Ondertussen staat het buiten kijf dat Kobe Desramaults hot is… Een aantal maanden geleden kousenvoette hij de top 100 van The World’s 50 Best Restaurants binnen op de 92ste plaats. Vorige week lauwerde Gault Millau hem als ‘chef van het jaar’ met een bewonderenswaardige score van 18,5/20. Exact evenveel als Hertog Jan van Gert De Mangeleer, een restaurant dat sinds vorig jaar 3 Michelinsterren op zijn culinaire kroon mag steken. Vandaag stelde Michelin de gids van 2013 voor met rijzende en vallende sterren, maar mij sprong voornamelijk het status quo voor In De Wulf in het oog.
Zelf onderging ik de food experience bij Desramaults’ sterrenzaak in Dranouter en tevens herhaaldelijk in het bistronomieconcept De Vitrine. Fris, eigentijds, wow-na-wow-na-wow. Duidelijk met mosterd uit de Scandinavische wind die aangevoerd wordt door Noma van René Redzepi. Bij die recentelijke Brugse topper Hertog Jan proefde ik helaas nog niet van de groentjes uit eigen tuin of andere topgerechten.
De officiële waarderingsuitingen op een rijtje.
In De Wulf
- Michelin: 1 ster
- Gault Millau: 18,5/20
- The World’s 50 Best Restaurants: 92ste plaats
Hertog Jan
- Michelin: 3 sterren
- Gault Millau: 18,5/20
- The World’s 50 Best Restaurants: vermelding
Welke parameters rechtvaardigen die verschillen?
Of ligt daarin nu net het bestaansrecht van die verschillende quoteringen?
Voor mij persoonlijk voelt het aan dat Michelin net iets meer naar dat conservatieve clubje neigt, terwijl anderen originaliteit en rock ’n roll gehalte evenzeer appreciëren. De Bib Gourmands van Michelin kan ik dan weer wel appreciëren. Het sterkt mij voornamelijk in mijn overtuiging om meer belang te hechten aan de Gault Millau punten; gezien deze recensenten beter lijken aan te sluiten bij mijn eigen rating.
Ik bedank voor eerder duf mét ster.
Leve de filosofie van de Flemish Foodies en andere voorvechters van de hot cuisine!
Schwung muss sein.
