Toch vreemd hoe het leven kan lopen…

Het ene moment ben je al te vaak het middelpunt van spot door de gerenommeerde muziekrecensenten. Het volgende moment word je werkelijk serieus genomen – ook al blijf je net zoals voorheen gewoon je ding doen.

Deze bedenking maakte ik mij al vaker als ik Regi in een credibele televisieshow zag verschijnen. We parodiëren allemaal wel eens “Waar zijn die handjes?”. Desalniettemin respecteert quasi iedereen tegenwoordig deze danceformatie.

Gisteravond kwam ik tot min of meer dezelfde conclusie rond Guido Belcanto. Ik herinner mij nog interviews waar lacherig gedaan werd rond zijn persoon, gisteren daarentegen werd hij in De Laatste Show half de hemel in geprezen. Een kruising van Johnny Cash en Gerard Reve met een tikkeltje Willy Deville. Zelf bezigt hij een verrukkelijke vocabulaire, deze gelouterde troubadour. Hij spreekt met een bescheiden bravoure – al ligt hierin wellicht een contradictio in terminis.

Het ene moment sta je op de pechstrook van het leven, even later krijg je een comfortabele lift… Het kan verkeren!