My favorite bunny suicide

Veel woorden hoef ik hier niet aan vuil te maken…
Misschien al wat uitgemolken, maar glimlachbevorderend effect blijft.

Humor met een food-gerelateerde insteek.
Wat wil een mens nog meer?

[uit: “De terugkeer van de zelfmoordkonijntjes”
door Andy Riley (achtste druk, maart 2010)]

Marokko, in geuren en kleuren

Vijftien dagen road trip doorheen Marokko.
1955 km, 9 tijdelijke verblijfsadressen, 9 tajines, 451 foto’s en 11 bladzijden kribbels in mijn notitieboekje later enkele indrukken in beeld en woord.

Marokko zien

[portfolio_slideshow]

Marokko horen

De roep van de muezzin springt meteen in het oor. Vijf maal per dag, maar voornamelijk die van vijf uur ’s morgens blijft hangen. Zeker als je vlakbij een moskee (of een megafoon die het stemgeluid van de muezzin versterkt) overnacht.

Verder zinderen eveneens de soortement metalen castagnetten van de Gnawa muzikanten in Marrakesh en de fascinerende Arabische taal na. Al beperkt mijn woordenschat zich momenteel tot salaam aleikum (gegroet), bismillah (smakelijk), besaha (proost) en baraka (genoeg).

Marokko voelen

Je kan er niet omheen dat Marokkanen – althans de mannen in het openbaar – lichamelijker met elkaar omgaan dan wij in Europa gewoon zijn. Ze lopen hand in hand. Ze knuffelen en kussen vaak.

Daarnaast heb ik het land en zijn woestijnzand letterlijk gevoeld. 60 km diep in de Sahara, op de Chegaga-duinen. Daar bleek je enkeldiep in het zand te zaken. Eveneens bleek datzelfde zand in combinatie met een brandende zon ondraaglijk pijnlijk op gesandaleerde voeten in te werken. Auwtsch!

Marokko ruiken

Wie Marokko zegt, denkt ondermeer aan schietklare plaatjes. Zoals vuilwitte zakken, piramidegewijs gevuld met specerijen. Kurkuma, komijn, kaneel… Stuk voor stuk strelingen voor de neus wanneer de verkoper jou laat ruiken als verkoopsargument.

En dan nog die indringende geur van een bokaal vol saffraandraadjes. Nogmaals het bewijs dat kwantiteit er vaak niet toe doet. 

Marokko proeven

De beelden maken al duidelijk dat de innerlijke mens overvloedig gevoed werd tijdens deze 15-daagse. Met tajines, brochettes, couscous… Even leek het er op dat het Cuba-effect weer zou optreden. Want toen we de platgetrapte toeristenpaden een beetje verlieten, slonk de menukaart ook zienderogen. En gezien variatie de beste saus is, dreigde ik op een bepaald moment zelfs mijn neus op te trekken voor just another tajine. Maar keer op keer dook gelukkig een verrassende smaakmaker zoals zeeëgel of méchoui (volledig lammetje bereid aan spit) op.

Insjallah…

Regeringsvorming

Als eerste titelidee voor deze post dacht ik aan “A(ha)-politiek”, omdat dat passend omschrijft wat ik voel en denk bij de huidige politieke situatie. En een verduidelijkingsopdracht zal – voor alle duidelijkheid – niets veranderen aan dat voelen of dat denken. Ik ervaar een zekere vorm van desinteresse, af en toe zelfs versterkt door een opwelling van apolitiek willen zijn. En toch blijf ik hopen dat de oplossing voor deze impasse eens geen compromis (just another compromis) zal zijn. Ik wil – los van mijn persoonlijke politieke voorkeur – een Aha-erlebnis: denk aan een magische oplossing, een wonderformule, een toverdrankje die / dat ons voor een aantal jaren verlost van deze regeerleemtes.

Volgens mij zijn we nog veraf van deze Aha-politiek. Koning Albert II krabt ongetwijfeld in zijn weinige haren. Bij wijze van stimulans dacht ik er dan ook aan om hem een bakvorm in de vorm van een regering kado te doen. Een regeringsbakvorm. Alleen kreeg ik mijn visueel idee niet op papier, vandaar de hulp van @landschip

Met bijzondere dank aan @landschip voor de verwerklijking van mijn mentale cartoon

Dot

De meesten onder jullie kennen inmiddels mijn videovoorkeuren: een uitgesproken zwak voor flash mobs en stop motion. De eerste categorie noemde ik smile starters, de tweede een aanvulling daarop. Af en toe share ik een toepasselijk linkje op Twitter of Facebook, maar dit pareltje verdiende een aparte post.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=CD7eagLl5c4]