Een boek van Sien Volders

Sien Volders, geboortejaar 1983 en gediplomeerde kunsthistorica. Dan vraag ik me meteen af of ik ooit naast haar in het auditorium gezeten zou hebben… Want studenten geschiedenis en kunstgeschiedenis volgen nu eenmaal een vijftal vakken samen. Soit, tijdens wat online gespeur leer ik toevallig dat ze haar leven deelt met Lieven Scheire. Niet dat dat iets ter zake doet als je een boek van iemand leest, maar ik geef het toch maar even mee voor zij die eerder van de boekskes houden dan van het echte werk.

Over naar Noord, het debuut van Sien Volders.

Op de cover en de achterflap staan (uiteraard) uitsluitend lovende woorden, héél erg lovende woorden zelfs van onder meer Guy Mortier en Herman Brusselmans. Als ik dat lees vooraleer ik aan het boek begin, heb ik altijd zo’n ja, ja, ’t zal wel gevoel. Eens ik het boek uit heb, grijp ik nog eens terug naar die complimenten en ik begrijp nu ieder woord.

Zilversmid en juwelenontwerpster Sarah Torun Aysgarth rijdt in haar olijfgroene Dodge uit 1969 Vancouver uit. Noordwaarts, tot je niet meer verder kan (met de auto). Zo belandt Sarah in Forty Mile, een goudzoekersstadje waar ’s zomers toeristen komen en ’s winters zwaar gedronken wordt om het barre van de winter in het noorden te vergeten.

Sarah trekt naar Forty Mile om even afstand te nemen van haar werk, zodat ze daar in alle rust een weloverwogen beslissing kan nemen. Gaat ze verder als zelfstandige juwelenontwerpster of verkoopt ze als het ware haar ziel (en dus haar ontwerpen genaamd Torun) aan een bekend juwelenhuis met internationale faam? Kiest ze voor de kunst of voor het geld? Of is de keuze misschien niet zo zwart-wit?

Meteen connecteert Sarah met andere creatieve geesten: Adam en Jacob die met hun livemuziek ’s avonds de lokale Tavern opjutten, Mary van de enige winkel in Forty Mile die later een ooit bekende kunstschilderes blijkt.

Meer vertel ik beter niet… Gewoon Noord lezen en je laten betoveren door de natuur en de mensen uit Noord-Canada. Bijna niet te geloven dat dit boek door een Belgische geschreven is.

Handleiding voor digitale humanisten
Een boek van Fredo De Smet

Iets schrijven over een boek wanneer je de auteur persoonlijk kent, het voelt vreemd aan… Een beetje zoals – totaal fictief voorbeeld – wanneer je een restaurant recenseert en de chef geen onbekende is.

Ik startte in januari met de inleiding die mij meteen kon bekoren en toch geraakte ik niet verder dan die eerste 15 pagina’s. Nu moet ik als verzachtende omstandigheid wel meegeven dat 2019 totaal geen leesjaar lijkt te worden… Mijn Goodreads challenge staat de laatste jaren steevast op 12 boeken per jaar, dus 1 per maand. We zijn inmiddels april, dus de teller zou minstens op 3 moeten staan. Niets is minder waar, Artificial stupidity is het eerste boek dat ik opensla in 2019.

Laat mij beginnen met een diepe buiging voor Fredo De Smet. Ik geef het toe: ik had mijn twijfels, want in real life meetings zijn we het niet altijd eens en ik durf hem wel eens te verwijten dat hij te pas én te onpas de filosofische tour opgaat. Daar krijgen überrealisten als ik de wubbes van.

Maar – en dat haalt Fredo trouwens zelf aan in het boek als de achtste vuistregel in zijn handleiding voor digitale humanisten – in het leven laat je je beter niet altijd omringen door gelijkgezinden. We kennen allemaal de filterbubbel, het gevaar dat je eenzijdig nieuws te zien krijgt door de filter van friends & followers. Hij refereert naar tooltjes (extensies in de webbrowser) zoals EscapeYourBubble om daaraan te ontsnappen. Dat achtste devies luidt trouwens Break your bubble – en de andere tips (à la Letting go, with dignity of Share your commons) bekken allemaal even goed. Het doet mij overigens denken aan de Het grote gelijk campagne van De Standaard waarbij de krant dus faciliteert dat je in gesprek gaat met iemand die er een andere mening op nahoudt.

In februari nodigde ik hem dan ook uit om te spreken op een Smart Media Meetup – een initiatief van mijn werkgever imec, MediaNet Vlaanderen en MediaHub Brussel waarbij we professionals uit het ecosysteem rond media en innovatie bij elkaar brengen. Op deze meetup kwam eerst professor Lieven De Marez aan het woord over de imec.digimeter, een jaarlijks onderzoek naar het gebruik van media en technologie bij de Vlaming. De rode draad doorheen de conclusies van de meest recente imec.digimeter studie was de haat-liefde verhouding tussen mens en technologie. Deze vaststelling leek mij het perfecte bruggetje naar het verhaal van Fredo, over hoe je als burger kunt omgaan met deze nieuwe digitale realiteit. En het moet gezegd: ik was onder de indruk van hoe hij zijn verhaal bracht…

Ik betrap mezelf erop dat ik tijdens het lezen geniet van referenties naar personages uit de recente en minder recente geschiedenis. Van Ludwig von Beethoven over Norbert Wiener tot Aaron Swartz. Meermaals leg ik het boek aan de kant om even te googelen en verder te lezen over wat de auteur aanraakt. Doorgaans ga ik niet zo interactief om met een boek, niettemin kan ik mij wel vinden in deze iets minder passieve vorm van lezen. Op het einde maak ik zelfs een Spotify playlist aan met de 10 luistertips / remixes die aangeraden worden als het ervaringsgedeelte van het Remix your identity advies. Ik kan alleen de Quiet Village remix van Jonathan Jeremiah’s Happiness niet vinden op Spotify.

Tot slot moest ik regelmatig glimlachen. Zoals bij het lezen van het dankwoord, waar hij Arjen van Kol in vermeldt… Arjen wie? Je kent hem of zijn voornaamste geesteskind zeker: hij is de man achter synoniemen.net en ook mijn dikke vriend. Schrijvershumor, ik hou er wel van.

Een boek van Hannelore Bedert

Hannelore Bedert ken ik wel als singer-songwriter, alleen wordt haar muziek maar zelden gedraaid op Studio Brussel en zo volg ik haar eigenlijk niet… Geen idee dus dat de dame meer dan muziekteksten schrijft. Als ik er even bij stilsta, lijkt het me wel een logische evolutie in een artistieke carrière voor singer-songwriters die met het gevoel lopen niet alles via hun muziek te kunnen kanaliseren. Uiteraard zijn songteksten en romans twee verschillende disciplines, alleen begrijp ik dat de stap naar een boek schrijven kleiner is als je al gewoon bent om zinnen neer te pennen.

Ik maak kennis met ‘Lam’ via een Goodreads connectie. De cover spreekt mij aan, de naam Hannelore Bedert prikkelt eveneens mijn nieuwsgierigheid. ‘Want to read‘ it is.

*** spoiler alert *** Lees verder →

Een boek van Peter Zantigh

Don’t judge a book by its cover… Soms denk je dan: waarom niet? Want als auteur / NRC-journalist Peter Zantigh deze geslaagde illustratie laat ontwerpen voor zijn derde roman ‘Na Mattias’, dan gaan er wat mij betreft al goede smaak kudos zijn richting uit.

* spoiler alert * Lees verder →