A picture is worth a thousand words. True. En toch is het geen sinecure om tijdens een gemoedelijk of een zakelijk etentje het voorgeschotelde te fotograferen. Ik heb het er steeds lastiger mee om mijn digitale camera (Panasonic Lumix) boventafels te brengen, dus doe ik het nu alsmaar vaker met mijn iPhone 4. Ongegeneerd is niet meteen my middle name… Tijdens mijn vorige bezoek aan Cuichine beperkte ik mij om onheldere redenen tot één enkele Instagram, dus dat probeer ik nu ruimschoots goed te maken – in de eerste plaats omdat de bordjes van hun chef het te over verdienen.
Eén van de eerste dagen na hun verlof moeten de klanten hun weg naar de hedendaagse Chinese keuken blijkbaar opnieuw vinden, want voor de lunch tekenen slechts 4 couverts present. En toch presenteert de uitbater enthousiast het lunchmenu (€ 18): garnalen met vijfkruidenpoeder en zwartpootkip met gembertapenade. Bijna laat ik mij nog verleiden door de gestoomde rog als suggestie, maar ik volg uiteindelijk toch het budgetvriendelijke menuvoorstel – al is de prijs sinds mijn vorige bezoek met € 2 gestegen.
Als opwarmertjes verschijnen nog altijd de verrukkelijke edamame sojabonen en kroepoek met een soort kruidenmayonaise op tafel. Aperitiefgewijs komt daar een biologische cava bij, zo troebel (vermoedelijk een foute term) dat het bijna een biertje lijkt. Echt top!
Voor het voorgerecht gaan we vlijtig aan de slag met stokjes. Na een iets te langgerokken gevecht met de grof gesneden brunoise van ui en paprika zoek ik toch mijn toevlucht tot de lepel die eveneens tot het gereedschap voor deze gang behoort. Een fris gerechtje met drie sappige garnalen en de lichtheid die je van een voorgerecht verwacht.
Daarna volgt de zwartpootkip met een gembertapenade, gewokte choy sum (familie van paksoi, gevraagd aan de Twitteraccount @cuichine13 zelf) en gestoomde rijst. In eerste instantie lijkt de tapenade nogal veel door de specifieke smaak van gember; desalniettemin merk ik dat ik toch nog behoorlijk wat uit het extra potje op mijn malse kip smeer. Zwartpootkip zie je trouwens tegenwoordig op menig menukaart opduiken. Qua achtergrondinfo moet dit pluimveeras toch nog de duimen leggen voor de Mechelse koekoek en de poulet de Bresse, want een Google search brengt weinig op. Wat de wijn betreft volgen we ook: een Oostenrijkse Veltliner in de witte rayon en een Portugese rode.
Aflsuiten doe ik met jasmijnthee uit zo’n stijlvolle, zwarte, zware theepot. Daarbij komen uiterst uitmuntende gemberkoekjes die mij zowaar even in de huid van een cookie monster dwingen. Ik pik meteen tevens de fortune cookie in met daarin een frase die zo danig veel indrukte maakte dat ik ze al terug vergeten ben.
Cuichine verdient zonder twijfel zijn 13/20 bij GaultMillau. De vaak gemaakte vergelijking met Lam & Yin ben ik ondertussen proefondervindelijk gaan checken. De vergelijking klopt; de grote plus van Cuichine blijft echter dat je daar nog behoorlijk last-minute terecht kunt. Mijn voornemen om ooit te komen voor het “Pekingeend all the way” menu blijf ik herhalen.
Meer lezen over Cuichine?
Mijn eerste lunch.
Mijn derde lunch.