Hooguit twee of drie keer per jaar pikken mijn vriend en ik een bioscoopje mee, veeltijds voor een Vlaamse film. De Zaak Alzheimer, Ex-Drummer, Loft, De Helaasheid Der Dingen, Bo, … En vanavond dus Rundskop.

Misschien moet ik dat zwak voor Vlaamse film wel toewijzen aan mijn allereerste ervaring met cinema ooit, namelijk een gezinsuitstapje naar Koko Flanel. Een memorabel gezinsuitstapje trouwens, want bij thuiskomst bleek ons huis door een lek onder water te staan. Meermaals kwam iemand de zaal binnen en informeerde naar de familie Descamps. Noch mijn vader, moeder, zus of ikzelf herkenden echter onze familienaam in de beroerde uitspraak van de man.

Maar ik kocht niet enkel ticketjes voor Rundskop omdat het een Vlaamse film is met totnogtoe bijna exclusief lovende kritieken. Het thema – de hormonenmaffia – spreekt minstens zo sterk tot mijn verbeelding. Ik ben opgegroeid in West-Vlaanderen, tussen varkens- en rundveeboeren. Over potentiële hormonenzondaars werd gefluisterd. Die boer met uitsluitend bodybuilders in zijn kudde. Die veearts met zijn witte villa zat er volgens het gefluister tot over z’n oren in.

Daarnaast zal ik het hormonendossier vermoedelijk mijn leven lang blijven linken aan een aperitiefmoment met Bart Staes in de Franse Ardèche. Wij en hij belandden beiden in hetzelfde vakantiehuis, uitgenodigd door dezelfde mensen. Een relaxerend verblijf met de focus op wandelen, praten, eten en drinken. Roséwijn uit een vatje op het zalige terras met panoramisch uitzicht. En dan Bart, een veelprater. Over politieke en economische thema’s, over dossiers die hem nauw aan het hart liggen – zoals de hormonenmaffia.

Tot zover de voorbeschouwing!
Morgen zoom ik in op Rundskop zelf.