Tag archieven: festival

Gentse Feesten programma 2011

Geplaatst op door

Het programma van de Gentse Feesten en mezelf.
Het is wat je noemt een haat-liefdeverhouding.

Niet per se om wat de pleinorganisatoren en andere initiatiefnemers programmeren, wel omwille van de manier waarop ze het geheel van activiteiten aan het publiek presenteren. Vroeger kocht ik steevast het papieren programmaboekje in de supermarkt en dan scheurde ik elke dag het blaadje van toepassing er uit. Dan was / is er ook een nachtkalender voor de niet-zo-heel-erg-ochtendmensen, waarin logischerwijze de dagactiviteiten mankeren.

Dit jaar biedt de website tevens de mogelijkheid om “mijn programma” samen te stellen. En toch blijf ik als plannertje, als lijstjesmadam wat op mijn honger zitten. Alle dagen doorlopen per genre of per locatie. Het blijft een complexe werkwijze en het ontbreken van het Polé Polé programma werkt tevens niet echt bevorderlijk.

Een pasklare oplossing voor de programmapresentatie heb ik niet. Toch kan de webarchitectuur aanpassen alvast helpen. Zodat het programma niet enkel per dag raadpleegbaar is, maar tevens in een oogopslag de volle 10 dagen volgens genre en locatie oplijst bijvoorbeeld. Verder helt een app voorstellen naar een open deur intrappen. Al blijft het wat jammer dat Boomtown 2011 wel in de AppStore aanwezig is en een gezamenlijke mobiele applicatie ontbreekt.

En zo neem ik mij tijdens de 2011 editie wederom voor om dag per dag te leven (carpe diem, isn’t it?) en zonder masterplan de feesten in te trekken.
Met paraplu vermoedelijk dit jaar. Of gummilaarzen.

Gent Jazz 2011

Geplaatst op door

Voor het derde jaar op rij staat Gent Jazz op het programma. Als opwarmertje voor de Gentse Feesten. Omwille van allerlei redenen die ik in Vive le Gent Jazz! – mijn blogpost over de 2010 editie – oplijst.

Gisteren present voor Agnes Obel en Absynthe Minded. Daarnaast stonden de voor mij onbekende Angus & Julia Stone als headliners geprogrammeerd. Muzikaal bekoorde de frêle doch hese Agnes. Deze dame wil ik beter leren kennen. Ook Absynthe Minded viel – zij het van op een afstandje – in de smaak. Angus & Julia Stone bleken absoluut niet mijn muzikale ding.

Maar dat kon de pret niet drukken. Dat deed de overvloedige mensenmassa. Nog nooit maakte ik zoveel volk op Gent Jazz mee. Aanschuif- en schuifeltoestanden die mij aan Werchter herinnerden. Naar mijn aanvoelen verkocht de organisatie te veel tickets, zoveel bezoekers kan de locatie simpelweg niet slikken.

Vanavond zak ik nogmaals af richting Bijlokesite voor Gotan Project. Hopelijk kan hun Tango 3.0 mij de regendruppels doen vergeten…

[portfolio_slideshow]

Rock Werchter

Geplaatst op door

Gisteren betrad ik als groentje de – bijzonder grasgroene volgens mijn wederhelft – Werchterweide. Nooit eerder hoorde ik hier onder de festivalgangers. Door allerlei voorkeuren, selectieprocedures en weloverwegingen belandde ik festivalgewijs voorheen op Pukkelpop, Dour, Couleur Café, Gent Jazz, enzomeer.

Als non-habitué en ééndagsganger vreesde ik wat voor de bereikbaarheid, maar mijn vriend ik en belandden na een quasifileloze rit op parking A9. Na een fikse wandeling langs natte en droge kraampjes vervolgens op de wei. Een wei met massaal veel volk. Zoveel volk dat als iedereen van grass angel zou doen, de volledige oppervlakte ingenomen zou zijn. Misschien zelfs meer dan de oppervlakte.

Rock Werchter is zo hard een geoliede machine. Dat blijkt uit alles: signalisatie, parking, ingang, bonnen, decoratie, tijdschema, presentatie. Net iets te gesmeerd eigenlijk naar mijn bescheiden mening. Behalve de ronduit smerige toiletten dan.

[portfolio_slideshow]

Muziekmatig kon Aloe Blacc mij 200% bekoren. Wat een man met wat een stem, wat een stijl, wat een lijf en wat een moves. Anouk leek eerder een rockster op haar retour – al blijft haar stem wel klinken als een klok, gewoon ogen dicht doen volgende keer. The Queens Of The Stone Age zweepten de massa op en zorgden ervoor dat ik nog eens getuige kon zijn van een authentieke moshpit. Eels – aka Mr E & de mannen met baarden – lokten mij naar de Pyramid Marquee, alwaar helaas het leeuwendeel van het concert verwaterde door overbevolking. Linkin Park overtuigde vanuit de verte. The Chemical Brothers skipten deze girl & boy om op een werkwekelijk verantwoord tijdstip terug in Gent aan te komen.

