Een televisieopname bijwonen, voor mij blijft dat een mix tussen fascinerend en lichtjes saai. Dan spreek ik over Blokken, The Andy Show en Idool. Niet over de programma’s waar ik zelf een actieve – helaas verliezende – rol in vervulde (Topscore en Blokken voor de jeugdige quizzers).

Afgelopen zondag snorde ik samen met een vriendin tot in Aalsmeer (achteraf gezien niet zo ver van Amsterdam) voor de liveshow van So You Think You Can Dance. Heen en terug goed voor een dikke vijf uur autorijden – lees: uitgebreid bijpraten op Nederlandse autosnelwegen boordevol mistbanken.

Een paar minuten voor de aanvang van de liveshow arriveerden we in de studio. Hopeloos te laat dus, maar nog net op tijd om toch een gereserveerde zitplaats toegewezen te krijgen. Hetzij vóór in plaats van naast elkaar, wel logisch gezien onze op de valreep. Ik vreesde eigenlijk wel een beetje dat An Lemmens, Dennis Weening, de jury en de 8 overgebleven dansers mijn concentratieboog niet gedurende 3 uur gespannen zouden houden. Mijn vrees bleek echter volkomen onterecht! Eerst en vooral beviel de nieuwe opbouw van de performances mij: telkens 2 solo’s, gevolgd door een koppeldans met beide solisten. Op het eind nog een groepschoreo en dan de breed uitgerokken afvalceremonie.

Verder gedroeg de jury zich bijzonder down to earth. Tijdens de commercial breaks verlieten ze hun vier-op-een-rij en maakten tijd voor praatjes en fotomomentjes. Tenslotte laat het Nederlandse publiek zich kenmerken door de typische directheid.

Mijn danshoogtepunt van de avond was de hiphop van Celine en Meysam op de Bomfunk MC’s – eentje uit mijnen tijd, waar ik zelf nog (hetzij amateuristisch) op gedanst heb. Het publiek dolenthousiast. Rechtspringen en al. De moderne dans van Nina en Juvat verdient tevens een vermelding. Omdat ze de toeschouwers muisstil en kippenvellerig kregen met hun intimiteit.

They can definitely dance… Topentertainment!