Een avond met Martin Morales
Naar aanleiding van een op til staande resto recensie bij de Peruaan Poco Loco in Wondelgem, leent een vriendin die een jaar in het land verbleef mij een kookboek getiteld Ceviche uit. Ze omschrijft het boek van Martin Morales als geweldig en zo ziet het er inderdaad uit! Wanneer uitgeverij Luster ter ere van de Nederlandse vertaling een avond met deze chef organiseert, teken ik dan ook meteen in.
Dat ik zwak voor spiegelei heb, is inmiddels geen geheim meer… Dat paardenoog combineert zo gemakkelijk: met avocado, pompoen, linzen, sojascheuten. Maar dus ook met spinazie! Dat in combinatie met een recept van Donna Hay waarin chorizo, kikkererwten en eieren samen in de pan eindigen, brengt mij bij mijn Moorse omelet.
ingrediënten (voor 2 personen)
bereidingswijze
De begeleiding kan zelf ingevuld worden. In ons geval was dat gemengde sla, mijn favoriete dressing en een in de oven gebakken halve tomaat (met peper, tijm en afgewerkt met verse basilicum bij het serveren).
Laat het smaken!
De Thaise keuken won mijn hartje al nog voor ik het vliegtuig naar Bangkok op stapte. Vanzelfsprekend spant dat de verwachtingen vrij hoog…
Geen nood! Thailand loste die moeiteloos in.
We aten voornamelijk op straat, de bewuste street food dus. Eetstalletjes met of zonder tafels en krukjes bij, waar à la minute uiterst pure en tegelijk pittige dingen worden klaargemaakt. Van ’s morgens erg vroeg tot ’s avonds erg laat. Die stalletjes hangen soms aan een brommer of een fiets, soms worden ze met de hand voortgeduwd.
Nogal wat mensen hadden ons aangeraden om vooral voor street food te gaan en restaurants links of rechts te laten liggen. Dat advies volgden we! Al moet ik wel zeggen dat de grens tussen street food en restaurant soms nogal wazig is: wat is een eetplek met een stalletje op het trottoir en een garage vol tafeltjes? Maar ook in enkele echte restaurants aten we verrukkelijk… Wat we tijdens onze reis wel totaal niet geëxploreerd hebben, zijn de meer upscale gelegenheden. De gerechten van pakweg 40 tot 200 baht (ongeveer € 1 à 5) bevielen ons al zo ongelofelijk hard dat we geen behoefte hadden om nog dieper in de buidel te tasten.
De ultieme lunch is voor mij een noedelsoep, met rund of vegetarisch. In een grote ketel die opgesplitst is in twee delen zit enerzijds bouillon en anderzijds water om de noedels (en in sommige gevallen ook geschaafde kool) in te koken. Een kleine minuut duurt het om zo’n maaltijd te bereiden: noedels koken, aankleden met allerlei (verse kruiden, sojascheuten, rundsvlees, …) en overgieten met bouillon. In die noedelsoepen laten ze doorgaans ook nog bolletjes drijven van vlees en bloem. Een beetje wennen aan de textuur in het begin, al kun je het eigenlijk zien als de Thaise versie boulet of een ander frituurvleesje. Op tafel staan steevast vier potjes om verder te pimpen: suiker, gedroogde chilivlokken, vinaigrette met pepers en vissaus. Maar we leren al snel om eerst goed de proeven en dan pas nog extra toetsen toe te voegen!
Verder ben ik toch ietwat ontgoocheld over mijn zin voor culinair avontuur. Ik heb een vegetarisch verleden en dat steekt in Thailand terug serieus de kop op… Meer dan de helft van de tijd eet ik dan ook vlees noch vis. Zo zien de brochettes op de foto hierboven er aanlokkelijk uit en toch krijg ik ze niet binnen. Het vlees is iets minder zuiver (met stukjes kraakbeen / vet) dan ik als verwende westerling gewoon ben en mijn maag gebiedt om af te haken. Stom van mij! Mijn vriend toont wel meer culinaire moed en zo maken we in Sukhothai kennis met dit fantastisch lekker zongedroogd varkensvlees.
In de iets toeristischer delen van Thailand kan ik mij wel ergeren aan het feit dat ze hun toch gevarieerde Thaise menukaart voor toeristen danig lijken in te krimpen tot er bij wijze van spreken enkel nog pad thai overblijft. Uiteraard at ik superlekkere pad thai tijdens deze trip, zoals het exemplaar hieronder bij het station van Chiang Mai.
Maar waarom zou je altijd pad thai eten als er ook originelere kraampjes zijn met bijvoorbeeld noedelsoep waarin zowel inktvis, venusschelpen als stukken chorizo drijven? Vanzelfsprekend opnieuw een bestelling op initiatief van mijn moedige wederhelft.
We aten te veel lekkers om alles uitgebreid te omschrijven: in zout gebakken zeebaars op de barbecue, soep met kip en kokosmelk (tom kha kai), rode of groene curry, gewokte pompoen met ei, hot pot met zeevruchten, exotische fruitsoorten, …
Azië smaakt naar meer!
•••
Meer over Thailand?
Thailand – eerste indrukken
Thailand – de route, de guesthouses
Ik ben opgevoed met het adagium ‘Wat je begint, moet je afmaken!’. Zo speelde ik dwarsfluit tot mijn achttiende, de laatste jaren vooral met tegenzin. Maar opgeven dat stond niet in het woordenboek van mijn ouders.
Zo trek ik dat nog steeds in mijn leven door. Boeken lees ik uit. Opgestarte initiatieven zet ik – soms tot treurens toe – verder. Opdrachten werk ik af. Als ik dat niet doe of ik bereik een eindresultaat dat onder mijn niveau ligt, dan voel ik mijn schuldig / slecht / rot. Omdat ik mensen ontgoochel, omdat ik ondermaats presteer. Ook al schreeuwt mijn buik “Neen!”, mijn hoofd probeert vooral vol te houden. Doorzettingsvermogen demonstreren. Woord houden. Beloftes nakomen.
Wel, ik leer mezelf om eens te durven met mijn hoofd tegen de muur te lopen. Durven falen. Durven stoppen. Durven opgeven.
Tijd is een kostbaar iets. Ik wil zo optimaal mogelijk leven en mijn weken, dagen, uren, minuten vullen met dingen die ik leuk vind en mensen die ik graag heb.
Een welgemeende “Foert!”.
En mijn excuses richting Culinaria. Vooral allen daarheen!
Zij die ooit samenwoonden met mij – en dat gaat verder dan mijn lief, wegens acht jaar residerend in een beluikje – kennen ongetwijfeld Jamie’s ballen. Een recept van Jamie Oliver dat balletjes in tomatensaus wat Italiaanse schwung geeft, met mozzarella en parmezaan in de oven. Iets wat ik indertijd vaak klaarmaakte. In het kookboek ‘Simple dinners’ van Donna Hay staat een vergelijkbaar gerecht, net iets meer uitgepuurd.
