Een boek van Carlos Ruiz Zafón
Altijd lastig voor een auteur om rond een besteller als De schaduw van de wind een trilogieplan te koesteren. Verschillende wurmen van het geschreven woord gaven al aan dat ‘Het spel van de engel’ beduidend lichter uitvalt dan z’n voorganger.
Sterkhouders als de boekhandel Sempere en het Kerkhof der Vergeten Boeken en een schrijver krijgen wederom een aanzienlijke rol in het verhaal. De sfeer overlapt in beide boeken, desalniettemin zorgt het magisch-realistische kantje voor de grote schok in de lotgevallen van David Martin. Een specifieke stijl. En toch eentje die mij ligt. Dan denk ik meteen terug aan het door mij sterk gesmaakte ‘De komst van Joachim Stiller’, verplichte literatuur in mijn middelbare opleiding. Persoonlijk hou ik er wel van dat de gebeurtenissen een loopje nemen met de werkelijkheid – al zullen sommigen dat wellicht eerder interpreteren als een teken van de auteurs zwakte, een te gemakkelijke uitweg uit het kluwen van intriges. De vragen die doorheen het boek onafgebroken knaagden, waren hoe Sempere senior en junior zich tot de naamgenoten in ‘De schaduw van de wind’ verhielden en wat de betekenis was van die mysterieuze foto met het meisje op een pier aan de hand van een onbekende man. Twee antwoorden, die met hun enerzijds realistische en anderzijds magische karakter de beide polen van ‘Het spel van de engel’ kenmerken.
Alvast benieuwd welke twist Zafón aan het finale deel van zijn trilogie geeft.
‘Het spel van de engel’ holderdebol.comder kopen?
