Na 44 km fietsen – eigenlijk iets meer wegens af en toe een omwegje – langs de Mauritsroute doorheen Terneuzen, Hoek, Philippine, Sas van Gent en Sluiskil landen we in het mosseldorp Philippine. We hebben tegen 18u30 gereserveerd in mosselrestaurant De Oude Haven, gelegen in een rustige hoek van het centrale plein. Omdat we iets sneller gefietst hebben dan gepland lopen we een half uurtje voor op schema. Maar het terras zit al goed gevuld en bijgevolg kloppen we tegen 18u00 aan. Gelukkig kunnen we nog net een plekje in de schaduw verzilveren, want eten in de volle zon ligt ons niet meteen.

De keuze wordt snel gemaakt: vier maal de gekookte mosselen volgens familierecept (€ 27). Het woord ‘gekookte’ in combinatie met mosselen klinkt in mijn oren wat vreemd. Gezien we in een mosselrestaurant zijn, maak ik mij geen grote zorgen. Desalniettemin associeer ik mosselen niet met koken, dat toch voor mij om iets onderdompelen in vocht van meer dan 100°C gaat. Misschien tevens even opmerken dat € 27 meer is dan wat wij in Vlaanderen doorgaans betalen voor mosselen (€ 21 à 24). Niet dat dat een probleem vormt, alleen denk je automatisch dat eten dichter bij de bron ook goedkoper zal zijn.

Als aperitief lusten we graag een fles crémant rosé, waarvan ik geen verdere details gelogd heb. Verder kiezen we nog een aantal hapjes: olijven, toastjes met gerookte zalm en garnaalkroketjes. Afgaand op de prijs per kroket (€ 2) en het feit dat er ook huisgemaakte garnaalkroketten op de menukaart staan, veronderstel ik dat ook de aperobolletjes van het huis zullen zijn. En jawel, de dienster bevestigt dat!

De roze bubbels blijkt niet helemaal mijn ding, de rest van de tafel drinkt echter met smaak. Verder zijn de olijven degelijk, de gerookte zalm échte kwaliteit en de garnaalkroketten helemaal top. Voor de Xste keer vertel ik hoe ik dit dringend zelf eens wil proberen thuis: ’s ochtends garnalen kopen aan zee, ’s middags pellen, maken en laten stijven in de koelkast, ’s avonds frituren en opeten.

We staan een tijdje droog, maar dan verschijnt alles – na een kleine reminder – ineens tegelijk. Naast de grote metalen kom voor de lege schelpen in het midden van de tafel komt telkens een gelijkaardige kom te staan die met twee personen gedeeld mag worden. Een serieuze berg mosselen, met een ferme scheplepel; anders geserveerd dan in de traditionele zwarte mosselpotten die we in België kennen! Op de andere terrassen heb ik niet gepiept, dus geen idee of dit typisch De Oude Haven of typisch Philippine is. Ook de groenten zijn anders: geen grofgesneden stukken ui en selder, maar verhakseld – of misschien is gecutterd beter in keukentermen – en op die manier vrij goed rond en in de mosselen verspreid. Interessant!

Tijdens het ledigen van onze duoportie merken mijn vader en ik dat de mosselen in meer vocht liggen dan wij gewend zijn. Misschien vandaar die ‘gekookte’ mosselen? Op den duur creëer je in jouw diepe bord dus een soort soep. De stevige mosselen met veel vlees en dito smaak gaan in het begin vlot en tegen het eind aan een iets trager tempo binnen. Achteraf krijgen we te horen dat het om 1,6 à 1,7 kg per persoon ging! Oef!

Tevens nog een dikke duim voor de goudgele frietjes en de begeleidende sausjes: een mash-up tussen mayonaise en tartaar enerzijds en een meer liquide mosselsaus.

De gesuggereerde mosselwijn drinkt inderdaad prima weg bij het zwarte goud: de Spaanse Pionero Maccerato van Albariñodruif vind ik erg strak! We bestellen nog een extra glas witte wijn na deze fles, maar dan is er onenigheid tussen de disgenoten of het wel degelijk om diezelfde wijn gaat. Ik twijfel, mijn vader is zeker van niet. We vragen het niet en op de rekening staat gewoon ‘glas wijn’. Dus we zullen het wellicht nooit weten…

Samengevat een aan te raden zomeruitstap met perfect fietsweer, een streek die zich daar helemaal toe leent en prima mosselen in een legendarisch mosseldorp.