Het zal jullie wellicht al opgevallen zijn dat ik het laatste jaar opvallend minder uit eten ga. Geen gemakkelijke opgave dus om enerzijds nieuwe adresjes te blijven ontdekken én tegelijk voldoende te komen op de plaatsen waar ik graag kom. Laat ons dat vooral als ‘first world problem’ labelen… Niettemin kijk ik al een jaar uit naar de opening van het nieuwe restaurant van chef Tomek Mroszczak (voormalig chef Ganzerik en sous-chef J.E.F.) en gastheer Lieven Cobbaut (voorheen actief in de hotelsector en vervanger van de bevallen gastvrouwen in Cochon De Luxe en Roots).

Waarom?

• Omdat Tomeks keuken in de Ganzerik altijd bekoorde. Hij heeft een leuke eigen stijl.
• Omdat Eén Twee Vijf ook acht jaar lang ons huisnummer was in de Bijlokevest.
• Omdat mijn vriend sinds mensenheugnis over dat specifieke pand zegt dat het een perfect horecapand zou zijn.
• Omdat Frederic Hooft het interieur voor zijn rekening nam en mijn vriend fan is.

Midden september zwaait Eén Twee Vijf de deuren open. Persoonlijk vind ik het een goede aanpak om een nieuwe zaak enkele weken de tijd te geven om op snelheid te komen. Dus mik ik op midden oktober om te reserveren en blijkt dat dan net niet de periode dat wij één jaar geleden Georges voor het eerst omarmden. De dag na zijn verjaardag – dus op donderdag 11/10/2018 – leg ik ons tafeltje vast en dan zullen we klinken op één jaar mama en papa.

De babysittende vrienden arriveren, wij springen op onze fiets en de fietsbrug aan het einde van het fietspad dat vlakbij ons huis voorbijkomt is meteen onze eindhalte. We mogen kiezen of we voor een tafeltje of de bar gaan. Eerst gaan we aan een tafel zitten, alleen kriebelt het na een paar minuten toch en verhuizen we naar twee barkrukken.

Tschjingen op iets moois hoor je naar onze mening te doen met een glas champagne (Jacquesson – € 12,50). Ondertussen inspecteer ik de helder opgebouwde kaart: per gang (start – voor – hoofd – na) kies je tussen één van de drie opties. Op basis van wat ik op Instagram zag voorbijkomen, maakte ik thuis alvast een preselectie.

We starten met fish cakes, chili dip (€ 7,50) en pastrami, mosterdzaadvinaigrette (€ 8) bij onze champagne. Met ons zicht op de keuken – mijn favoriete zicht overigens – kan ik quasi elke beweging van Tomek meevolgen en zo weet ik ook telkens wanneer ons eten er aan komt… Handig!

Ondertussen neemt mijn wederhelft het interieur in zich op: hoe de muren afgewerkt zijn, van welk materiaal de toog gemaakt is, vanwaar hij die stoelen kent, … Fijn om hem zo in zijn nopjes te zien en ik kijk tegelijk rond wie er allemaal dineert bij Eén Twee Vijf. Het blijkt een relatief jong publiek te zien, inclusief enkele bekende Gentse horecagezichten (Kruidtuin en Minor Swing / De Roos).

De oosterse getinte fish cakes bevallen door tegelijk stevig en luchtig te wezen. Het is echter de pastrami die ons van bij de eerste hap van onze sokken blaast: wat een krachtige smaak en wees gerust dat wij al serieus wat pastrami aan een smaaktest onderworpen hebben de voorbij jaren. Sterke start!

Bij de voorgerechten twijfel ik tot op het laatste moment tussen mossel, chorizo, pompoen (€ 14) of vleeskroket, dragonmayo, mosterdsla (€ 15,50). Uiteindelijk geef ik toe aan mijn zwak voor kroketten! Mijn vriend volgt.

Amaai, wat een kroket! Echt waar! Als je mij niet gelooft, moet je gewoon even gaan proeven bij Eén Twee Vijf… In de kroket treffen we mals varkensvlees, een beetje à la pulled pork. De frisse mayonaise op basis van dragon, de fijne mosterdsla en de crunch van gebakken uitjes (in frituurland ook wel Bicky-uitjes genoemd) zetten de vleeskroket nog meer in de verf.

Ondertussen genieten wij van een fles rode wijn, gezien we de ganse avond bij vlees blijven. De sympathieke gastheer adviseert ons en laat de keuze tussen iets klassieker of iets natuurlijker. Zo landen we bij een relatief klassieke pinot noir: Cheverny van Domaine Philippe Tessier uit 2015 (€ 38). De perfecte begeleider van zowel de vleeskroket als van wat straks volgt…

Bij de hoofdgerechten steekt vooral de eend, wortel, couscous (€ 26,50) mijn ogen uit. Geen gemakkelijk gerecht om te fotograferen in de ondertussen vrij donkere setting, vandaar dat ik er ook even de officiële Instagramfoto van de chef bij haal.

Instagram @eentweevijf

Naast mij hoor ik dezelfde ‘Oeee!’ en ‘Aaaa!’ als bij de vleeskroket, alleen nog net iets harder… Want het mag gezegd: die eend verdient een staande ovatie. Met eend kun je veel fout doen, hier heeft de chef er iets ongelofelijk goeds mee gedaan. We eten met heel veel plezier en zo traag mogelijk ons bordje leeg.

We besluiten om onze geslaagde avond niet af te ronden met een dessert. Een laatste glaasje wijn gaat er wel nog in en daarvoor kies ik een wit glas Le Temps Fait Tout (€ 7,50). Mijn meneer krijgt de gelegenheid om een paar opties te proeven en klopt uiteindelijk af op de rode versie van mijn keuze (€ 6,50). Achteraf blijkt dat deze twee glaasjes op de rekening staan als “van ’t huis”. Waarvoor veel dank! Persoonlijk vind ik dat wel slim om wat je cadeau geeft ook op het kassaticket te vermelden, zo beseffen mensen de waarde van wat ze gekregen hebben. In het wereldje waar ik mij professioneel begeef (tech start-ups) wordt dat door Omar Mohout tevens gepredikt: durf nulfacturen te sturen.

Absoluut voldaan in zowel de meest letterlijke als de meeste figuurlijke zin van het woord fietsen we terug richting Mariakerke. Ik postte “Eén jaar mama en papa vieren. Op Twee en Vijf jaar komen we terug… Trouwens: superstrak gedaan, Tomek & Lieven! De verwachtingen lagen hoog en het niveau deed van dito.”. Alleen hoop ik dat ik geen jaar hoef te wachten om hier nogmaals de voetjes onder tafel te schuiven.