedenk dat ik toch beter een andere hobby zoek, druppelen er gelukkig nog wat jeugdigere enkelingen het nogal dun bevolkte Kraakhuis binnen. Daar trakteren cellist Benjamin Glorieux, pianist Anthony Romaniuk en violiste Paulina Sokolowska de klassieke zielen op Tsjaikovski, Schubert, Chopin en Beethoven.

Beetje stom natuurlijk om een foto met enkel instrumenten te posten. Tijdens het concert durfde ik de muzikanten echter niet meer te storen, we zaten dan ook nogal dichtbij – wat meteen het intieme Kraakhuis zo sympathiek maakt. In dit kader liet ik mij iets te vaak afleiden. Door de blitse jurk van de violiste die niet zou misstaan op de rode loper in Cannes, al zou het contrast met de loper wellicht te onbestaand zijn. Door de geluidjes. Kuchjes en iets wat mij leek als de ademhaling van diezelfde violiste.

Meteen mijmerde ik weg naar het boek van Haruki Murakami dat ik momenteel aan het lezen ben: ‘Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld’. In dat boek (voorlopig ongeveer halfweg) slaagt er professor er in om bepaalde geluiden weg te nemen. Zou een concert beter zijn als je alle nevenklanken wegfiltert? Ik denk het persoonlijk niet, want dan kan je net zo goed naar een opname op cd luisteren.

Voor elk muziekstuk geeft Benjamin Glorieux op vlotte wijze een extra woordje uitleg. Bij Chopin neemt de pianist – al even welbespraakt – dit voor zijn rekening. Het brengt je meteen in de juiste stemming. Ze verduidelijken tevens dat ze speciaal voor de Coupurefeesten met z’n focus op geschiedenis een historisch programma samenstelden. Behalve in de werken keert deze toets terug in de instrumenten: de vleugelpiano stamt uit 1894, de cello en de viool worden bestreken met darmsnaren.

Een mooi initiatief om op een buurtfeest ook dat streepje klassiek niet te vergeten… Al vrees ik wel dat ze met een dergelijk programma niet meteen een nieuw publiek zullen aantrekken. Te weinig populair mijn insziens. Misschien was een sonate voor cello en piano (getranscribeerd naar een trio met viool) marketinggewijs slimmer.

Côté Jardin

Geplaatst op door

Op Pinksterzondag liep de Bijlokesite vol voor de tweede editie van een muzikale picknick, gedoopt als Côté Jardin. Wegens gezondheidsreden – man, man, man, wat klinkt dit formeel – moest ik verstek laten gaan voor all the way. Dus er een dagvullende activiteit van maken met wat andere mensen en een thuisbereide picknick lukte niet. Ik moest het doen met in de vooravond eventjes tot daar te wandelen (het maximum van mijn fysische mogelijkheden op dit moment, geloof me), even genieten van de sfeer en weer terug.

Wat een locatie toch, die Bijlokesite! Ik was er al meermaals geweest voor Gent Jazz, het STAM of de concertzaal. Steevast fan van de site, maar op zo’n zonovergoten zondagnamiddag charmeert de plek des te meer.

Even nog het laatste stukje van ‘Spring is in the air’ meepikken, wat de website omschrijft als ‘grootstedelijke jazz met een accordeontoets’ is echter niet meteen mijn meug. Desalniettemin who cares? Met dit stralend weer en allemaal lachende mensen hoor je mij niet klagen. Zij die liever niet zelf een picknick meenemen, kunnen ook aan de kraampjes terecht. Dat doen wij maar al te graag! De Bionade en de frozen yoghurt van Moochie smaken naar zomer. Dan verschijnt Greet Samyn – presentatrice bij Klara, bedankt aan de Twitteraccount van De Bijloke om zo snel een naam op de stem te kleven – op het podium om ‘Taraf de Bruxelles’ aan te kondigen. Veel meer mijn ding, want nogal Balkan met zowaar enkel Goran Bregovic deuntjes.

Naar het einde van het optreden toe stappen we rustig terug naar huis, ons voornemend om volgend jaar met een picknickmand present te tekenen. Want dergelijke Gentse initiatieven met een hart voor klassiek moeten sowieso ondersteund worden!