Een film van Geoffrey Enthoven

Als Vlaamse-film-fan stond Hasta La Vista allicht op mijn filmlijstje. Volgens een vriend die meewerkte aan de opnames in Spanje een absolute aanrader. Volgens de jury en het publiek op het Filmfestival van Montréal idem dito.

En dat ik hun mening onderschrijf!

Hasta La Vista beroerde van openingsscène tot eindgeneriek. Ik heb oprecht en luidop gelachen, wat een zelfzaamheid genoemd mag worden met bewegend beeld als aanleiding. Ik heb even geslikt, wel geen traan gelaten. Applaus ook voor de acteerprestaties! Robrecht Vanden Thoren bekoorde al in De Laatste Zomer (een film van Joost Wynant met tevens de immer degelijke Gilles De Schrijver), doch in Hasta La Vista beklijft hij. Het kleine zusje Kimke Desart verrast als toptalent in wording!

Sommigen zullen de film lichter uitvallen vinden dan pakweg Rundskop of De Helaasheid Der Dingen. Dat klopt. En toch bewonder ik dat de regisseur bij het nekvel pakt en in dezelfde scène nog op de lachspieren werkt. Rond een onaangesneden en taboebeladen onderwerp dan nog wel.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ExnyZHF3MwU]

…

Een film van Pieter Van Hees

Dankzij de Vlaamse Filmweek van Telenet kon ik deze week overvloedig mijn Vlaamse filmhonger stillen. 11 titels – waarvan 4 reeds gezien, 5 mogelijk deze week te bekijken, 2 niet mijn ding. Uiteindelijk bekeek ik ‘De laatste zomer’ van Joost Wynant en ‘Dirty mind’ + ‘Linkeroever’, beiden geregisseerd door Pieter Van Hees.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=-Nq7sjcOb6s]

Linkeroever dateert van 2008 en is de debuutfilm van Pieter Van Hees. Een Vlaamse thriller. Het doet in eerste instantie wat wenkbrauwen fronsen, maar vanaf het begin weet je dat het menens is. Over de ganse film hangt een intrigerende waas van spanning. De goede acteerprestaties stuwen die spanning nog verder de hoogte in. De regisseur mengt realiteit en fictie dooreen en zet zo naar mijn mening één van de betere Vlaamse thrillers neer. Een thriller die mij wat aan de magisch-realistische boeken à la ‘De komst van Joachim Stiller’ doet denken, boeken waar ik in het bijzonder van hou. En dat als debutant.

Helaas kon zijn tweede film Dirty Mind mij iets minder bekoren. Een sterke Wim Helsen, maar de acteermotor durft bij de rest van de cast wel eens te sputteren.

Een animatiefilm van Sylvain Chomet

Indertijd zwaar gecharmeerd door Les Triplettes de Belleville. Bijgevolg hooggespannen voor deze animatiefilm met Oscar-ambities van Sylvain Chomet. Een origineel scenario op naam van Jacques Tati drijft die verwachtingen hemelwaarts.

Wat resulteert in een “half autobiografie van, half ode aan Tati, die barst van de vaderlijke liefde, subtiel weggemoffelde naargeestigheid en een in elke frame doorsijpelend schuldgevoel”, zoals Digg*er Vincent Van Peer raak recenseert.

Mijn eindbalans sluit zich aan bij de zijne: aandoenlijk ontwapenend, niet instapklaar, doch een diepdroevig meesterwerkje van 73 minuten.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=n_P9Iz7Idek]