Ja, ook in ziekenhuizen mogen woordgrapjes gemaakt worden… Maar behalve het Koch lezen als remedie tegen spanning en onlogischerwijze tegelijk verveling, trekken de geluiden die uit de gang die ik niet kan zien weerklinken mijn aandacht.

Flipfloppende damesvoeten, voorbijrollende plastieken wielen, stemmen die bespreken of het bloed nu mag getrokken worden of dat lavement gezet, Plop en zijn medekabouters die het scherm in een belendende kamer vullen, …

En mijn hoofd lijkt al wat ijl te worden. Zonder slikken of spuiten. Gewoon door die ziekenhuislucht en een kamer die zo als filmdecor voor Lieven Debrauwer kan dienen.

Bertolt-Brecht-gewijs wachten, op een vierarmig wezen met een chirurg als ziel op afstand…

Binnen een aantal weken word ik geopereerd door een robot. Rather creapy!

Maar wat mij nog meer zorgen baart, is dat op deze godverdomse bol niemand in staat lijkt om te antwoorden op de vraag of alle kosten voor de operatie terugbetaald zullen worden door mijn hospitalisatieverzekering (DKV via werkgever).

Specialist: ‘Geen probleem! Alle kosten worden terugbetaald.’
Personeelsdienst: ‘Uiteraard worden alle kosten terugbetaald.’
Chirurg: ‘Pas op, je zult wel nog ongeveer € 1.000 uit eigen zak moeten opleggen.’
DKV helpdesk persoon 1: ‘Robotchirurgie? Daarvoor moet je een medisch dossier indienen. Onze arts beoordeelt dan of er al dan niet terugbetaald wordt.’ (op een toontje van ‘Dat je dat niet weet, stom wicht! Dat behoort toch tot iemands algemene kennis!’)
DKV helpdesk persoon 2: ‘Geen zorgen maken. Operaties worden altijd terugbetaald’.
DKV helpdesk persoon 3: ‘Robotchirurgie? Daarvoor moet je een medisch dossier indienen. Onze arts beoordeelt dan of er al dan niet terugbetaald wordt. En ik weet ook niet waarom mijn collega het anders zegt, want ik ben mijn collega niet.’ (op een toontje van ‘Dat je dat niet weet, stom wicht! Dat behoort toch tot iemands algemene kennis!’)
Opnieuw specialist: ‘Maar dat is toch helemaal niet aan jou om een medisch dossier op te sturen! Jouw hospitalisatieverzekering betaalt normaal gesproken alles terug. En als ze niet akkoord zijn, dan is het aan hen om hierover een medisch dossier op te vragen. Zo zitten verzekeringen nu eenmaal in elkaar.’

Diepe zucht! Ik krijg er een punthoofd van. Na geconcentreerd speuren op www.dkv.be en ettelijke telefoontjes ben ik nog steeds niet wijzer geworden. Een simpele ‘ja’ of ‘neen’ – op papier wel, want een mens zou voor minder aan het twijfelen slaan. Meer vraag ik niet…

•••

UPDATE
Na nogmaals een interventie van de personeelsdienst is de kogel door de kerk…
DKV heeft per e-mail bevestigd dat mijn operatie volledig terugbetaald wordt.
Vreugdedansje!

Dat prent een goede vriend mij tot vervelens toe in… Maar het klopt! Als een bus. Want o zo vaak blijken onze assumpties niet meer dan dat zijn. Uitgaan van iets op basis van een vooroordeel, een gewoonte, een traditie. Ik noem het een gemakkelijksheidsredenering.

Gisteren lunchte ik ergens in Berchem. Aan het tafeltje schuin naast ons zat een man alleen, wel met zijn iPad als gezelschap. Hij scheen goed ingeburgerd te zijn in het restaurant: grapte met de ober, schudde handjes met verschillende habitués. De investeerder, veronderstelden mijn tafelgenoot en ik. Door een aantal uitspraken – en bijgevolg dus een portie luistervinken – concludeerden we dat deze assumptie alvast met een isgelijkteken naast de realiteit mag staan.

Maar toen kuierden een aantal parkeerheren voorbij, hun boetemachientje in de aanslag. Alle restaurantgasten keken toe hoe een aantal wagens – waaronder een Porsche – een boete onder de ruitenwisser geschoven kregen. De investeerder veerde nog recht, meteen daarna ging hij met een “Vergeefse moeite!” armbeweging terug zitten.

“Tja,” dacht ik, “een investeerder die zich een Porsche kan permitteren ligt vast niet wakker van een parkeerboete!”. Enkele gangen later vertrok deze meneer en stapte in… een Peugeot monovolume.

Nog maar eens bij de neus genomen door mijn eigen veronderstellingen!