Het moet zowaar in alle kookboeken staan en ik hoor het menig televisiechef al – al dan niet schoolmeesterlijk – adviseren: “Maak nooit een recept voor de eerste keer klaar als je gasten ontvangt!”. Wel, mag ik even? Bij mij marcheert het zo niet…

Menigmaal kookte ik een gerecht voor de besloten kring (lees: mijn lief en mezelf) en evalueerden we het unaniem als verdomd lekker tot geniaal goed. Soms was dat iets los uit de pols, een variatie op een klassieker of een receptje volgens de letter van een kookboek. Dat laatste is overigens iets wat ik gaandeweg heb moeten leren: controle loslaten en iemand (een chef in dit geval) blindelings volgen. In even menigmaal gevallen zette ik datzelfde gerecht op het menu voor eetgasten en ging ik met een net iets minder opgetogen gevoel van tafel. Ligt dat aan een ingrediënt dat van een andere leverancier komt, of een lichtjes afwijkende hoeveelheid, misschien zelfs de lengte van het aperitieven? Ik weet het niet. Ik constateer.

Andere avonden daarentegen besloot ik om risico’s te nemen en dingen recht voor de ogen – dat heb je met een kookeiland – van disgenoten voor de allereerste keer klaar te maken. Om een onverklaarbare reden zijn dat de meest memorabele avonden, zeker als het op de parameter eten aankomt.

Te diep graven zit niet in mijn natuur, dus het zou atypisch zijn om naar psychologische oorzaken te gaan zoeken. Ik stel alleen vast. Niet op veilig spelen, mezelf uitdagen levert steevast een verrukkelijkere maaltijd en een verruktere Elise op…

I rock at first-timers!