Gisteren deden we voor het eerst Jazz Middelheim aan. Op het moment dat ik tickets bestelde, vermoedde ik dat het festival heel dicht tegen Gent Jazz Festival aan zou leunen – wegens een identiek online bestelsysteem. Gezien de website van Jazz Middelheim een 404’ke deed op het moment dat we naar Antwerpen reden, stuurden we op goed geluk richting het Middelheimmuseum. Daar behoorlijk wat volk – weliswaar niet voor jazztonen, maar voor het museum zelf. Bewegwijzering ontbrak volkomen, toch bereikten we even later onze bestemming. Onze auto pakeerden we na enig zoekwerk aan een achteringang van het Nachtegalenpark. We wandelden door het bos richting Park Den Brandt en ik maakte de bedenking dat dat nog plezant zou worden op de nachtelijke terugweg.
Eens aangekomen, charmeerde de setting meteen: een kasteel met bijhorend water en een kasteeltuin. Daarin centraal een fleurige festivaltent en rondom rond wat terrasjes, bars, eetstanden. En jawel, de bonnenstand bevestigde mijn vermoeden: hier zou ik mijn achteraf teruggevonden Duveljeton van Gent Jazz kunnen bezigen.
Jazz Middelheim valt zeker en vast niet onder de noemer ‘goedkope festivals’, maar het feit dat alle drankjes in glazen geserveerd worden bijvoorbeeld doet mij niet klagen. Als festivalfood kan ik trouwens de behoorlijk gigantisch grote salades aanraden (5 bonnen – oftwel 6,25 €). Mijn keuze met pasta pesto, mozzarella, zwarte olijven, kerstomaten en rucola smaakte alvast.
En dan de muziek. We waren net te laat voor het eerste optreden en kregen dus drie kwartier later Lady Linn & Her Magnificent Seven op het podium. Nu zijn mijn gezelschap en ik wel fan van haar muziek, maar niet van haar liveprestaties. Doorgaans wijkt ze veel te weinig af van haar cd’s en ontbreekt elke interactie met het publiek. Gisteren durfde ze op het einde zowaar eens experimenteren met een “I don’t wanna dance” canon door de linker- en rechterpubliekshelft. Bovendien bracht ze nog een sterke Katy B cover met “Katy on a mission”. Na Lady Linn waren Allen Toussaint & Marc Ribot aan de beurt. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven beide legendes niet te kennen, maar we smaakten hun optreden wel. Na hun bisnummers probeerden we meteen om ons op te stellen voor Jamie Cullum. Al gauw werd duidelijk dat ongeveer de helft van de aanwezigen met hetzelfde idee speelde. Dus geen zitje voor ons op de stoelen, maar de grootste Cullum fan van het gezelschap waarschuwde ons dat dat misschien een voordeel zou zijn. We kozen dus voor een plaatsje rechts vooraan net buiten de tent. En de fan kreeg 200% gelijk: neerzitten tijdens een optreden van Jamie Cullum is als – hoe zou ik het formuleren – in een sterrenrestaurant eten uit een plastieken bord. Het hoort gewoon niet! Jamie beweegt zelf honderuit, hij springt op en van z’n piano, geeft zich volledig, pakt daarmee het voltallige publiek in, grapt, ontroert, shaket, praat vlotjes. Maar bovenaal speelt hij wondermooi piano en zingt hij met een fantastisch gemak z’n eigen nummers en jazzy covers als “Don’t stop the music” van Rihanna, “Yellow” van Coldplay of “Seven Nation Army” van The White Stripes.
Jamie, je bezorgde ons de beste concertervaring van deze zomer. Een optreden met een grote OOOOO. Please don’t stop the music!