Ik kan het niet.
Ik kan het niet.
Het lukt mij niet.
Een boek beginnen lezen, na een paar tientallen bladzijden denken dat de inhoud maar zo-zo is en dan… De gemiddelde lezer – of in een iets bezetener versie boekenwurm – besluit op een dergelijk moment zonder enige wroeging of andere vreemde gevoelens om het boek simpelweg niet uit te lezen. Point final. Ander en beter. Next!
Wel, dat is nu net waar ik niet in slaag. Ik kan geen boek onuitgelezen laten. Zo’n stressvolle ervaring onderging ik in het verleden met meerdere businessgerelateerde boeken (marketing, e-marketing, social stuff) en recent nog met Dimitri Verhulsts Godverdomse dagen op een godverdomse bol alsmede met Haruki Murakami’s Hard-Boiled Wonderland en het einde van de wereld.
Een stemmetje fluistert in mijn oor “Wat je begint, moet je afwerken!” (overigens een opvoedkundig adagium van mijn ouders). Ik word zowaar een dwangneurotische gewaarwording gewaar. Bladzijde na bladzijde, pagina na pagina ploeg ik door. Want ik moet en ik zal afwerken waar ik aan begonnen ben.
Ik kan het niet.
Ik kan het niet.
Het lukt mij niet.
Maar ooit – o jawel ooit – op een mooie dag zal ik het doen. Na een bladzijde of dertig heel luid “Foert!” schreeuwen, het desbetreffende boek keihard in een hoekje keilen en nadien wilde plannen smeden om het ritueel te verbranden. Boekverbranding begot!
•••
UPDATE
Blijkbaar een onderwerp dat leeft! Vandaag een onderwerp in Peeters & Pichal op Radio 1.
http://www.radio1.be/programmas/peeters-pichal/slechte-boeken-uitlezen-tijdverspilling
Ik beschouw mezelf als een zeer geëngageerde lezer, en ik deel dit gevoel volledig. Er zijn boeken waar je van denkt ‘nog even doorzetten en dit kan goed worden’, zoals werk van Joyce of Sloterdijk, er zijn boeken die niet erg goed zijn maar waar je van denkt ‘ik kan dit net zo goed uitlezen, het is vrij dun en ’t gaat vlot’ zoals Aspe, en dan zijn er boeken waar je echt van denkt ‘o Jezus-lief, dit hoor ik zogezegd goed te vinden maar is echt mottig’. En die laat je liggen. Het klopt dat Verhulsts ‘Godverdomse dagen’ daar bij hoort (zie ook http://qanturusleest.blogspot.be/2008/08/het-kan-al-eens-tegenvallen.html).
Grappig dat jij nu het woord ‘geëngageerd’ gebruikt… Ik had het eerst in mijn post staan en daarna weer vervangen door ‘bezeten’.
Great minds consider alike, en al die jazz zeker :).
’t Leven is mij te kort om boeken uit te lezen die mij ergeren of die ik niet goed vind. :)
Wish I was more like that… :)
Ik wens net het omgekeerde, dat ik een boek wat meer kansen geef door enkele pagina’s meer te lezen, maar daar heb ik dan weer moeite mee… En inderdaad, ik had dat ook met Dimitri Verhulst. Wie heeft er dat boek eigenlijk wél graag gelezen?! :)
De jury van de Libris literatuurprijs… :)
Ik ben aan dat keurslijf ontsnapt. Eerlijk toegegeven, pas ontsnapt, maar toch. Het was een grote stap. Steevast las ik alles uit wat ik begonnen was, ook als ik het gevoel had na 50 of 100 pagina’s dat het niets ging worden.
Waarom deed ik het dan toch? Gewoon omdat het één enkele keer echter wel iets werd na 100 pagina’s van niets… en dat was met “De Naam van de Roos” van Umberto Ecco. Een prachtboek van ergens in de jaren ’80 van vorige eeuw… Tel maar na… decennialang ging ik dus door met plichtbewust afmaken wat ik begonnen was. Door die ene uitzondering kon ik mezelf steeds weer overtuigen dat ik door moest gaan tot het bittere eind, want je wist maar nooit dat “het” nog kwam. Het is dus Ecco zijn schuld. Al die jaren.
Maar gelukkig heeft Ildefonso Falcones daar vorig jaar verandering in gebracht. Ik was weg van “La Catedral del Mar” en had dan ook maar “La Mano de Fatima” gekocht… een tegenvaller van formaat, denk ik, want ik schopte het maar tot pagina 30 of zo. Voor de allereerste keer, had ik “foert” gedacht en gezegd, ik doe niet meer mee. Als het niet komt na pagina 30 dan hoeft het voor mij niet meer. Daar stopt mijn geduld. Dus boek terug de kast in. Het is dus dankzij Falcones dat ik nu weer volledig mijn goesting doe en niets meer lees tegen mijn zin.
En toch… als in voorbij de boekenkast kom, met het tot nu bewuste éne boek dat ik nooit uitlas… denk ik “misschien moet ik toch nog ooit…” en dan, maar NEEN. IK DOE HET NIET. Echt niet.
Boeiend om te lezen dat het echt wel iets is waar lezers mee zitten… De ene doet het nooit, de andere te snel, nog iemand pas recent.
Ik heb het onlangs nog gepresteerd. ‘Angst’ van Jeff Abbott lag al een tijdje op m’n nachtkastje en vol goede moed ben ik meermaals enkele pagina’s doorgeworsteld. “Het komt nog wel” hield ik me voor, maar helaas. Na pagina 142 heb ik het opgegeven. Ik had het eerder moeten weten, want als ik niet elke avond uitkijk naar dat ene leesmoment voor het slapen gaan, wordt het niks. ‘Onderhuids’ van Gary Braver is een waardig alternatief tot nu toe.
Goh, ik lees al mijn boeken uit en het is mij toch al vaak voorgevallen dat een boek moet groeien en dat je het uiteindelijk toch beter vindt dan dat je eerst dacht… (Niet héél lang geleden nog gehad met ‘The nightwatch’ van Sarah Waters, dat ik uiteindelijk een heel mooi boek vond). Al kom ik ook maar zelden een boek tegen dat me helemaal tegenstaat, ik zal niet zo erg veeleisend zijn ;)
Ik vind je boeken uitlezen dus eerder een positieve eigenschap eigenlijk!