Een aantal weken geleden publiceerde zesta.be een nieuwsartikel over stevia, een Zuid-Amerikaanse zoetstof die tot voor kort in Europa verboden was. Een ongegrond vermoeden van kankerverwekkend wezen was hiervoor de aanleiding. Toen men het tegendeel bewees, kreeg stevia meteen de gelegenheid om een te duchten concurrent van suiker te worden.

Zal stevia in deze opzet slagen?

Wanneer ik een DM’ke kreeg op Twitter of ik steviachocolade van Cavalier wou proeven, repliede ik meteen “ja”. Niet zozeer voor mezelf, want ik ben in se niet zo’n zoetekauw. Vrouwen die quasi moordlustig worden in geval van chocoladegebrek, ik reken mezelf niet tot die categorie. Maar ik veronderstelde dat onze metser en de dames van de zesta.be redactie wel nieuwsgierig zouden zijn…

De eerste at de reep met pralinévulling zonder veel enthousiasme op. De tweede vertoonden al even weinig enthousiasme. De chocolade is zeker eetbaar, maar enorm bitter. Nu houden zij echter wel van een streepje fondant. Dat de tablet nog steeds half opgegeten in mijn schuif ligt, bewijst dat we nog niet meteen into stevia zijn.

Al zal dat met Candarel versus suikerklontjes en soyaroom versus echte wellicht niet anders geweest zijn. Dus ik geef de zoetstof absoluut nog een kans.

Vandaag at ik voor het eerst sinds – tja, sinds wanneer… – bloedworst. Misschien zelfs voor het eerst tout court. Want ik herinner als kind de bloedworstelijke eer aan moeder en zus te laten. Al kreeg ik wellicht ooit een schijfje boudoin noir geserveerd in één of ander restaurant, maar dan niet in het gedaante van een volledige worst.

Dus niet dat ik dat zomaar bij de beenhouwer of in de supermarkt zou kopen. Geen haar op mijn hoofd zelfs die dat in overweging zou nemen. Maar nu overhandigde de metser ons vorige week een pakketje bloedworst. Levende vers, zoals wij in West-Vlaanderen zeggen. Want het varkentje wiens bloed tot worst verwerkt werd, huppelde vorige maandag nog in het varkenshok rond.

Uit nieuwsgierigheid of ik bloedworst na zoveel jaren wel lekker zou vinden en omdat mijn vriend aangegeven had er hetzelfde over te denken, bakte ik vanavond de beulingen. Daarbij serveerde ik gekookte aardappelen en appelmoes.

What can I say? De geur van de ongebakken bloedworst wekte niet meteen mijn eetlust op. Het gebakken exemplaar al evenmin. Maar ik heb mijn best gedaan… Ik pulkte de vulling wat uit het velletje en at zo meer dan de helft op. Met lange tanden, dat geef ik grif toe. En dat heb ik wat betreft eten absoluut niet vaak.

Uiteindelijk ben ik tevreden dat ik het toch nog eens geprobeerd heb. Bij een volgende gelegenheid vrees ik echter te zullen passen. Al zou het vermoedelijk helpen wanneer ik deze bloederige worst – letterlijk in het geval van rechstreeks van varken naar consument – niet zelf moet bakken.