Vive le Gent Jazz!

Na mijn visuele lofzang aan het adres van Couleur Café enkele weken geleden, voel ik mij verplicht om dat andere stadsfestival van mijn persoonlijke voorkeur een gelijkwaardige portie aandacht te geven. Gent Jazz, oftewel chillen om de hoek.

De kracht van Gent Jazz ligt volgens mij in telkens dat tikkeltje meer.

Eerst en vooral de toplocatie: de Bijlokesite is sowieso een architecturaal pareltje bestaande uit authentieke en ultramoderne volumes, voor de gelegenheid gecombineerd met zomerse festitenten en plankenvloeren.

Vervolgens het sterke programma: wat muzikaal voer voor de kenners aangevuld met een resem meer poppy namen. Van mijn tweeledige doortocht (anno 2009 en 2010) herinner ik mij Leela James, Jamie Lidell, The Cinematic Orchestra en Kruder & Dorfmeister. Vier keer knallend!

Tenslotte geloof ik – foodie zijnde – dat de liefde voor muziek ook gelinkt blijft aan de maag. Ik hou ervan dat de drankjes fris en in glazen geschonken worden. Een ideale Gent Jazz avond start dus voor mij met Jacob’s Creek sparkling wine (bubbles!), gevolgd door Vedett Extra White. De catering biedt eveneens amusante alternatieven voor de doorgaans vettige festivalkeuken: mosselen, thai green curry, originele slaatjes en broodjes, artisanale ijsjes.

En dan vergeet ik nog andere verademingen – zoals de sterke AV ondersteuning, de regel om wildplassers van het festivalterrein te sturen, de gratis drukpersverse krant (in mijn geval de zaterdageditie van De Standaard) bij het buitengaan, het onbaldadige gedrag van het publiek, …

Gent Jazz, keep up the good vibes! Ik ben fan.

Just another mijmering

Mijn lichaam raakt in toestand van vermoeidheid vaak de juiste verhouding tussen massa en ruimte kwijt. Een vreemde vaststelling, zo eentje waar ik mij bij elke ervaring opnieuw over verwonder.

Wanneer ik volledig uitgeput in bed of zetel lig en mijn ogen sluit, dan dwaalt mijn geest af naar een eerder dagdromerige toestand. En in die toestand kan ik voor mezelf moeilijk uitmaken hoe groot of hoe klein ik ben in relatie tot de ruimte of het meubel waarin ik mij bevind. Soms voelt het aan alsof ik een reus ben die bij het inademen moet oppassen om met de borstkas het plafond niet te raken. Soms ben ik een kabouter die het hoofdkussen als een fatboy ervaart.

Hoe hard ik mij ook concentreer om mijn menselijke afmetingen (170 cm lang) voor ogen te halen, het lukt mij niet om het lichamelijk zo aan te voelen. Maar geen nood. Reus, kabouter, mens – met gesloten ogen maakt het weinig uit welk volume nu precies schaapjes telt.

Je bent jong en je verzamelt wat

Op een zomerse donderdag belandt het gesprek ter hoogte van ons eiland (jawel, een verzameling bureau-elementen zoals in de gelijknamige televisieserie) op het onderwerp verzamelingen. Wat verzamelt een mens als kind of als tiener. Voor de hand liggende antwoorden als postzegels, pins en bierviltjes passeren de revue.

En dan wordt er even teruggedacht aan welke mappen er in mijn slaapkamerkast huisden. In de eerste plaats een map met “everything you always wanted to know but never dare to ask about” aboriginals. In de tweede plaats eentje over onze buitenaardse vrienden en aanverwanten.

Maar jij, welke hoogst originele verzameling hield jij er op na?

TO DO before I die

Omdat ik van het principe ben dat een mens niet kan leven zonder plannen, start ik hieronder een lijstje op van dingen die ik nog wil doen vooraleer in vrede kan heengaan. Als 27-jarige lijkt dat nog gedempt klinkende toekomstmuziek, maar je weet maar nooit dat Sint-Pieter met zijn “Next!” op mezelf doelt.

– Fietstocht naar Santiago de Compostella
– Treintocht op Trans-Siberische spoorlijn (Sint-Petersburg – Vladivostok)
– Bezoekje aan Michelin-restaurants in minstens 10 landen
– Meerijden in volgwagen bij grote koers à la Ronde Van Vlaanderen

(Inspiration: @arcum - Source: www.threadless.com)

PS: Ik beken. Ik heb een zwak voor lijstjes… ^^
PS: Voor diegenen die mij een gebrek aan ambitie verwijten, dit lijstje is permanent under construction!

Wielertruitje

Verzamelingen en verbanden prikkelen sowieso mijn aandacht. Soms zijn dat verzamelingen van fruitigvormige stressballen of roestige barbeques. Soms zijn dat gesprekken over gerelateerde onderwerpen – zoals over wielertruitjes.

Waarom beslissen mensen in godsnaam om een wielertruitje te kopen?

De eerste gesprekspartner poneerde dat mensen enkel vanuit een bepaalde ploegovertuiging een truitje aanschaffen (“Wie wil nu rondfietsen in een truitje van een Kazachse dopingploeg?”). De tweede dat estethiek belangrijker is dan idolatrie – Quick Step follows Team Sky. Of hoe een oogstrelend ontworpen truitje prioriteit krijgt boven een truitje van een bewonderenswaardige wieleratleet.

Wat denken jullie?

[polldaddy poll=3463284]