Altijd gaan voor de keuken van de kolonies of de grootste groep allochtonen! Dus Indisch in Londen, Indonesisch in Amsterdam en Italiaans in Limburg… Een avondje Hasselt staat dus gelijk aan een avondje op zoek naar een degelijke Italiaan. Twitter to the rescue! Als suggesties passeren Pocomatto, Arlecchino, Numero Dieci, Level2Due en Pizza, Pasta e Basta. De eerste gaven volzet, de laatste tegen 21u gelukkig niet meer.

Het Italiaanse eethuis zit afgeladen vol wanneer we te voet arriveren. Helemaal vooraan bemerken we nog een tafeltje voor 2 en dat wordt ons ook toegewezen. Even wachten later verschijnt de serveerster met de kaarten en we bestellen instant prosecco. Daarna duiken we in de menukaart, een heuse karwei bij Pizza, Pasta e Basta. Meer dan 40 pasta’s en evenveel pizza’s wachten op wellustelingen. Wij bestuderen met massa’s zorg en dito goesting… Die ‘AL CARTOCCIO!’ intrigeert en de dienster licht toe dat dat in een papillot betekent. De overkant gaat voor de spaghetti al tartufo e funghi (truffelolie, verse champignons en parmezaan), ik zwicht zoals gewoonlijk voor de spaghetti alla vongole verace (met venusschelpen dus, bianco en niet al cartaccio).

In afwachting van de pasta prikken we olijfjes en soppen we huisgebakken brood in olijfolie met balsamicocrème. Na de prosecco volgt het half litertje huiswijn en al snel de dampende borden. Een tikkeltje passé, zo vierkant met een verhoogde rand en paprikapoeder op de boorden. Maar de smaak zit meer dan goed! Verse schelpjes en al dente spaghetti zijn altijd een schot in de roos. Tomaat hoort mijns inziens niet meteen in dit gerecht, maar ik maal er niet om. Na mijn proevertje van de truffel- en champignonpasta knik ik ook goedkeurend.

De juiste smaken, Italiaans zoals het hoort te zijn! We tateren nog wat na met een Disarrono on the rocks en een (bruine) Bacardi cola (light). Als laatste verlaten we het restaurant en wandelen lachend terug naar ons hotel…