Positief en negatief. Dat waren de aard van de commentaren rond Il Mezzogiorno die tot bij mij waaiden. Dus hoog tijd om eens van proefondervindelijk te doen.

Afgelopen zondag zochten we na ons bezoek aan MiramirO een eetadresje dat bij voorkeur niet binnen de Gentse Feestenzone lag. Na een vergeefse tocht langs Het Gouden Hoofd en de Martino kwamen we op weg richting Sleepstraat voorbij Il Mezzogiorno. Ik ging op de rem staan – al geldt die uitdrukking vermoedelijk niet als je met de fiets bent – en informeerde binnen naar een vrije tafel. Hoewel dit Siciliaans restaurant slecht 25 stappen verwijderd ligt van het Baudelopark, waren er nog 2 tafeltjes van de ongeveer 8 in totaal vrij.

We bestelden prosecco en bestudeerden de kaart. Mijn vriend selecteerde de tagliatelli met geitenlam, ikzelf de papardelle met lotte. Niet erg veel later verschenen onze borden op tafel. Geen gigantische porties, maar wel heerlijk dampend en geurend. Mijn safraanpapardelle met lotte, courgette, kerstomaatjes en witte wijn viel erg in de smaak. Vooral de originele pastacombinaties – niet uitsluitend carbonara, arabiatta en puttanesca met andere woorden – overtuigden.

Bij cucina Siciliana hoort gezelligheid. Een echt huiskamergevoel, maar dan wel eentje met een duchtige dosis decoratie à la Mariabeelden. Alleen jammer dat we enkel cash de rekening konden vereffenen. Dat betekende voor mijn vriend nog een wandeling naar de dichtstbijzijnde geldautomaat, inclusief lange wachtrij wegens de nakende dag van de lege portemonnees.