Last-minute avonturen met gesponsorde kaarten staan sowieso garant voor amusement. Zo ook gisteren op Rock Werchter. Bier in plastiek bekertjes, een frikandel en een K-WAY slingerden mij een heel aantal jaren terug in de tijd. En toch vrees ik dat mijn aanwezigheid bij deze ene keer zal blijven.

Het beste festival ter wereld. Misschien. Maar niet in mijn wereld.

Gent Lichtfestival

Geplaatst op door

Gent timmert al jaren aan een feeëriek lichtplan. De eerste resultaten daarvan stonden centraal in de aftiteling van Flikken. De tentoonstelling “Belichte stad” in het STAM onderstreept eveneens dat licht en donker de sfeer van een stad bepalen. En dit weekend richt mijn thuisstad de schijnwerpers op deze jarenlange inspanningen tijdens het Licht Festival Gent.

Het initiatief wordt duidelijk gesmaakt door de massa, waardoor zowel op vrijdag als op zaterdag voornamelijk een volgeparkeerde stad was met op de topattracties rijen schuifelende lichtzoekers. Maar noch de massa, noch de vrieskou temperden mijn nieuwsgierigheid naar projectiepareltjes. Bovendien mag ik wel stellen dat de organisatoren een mooie eerste editie – met onder meer een indrukwekkend onthaal in de Sint-Niklaaskerk en lichtgevende jassen voor de gidsen – in elkaar boksten. Toch een opmerking van mijn kant over het beschikbaar maken van het parcours: met een PDFje, wat signalisatie en mogelijk een (betalende) gids van vlees en bloed moet de bezoeker het doen. Gelukkig zijn er nog de mensenstromen om de weg te wijzen… Maar anno 2011 zou een smartphone app die navigatie combineert met een audioguide geen overbodige luxe zijn.

Hieronder het beeldverslag van de tweedaagse lichtwandeling. Naar het einde toe belemmerden mijn bevroren vingers het nemen van scherpe foto’s – met enkele verrassende lichteffecten tot gevolg. De lichtgevende bloemen van Sophie Guyot, “Hier licht Gent” gevormd door lampadairekes en uiteraard “On dirait que” van Spectaculaires raakten mij het meest.

[portfolio_slideshow]

Chassepierre

Geplaatst op door

Denk aan een idyllische Ardense locatie. Je weet wel: een klein dorpje, in een vallei, aan een rivier, met authentiek kerkje en dito huisjes, straatjes, brugjes, pleintjes. Denk aan Chassepierre…

Voor de 37ste keer ontvangen de ongeveer 300 inwoners een veelvoud van hun eigen aantal. Voor hen een gevarieerd aanbod van muziek, dans, circus, poppenspel en toneel – samen te ballen onder de noemer “straattheater”. Maar ook allerlei ambachtelijke food en non-food. Persoonlijk blijven mij vooral het Don Quixote spektakel, KluG, “La Champignonerie” en de ochtendlijke duik in de Semois bij.

De artiesten van Theater Gajes brachten een eigentijdse interpretatie van Don Quichot. Een beklijvende ervaring, omdat de volledige voorstelling zich afspeelde boven en tussen het publiek. Het gezelschap bestond dan ook uit een aantal protagonisten op stelten, begeleid door een horde in rode overall die de tuigen (paard, windmolen, …) bedienden en de decorstukken (bartafels, vlinders, …) ondersteunden. De van oorsprong Nederlandse acteurs poogden om de teksten in het Frans te brengen – wat ongewild tot enkele hilarische uitspraken leidde.

Het innemende robotje KluG van Collectif aïe aïe aïe deed mij logischerwijze wat aan WALL·E denken. In eerste instantie eiste het wezentje al onze aandacht op, in tweede instantie wilden mijn vriend en ik vooral uitzoeken wie KluG zo herkenbaar kinder/dierlijk deed inspelen op de omstaanders. Ik mocht het zelf aan den lijve ondervinden toen hij mijn hotdog in de gaten kreeg. De robot klampte mij minutenlang aan in de hoop een hapje mee te pikken. Na grondig observeren haalden we toch de begeleider van KluG uit het publiek. Het bleek een man met een alledaagse outfit, een rugzak (hoogstwaarschijnlijk vol apparatuur) en enkele kabels doorheen beide truimouwen naar een soortement joystick in beide handen.

Verder nog een woordje over een originele eetstand: “La Champignonerie”. Tegen toch wel ietwat overdreven prijzen kon hier geproefd worden van paddestoelen in al hun glorie. Op een toast, een dikke boterham of in een omelet. Met in de eerste twee gevallen de keuze tussen de alomgekende witte champignons of een mix van deze, oesterzwammen, trompettes de mort, shitakes, cantharellen, enzovoort. Een feest voor de smaakzin; helaas dacht het gros van de festivalgangers er ook zo over (wachtrij!?).

En nu zwijg ik. Ik laat de beelden voor zich spreken…

[portfolio_slideshow]