Auteur archieven: elidesc

Witte chocolade

Geplaatst op door
Antwoord

Gisteren at ik een witte Chokotoff. Jawel, een witte Chokotoff.

Meteen maakte ik een bedenking rond de zekerheden in het leven. Een Chokotoff hoort chocoladebruin te zijn. Liefst nog met een gouden richeltje op het verpakkingspapiertje – of is dat een urban legend? Het doet er mij ineens aan denken dat ik als marketeer bij Côte d’Or toch iets zou doen met die legende.

Maar deze extreme white over van Chokotoff is dus geen alleenstaand geval. Sinds een paar jaar lijkt het alsof chocoladefabrikanten een nieuwe niche ontdekt hebben. Chocoladeproducten die iedereen al kent en massaal consumeert, maar dan in het wit. Denk aan witte Maltesers, Twix, Lion, Mikado, …

Vroeger bracht de Sint mij steevast witte chocoladefiguren. Wat kende die man toch goed mijn persoonlijke voorkeur… Toch kan deze witte trend mij niet boeien. Geef mij door de band genomen maar het origineel!

Marokko, in geuren en kleuren

Geplaatst op door
4

Vijftien dagen road trip doorheen Marokko.
1955 km, 9 tijdelijke verblijfsadressen, 9 tajines, 451 foto’s en 11 bladzijden kribbels in mijn notitieboekje later enkele indrukken in beeld en woord.

Marokko zien

[portfolio_slideshow]

Marokko horen

De roep van de muezzin springt meteen in het oor. Vijf maal per dag, maar voornamelijk die van vijf uur ’s morgens blijft hangen. Zeker als je vlakbij een moskee (of een megafoon die het stemgeluid van de muezzin versterkt) overnacht.

Verder zinderen eveneens de soortement metalen castagnetten van de Gnawa muzikanten in Marrakesh en de fascinerende Arabische taal na. Al beperkt mijn woordenschat zich momenteel tot salaam aleikum (gegroet), bismillah (smakelijk), besaha (proost) en baraka (genoeg).

Marokko voelen

Je kan er niet omheen dat Marokkanen – althans de mannen in het openbaar – lichamelijker met elkaar omgaan dan wij in Europa gewoon zijn. Ze lopen hand in hand. Ze knuffelen en kussen vaak.

Daarnaast heb ik het land en zijn woestijnzand letterlijk gevoeld. 60 km diep in de Sahara, op de Chegaga-duinen. Daar bleek je enkeldiep in het zand te zaken. Eveneens bleek datzelfde zand in combinatie met een brandende zon ondraaglijk pijnlijk op gesandaleerde voeten in te werken. Auwtsch!

Marokko ruiken

Wie Marokko zegt, denkt ondermeer aan schietklare plaatjes. Zoals vuilwitte zakken, piramidegewijs gevuld met specerijen. Kurkuma, komijn, kaneel… Stuk voor stuk strelingen voor de neus wanneer de verkoper jou laat ruiken als verkoopsargument.

En dan nog die indringende geur van een bokaal vol saffraandraadjes. Nogmaals het bewijs dat kwantiteit er vaak niet toe doet. 

Marokko proeven

De beelden maken al duidelijk dat de innerlijke mens overvloedig gevoed werd tijdens deze 15-daagse. Met tajines, brochettes, couscous… Even leek het er op dat het Cuba-effect weer zou optreden. Want toen we de platgetrapte toeristenpaden een beetje verlieten, slonk de menukaart ook zienderogen. En gezien variatie de beste saus is, dreigde ik op een bepaald moment zelfs mijn neus op te trekken voor just another tajine. Maar keer op keer dook gelukkig een verrassende smaakmaker zoals zeeëgel of méchoui (volledig lammetje bereid aan spit) op.

