Meer dan twee jaar geleden dineerde ik – in de eerste weken na de opening – bij Volta. Sindsdien niets meer. Tot vandaag, zij het tijdens de lunch. Het begint trouwens ook wat te dringen, want chef en tevens 1/3de van de Flemish Foodies Ollie Ceulenaere concentreert zich binnenkort op zijn nieuwe (eigen) zaak De Avonden.

Enkele weken geleden reserveerde ik online. Het moet mij toch even van het hart dat hun reservatiesysteem niet meteen getuigt van een groot vertrouwen in de mensheid. Online formulier invullen, e-mail ontvangen, bevestigen via link in e-mail, herinneringse-mail ontvangen en nogmaals bevestigen om dat tafeltje toch zeker opzij te houden. Daarenboven vragen ze naar jouw kredietkaartgegevens tijdens deze procedure.

Maar soit. We wandelen tegen 12u45 het nog steeds even smaakvolle pand in een hoek van de Groene Vallei binnen en worden doorheen een mooi gevulde zaal naar ons tafeltje geleid. Even glimlachen als blijkt dat een kennis onze dienster van dienst is. Ja, we willen graag starten met een glaasje cava en kijken voor de vorm nog even naar de menukaart. Waarom zou je in godsnaam à la carte gaan als er 4 snackx en een hoofdgerecht aan € 25 op de lunchers wacht? Verkocht!

De snackx volgen na even zoet te zijn met brood, zoute boter en boter met allerlei zaadjes in (schoon zicht). Gezien we de cava al op hebben, bestelt mijn gezelschap een sherry en ikzelf een glaasje Belgisch wit uit Genoels-Elderen.

We starten met de gemarineerde rammenas met munt. Fris! Vervolgens de fougasse met pompoen, polderhoen en rode ui. Een stevige smaakmaker en bovendien een idee om thuis eens als maagvullend avondmaal te bereiden. De varkensrug gaan we behoedzaam te lijf, maar bevalt verrassend genoeg erg ferm. Afronden doen we met mijn favoriet: de winterstoofpot van aardpeer en spitskool. Een gerecht met erg zuivere smaken, desalniettemin zo hard mijn ding dat er meer dan 100 procenten nodig zijn.

Bij het hoofdgerecht willen we graag een flesje geuze Girardin delen wegens beiden fan van dit zurige bier. De combinatie met de brandade van kabeljauw en het gepocheerde eitje klopt wat mij betreft. Mijn nochtans foodfull disgenoot waagt zich toch aan de vraag of de vis dan in die brandade zit. Ja, luidt het antwoord. Ik vergeef het hem, gezien hij mij overklast in alles wat nog maar een tikkeltje naar rundvlees ruikt… :) Ik ledig mijn bord met smaak: ei en postelein behoren tot mijn favoriete ingrediënten. De gerimpelde aardappelen – papas arrugadas, I assume – zet ik tevens op mijn lijstje van aan te wagen keukenexperimenten. Het flinterdunne sneetje geroosterd brood charmeert. Nooit eerder zo geserveerd gezien en bijgevolg origineel. Geslaagd gerecht!

We passen uiteindelijk voor het dessert wegens wat haast bij de tafelgenoot; ik daarentegen zie een namiddag verlof tegemoet. Een espresso en een latte macchiato (die uiteindelijk tot twee espresso’s macchiato verworden, but who cares) lukken nog wel. Wanneer we met versnelde pas naar buiten wandelen, worden we aan de deur nog geblokkeerd door een fotoshoot waarbij het voltallige keukenpersoneel chef Ollie letterlijk op handen draagt. Benieuwd wie zijn opvolger wordt…

•••

Verder schreef ik recenter (in december 2015) een resto review in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verschijnt als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Je kan de volledige recensie lezen op de website van Goesting Oost-Vlaanderen.