Insjallah…

Regeringsvorming

Geplaatst op door
2

Als eerste titelidee voor deze post dacht ik aan “A(ha)-politiek”, omdat dat passend omschrijft wat ik voel en denk bij de huidige politieke situatie. En een verduidelijkingsopdracht zal – voor alle duidelijkheid – niets veranderen aan dat voelen of dat denken. Ik ervaar een zekere vorm van desinteresse, af en toe zelfs versterkt door een opwelling van apolitiek willen zijn. En toch blijf ik hopen dat de oplossing voor deze impasse eens geen compromis (just another compromis) zal zijn. Ik wil – los van mijn persoonlijke politieke voorkeur – een Aha-erlebnis: denk aan een magische oplossing, een wonderformule, een toverdrankje die / dat ons voor een aantal jaren verlost van deze regeerleemtes.

Volgens mij zijn we nog veraf van deze Aha-politiek. Koning Albert II krabt ongetwijfeld in zijn weinige haren. Bij wijze van stimulans dacht ik er dan ook aan om hem een bakvorm in de vorm van een regering kado te doen. Een regeringsbakvorm. Alleen kreeg ik mijn visueel idee niet op papier, vandaar de hulp van @landschip…

Met bijzondere dank aan @landschip voor de verwerklijking van mijn mentale cartoon

Punctuatie

Geplaatst op door
14

Volgens wordlingo.com betekent punctuatie “alles in geschreven taal buiten de daadwerkelijke letters of de getallen, het omvatten leestekens (vermeld bij recht), inter-woordruimten en inkeping”. Leestekens stonden sowieso al op mijn i swear pagina vermeld, omdat ook schrift intonatie verdient. Maar het werd toch tijd voor een verduidelijkende blogpost.

Soms heb ik het gevoel dat leestekens in hedendaagse communicatievormen minder belangrijk worden. Of hetzij om met een aantal exemplaren samen een smiley te vormen… Maar ik blijf mij hier fanatiek tegen verzetten.

Ik tweet met leestekens.
Ik sms met leestekens.
Ik e-mail met leestekens.
Het kost mij zelfs steevast moeite om na
“Met vriendelijke groeten, [nieuwe regel] Elise” geen punt te plaatsen.

Ook op mijn blog krijgen leestekens een prominente rol in mijn teksten. Als ze er staan, betekent het wat. Als ze er niet staan (zoals in sommige opsommingen of als ik één zin tweet die hoort te eindigen op een punt) zeker ook.

Bovendien vind ik dat leestekens zoveel zeggen over hij of zij die ze gebruikt. Ik kan het niet nalaten om slordige gebruikers stiekem over de ganse lijn nonchalant te vinden. Of zo gebruikt een vriend van mij vaak twee puntjes, in plaats van één of drie. Gegarandeerd vraag ik mij af of daar een diepere betekenis achter zit.

Tot zover mijn betoog ten voordele van de punten, de komma’s, de dubbele punten, de vraagtekens en soortgenoten van deze wereld!

Examenproevertjes

Geplaatst op door
1

Vroeger. Toen mijn zus en ik middelbare school liepen. Toen het examens waren. Dan studeerden wij in de namiddag bij voorkeur thuis. Elk op onze kamer. Of toen dat iets te weinig bevorderlijk bleek voor de concentratie mijn zus beneden in papa’s kantoor en ikzelf op mijn kamer.

Maar we bleven in de loop van die studeernamiddagen wel contact houden.
Via de proevertjes…

De proevertjes?
Jawel, de proevertjes.

Dat waren kleine hapjes die mijn zus en ik voor elkaar creëerden. Elk om de beurt. En om het origineelst. Een cracotte met choco en M&Ms bijvoorbeeld. Of ietwat vreemdere combinaties – waarom eens niet proberen met augurk?

Zo bereidden wij ons eigen multiple-gangen menu.
Zonder sterren welteverstaan.
Maar met de nodige zusterliefde om de volgende dag vlekkeloos te slagen.